Να δέχεσαι πως κάποιες μάχες δεν είναι δικές σου για να τις δώσεις

Υπάρχει μια πολύ ενοχλητική θέση να βρίσκεται κανείς. Είναι εκείνη του να έχουμε δίκιο αλλά να μην ακούγεται ή να μην αναγνωρίζεται- και να το ξέρουμε πως προς τα εκεί θα πάει η βαλίτσα. Καμιά φορά οι άνθρωποι, έχουμε μια ικανότητα ανάλυσης του περιβάλλοντός μας η οποία μας βοηθά, ακολουθώντας μια λογική πορεία, να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για το τι έκβαση θα έχουν κάποια γεγονότα. Ενδεχομένως να προκαταβαλλόμαστε κιόλας. Επίσης, θεωρούμε σωστό να ενημερώσουμε τον περίγυρό μας για την πιο πιθανή εξέλιξη, με σκοπό να προειδοποιήσουμε ή να προετοιμάσουμε.

Αν αφήσουμε στην άκρη την προκατάληψη και πιάσουμε το ένστικτο, τη διαίσθηση που λέμε, αν σε προειδοποιεί ουσιαστικά να διατηρήσεις μια απόσταση από την κατάσταση, να τη δεις τελείως ωμά και να προβλέψεις διάφορες εκβάσεις, κι εσύ απλώς κλείνεις τ’ αυτιά σου, κάνεις κάτι απλώς βλακώδες. Αυτό το ταλέντο που ονομάζεται διαίσθηση, βοηθά να παίρνουμε κάποιες καταστάσεις πιο ήρεμα κι ομαλά, αφού τις περιμέναμε ή τις προβλέψαμε. Το κακό είναι πως έρχεται και με την κατάρα του εκνευρισμού αλλά και την ανάγκη να μάθουμε να επιλέγουμε τις μάχες μας.

Τα πρώτα σκιρτήματα όλων έρχονται στα μαθητικά χρόνια. Οι «αντιδραστικοί», άτομα που συνήθως μπορεί και να μην απασχολούσαν ιδιαίτερα το μάτι των σχολικών αρχών, αλλά μιλούσαν για το δίκιο και το σωστό, άμα υπήρχε καμιά αναμπουμπούλα στην τάξη. Ειδικά εντός του εκπαιδευτικού συστήματος που ζούμε, δεν είναι και λίγες οι φορές που κάτι τέτοιο συνέβη. Οι καβγάδες με τους γονείς που προσπαθούσαν να μας πειθαρχήσουν για να καταλάβουμε κάτι, συνδυαστικά με την ανάγκη αντίδρασης σε κάθε άρχουσα τάξη, θόλωσαν ξαφνικά τη γραμμή του σεβασμού προς τον μεγαλύτερο που ο τύπος τον ήθελε και πάντα σωστό. Κι αν δεν ήταν;

Μπαίνοντας στην ενήλικη ζωή, βρίσκουμε μια ζούγκλα. Τίποτα δε θα μπορούσε να μας προετοιμάσει για το τι θα ζούσαμε και το τι θα μας απασχολούσε. Βλέπουμε αξίες που εμείς οι ίδιοι μπορεί να είχαμε δεδομένες, να πέφτουν δεξιά κι αριστερά και μαζί μ’ αυτές και το δίκιο που τόσο πολύ αγαπάμε. Διότι μεγαλώνοντας, βλέπεις ότι για να έχεις δίκιο, πρέπει να έχεις και μερικά προσκολλημένα προνόμια. Ίσως εξουσία στον εργασιακό χώρο; Λεφτά; Κάποιου είδους δύναμης; Συγκεκριμένο φύλο και χρώμα; Κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική. Το δυσάρεστο σ’ αυτή την υπόθεση είναι το πώς το αντιλαμβάνεσαι, καθώς πέφτεις με τα μούτρα στη λάσπη- για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Όταν είσαι νέος, όμως, πνίγεσαι ν’ αλλάξεις τον κόσμο, να φέρεις αλλαγές. Κι αν έχεις δίκιο, θα πρέπει να μάθεις τον τρόπο να το μεταφέρεις σωστά. Πλέον δεν μπορούν να έχουν θέση ξεσπάσματα και πολύ σκληρός λόγος που δεν καταφέρνουν το παραμικρό. Έρχεται η στιγμή που θα χρειαστεί να καταλάβουμε ότι εάν θέλουμε να υπερασπιστούμε το δίκιο με σκοπό να το καταφέρουμε κιόλας, πρέπει να έχουμε ένα πιο περιποιημένο τρόπο να το παρουσιάσουμε.

Πρέπει να μάθουμε να υπολογίζουμε σωστά μέχρι πού φτάνει η δύναμή μας και πώς θα φτάσει παραπέρα- αν χρειαστεί ή αν γίνεται. Καμιά φορά, όσο στενάχωρο και αν μας είναι, θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουμε πόση απ’ την προσοχή μας αξίζουν κάποιες καταστάσεις. Δεν μπορούμε να επιμένουμε σε περιπτώσεις στις οποίες το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να προκαλέσουμε στον εαυτό μας αναστάτωση και σύγχυση.

Για να βρούμε το δίκιο μας, ίσως χρειαστεί να χάσουμε τον ύπνο μας. Για τις μεγάλες αξίες, τα ιδεώδη. Μπορούμε πολύ εύκολα ν’ αντιληφθούμε πότε βρισκόμαστε σε μια τέτοια θέση και πότε όχι. Εκείνο που πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε είναι πότε μπαίνει στη μέση ο εγωισμός μας για ν’ αποδείξουμε κάτι που με τη σειρά του θα μας παρασύρει σε τέλμα. Καμιά φόρα you just have to agree to disagree που λένε κι οι Άγγλοι. Δεν είναι ανάγκη να πείσουμε το άτομο που έχουμε απέναντί μας για το σκεπτικό μας- καμιά φορά συμφωνείς ότι διαφωνείς και το αφήνεις να πάει στο καλό.

Αυτό είναι ένα μάθημα που -δυστυχώς για το ανθρώπινο είδος- μπορεί να γίνει κτήμα μας μόνο μέσω της τακτικής trial and error. Θα πρέπει να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τέτοιες καταστάσεις, θα πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε. Κάπως έτσι, βρίσκουμε και την ισορροπία του εαυτού μας, κατανοούμε κι αξιολογούμε πόση από την ώρα και την προσοχή μας χρειάζονται κάποιες καταστάσεις που ίσως και καμιά φορά να μας βασανίζουν. Ίσως πάλι, όλο αυτό να είναι κι η φλόγα του έφηβου που σβήνει ή μένει αναμμένη. Ποιος ξέρει;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!