Νορμάλ είναι κάποιος μόνο μέχρι να τον μάθεις!

Γνωρίζεις κάποιον και το απολαμβάνεις, σε μεγάλο βαθμό γιατί είναι στη φύση σου. Άρα είσαι προγραμματισμένος να σου αρέσει. Ύστερα, γιατί ικανοποιείται η περιέργειά σου καθώς παίρνεις πληροφορίες για τον κόσμο γύρω σου, κάνεις το ξένο οικείο, το μακρινό κοντινό. Κι όλα αυτά ισχύουν σε επίπεδο φιλικό αλλά κι ερωτικό. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας εξιτάρει να βάζουμε τον εαυτό μας σε άγνωστα μονοπάτια, να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε ανθρώπους και το είδος της σχέσης μας μαζί τους.

Μέχρι εδώ όλα καλά, όλα ανθηρά. Πέραν του προφανούς που επεξηγήσαμε πιο πάνω, με νέες γνωριμίες τεστάρουμε και τη δική μας κρίση. Οι άνθρωποι έχουμε πολλά κοινά με τους εκτυπωτές- γελάστε τώρα που μπορείτε. Πρώτον, και βρίσκοντας και την ευκαιρία να ρίξω μέσα λίγο από τη σπουδή μου, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όταν μιλάμε για γλώσσα, έχει ένα εργαλείο το οποίο στα αγγλικά αποκαλούμε parser. Αυτό το εργαλείο ουσιαστικά σκανάρει, ναι με τον ίδιο τρόπο που βλέπετε ένα scanner να σκανάρει τα αρχεία σας, αυτά που διαβάζουμε ή ακούμε και τα στέλνει για ανάλυση παρακάτω. Το ίδιο περίπου συμβαίνει κι όταν γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους. Θα σκανάρουμε με τα μάτια μας εμφάνιση, συμπεριφορά καθώς και τον τρόπο που κινούνται στο περιβάλλον γύρω τους και θα βγάλουμε τα ανάλογα συμπεράσματα.

Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι κι όχι μηχανές, έχουμε ένα μεγάλο μειονέκτημα. Εκεί που ένας εκτυπωτής δεν πρόκειται να κάνει ποτέ λάθος και θα εκτελέσει την κάθε εντολή που θα του δώσουμε, οι άνθρωποι δεν είμαστε αλάνθαστοι. Αντιθέτως, είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδος λάθος και παρασπονδίας. Έτσι, το δικό μας scanner μπορεί να κάνει λάθος πολύ εύκολα αν δεν το τρενάρουμε σωστά. Κάπου εδώ φτάνει με τις παρομοιώσεις, ας μιλήσουμε σταράτα.

Όσο πιο λίγο γνωρίζουμε κάποιο άτομο, τόσο πιο «νορμάλ» νομίζουμε ότι είναι. Και θα μου πείτε τώρα, τι σημαίνει «νορμάλ». Για το κάθε άτομο αυτή η λέξη πολύ πιθανόν να έχει διαφορετική ερμηνεία αλλά χάρη της συζήτησης ας δώσουμε μια ερμηνεία γενική. «Νορμάλ» λοιπόν θα πούμε κάθε άνθρωπο που ακολουθεί μια νόρμα, χωρίς αυτό να είναι κακό. Εν τέλει όμως, κανείς μας δε φεύγει από αυτή τη ζωή χωρίς μια δόση αλλόκοτου και περίεργου.

Όλοι θα πληγωθούμε, όλοι θα προδοθούμε κι όλοι θα πειραχτούμε από κάτι αλλά και το αντίθετο. Όπως εμείς έχουμε τους ανθρώπους που μας άφησαν σημάδια, έτσι αφήσαμε κι εμείς το σημάδι μας κάπου. Ούτως ή άλλως σπάνια θα βρεις τοίχο σε μια πόλη χωρίς σημάδι από spray, έτσι και με τους ανθρώπους. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις άνθρωπο χωρίς σημάδι. Αυτά τα σημάδια, δεν είναι προτεραιότητά μας να τα δείξουμε σε μια νέα γνωριμία καθώς ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να φανούμε όσο πιο «κόσμιοι» και «νορμάλ» γίνεται. Δε θέλουμε να τρομάξουμε έναν καινούργιο άνθρωπο με την τρέλα μας, σχεδόν πάντα προτιμούμε να δείξουμε τη μεγαλειότητά μας σιγά-σιγά και πιο μετά. Κι όπως εμείς λειτουργούμε μ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι λειτουργούν κι οι συνάνθρωποί μας.

Κι εδώ μπαίνει το scanner μας. Σε πρώτη ανάγνωση θα μας φανούν όλοι «νορμάλ» ή για να το θέσουμε καλύτερα, θα μας φανεί ότι είναι ένα άτομο που ταιριάζει με εμάς, είναι όμως έτσι πραγματικά; Αυτό είναι πάνω μας να το ανακαλύψουμε και να βάλουμε το γεμάτο ψεγάδια scanner μας να δουλέψει όσο δε δούλεψε ποτέ. Με το πέρασμα των ημερών, των εβδομάδων ή ακόμα και των ωρών είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε συμπεράσματα για το άτομο που έχουμε απέναντί μας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα σετ κλειδιά, όπως αυτά που έχουν οι φύλακες που βλέπουμε στις ταινίες και θα τα δοκιμάσουμε όλα πάνω στο καινούργιο άτομο που προσπαθούμε να γνωρίσουμε στην προσπάθειά μας να ξεκλειδώσουμε τις παραξενιές, την τρέλα, την αγάπη και τον φόβο τους για τον κόσμο γύρω τους. Κι έτσι, χρησιμοποιώντας το scanner και τα κλειδιά μας, βλέπουμε πόσο συμβατοί είμαστε με την καινούργια μας γνωριμία.

Φυσικά δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους, ακριβώς όπως τα παζλ δε βγαίνουν σε mix and match. Ο καθένας μας ανήκει σ’ ένα δικό του ξεχωριστό παζλ, με δικά του ξεχωριστά κομμάτια να τον συμπληρώνουν και να του κρατάνε παρέα. Οι παραξενιές κι η τρέλα μας πάντα θα ψάχνει την παραξενιά και την τρέλα ενός άλλου ανθρώπου και μόλις τη βρούμε θα κάνουμε το πολυπόθητο κλικ με την ελπίδα ότι εκείνο το κομμάτι θα μείνει στο παζλ μας για πάντα. Όσο κουραστικό κι αν ακούγεται αυτό, ο τρόπος που είμαστε φτιαγμένοι μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε τη διαδικασία μιας νέας γνωριμίας έστω κι αν μας βγήκε ξινή αρκετές φορές.

Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κάτσουμε αναπαυτικά πίσω και να απολαύσουμε αυτή την περίεργη διαδρομή η οποία θα διαρκέσει όλη μας τη ζωή.