Οι περισσότεροι άνθρωποι όσον αφορά τα ερωτικά, ονειρευόμαστε κάποια μέρα να βρούμε ένα ταίρι το οποίο θα στέκεται ακούραστα πλάι μας και θα μας αγαπά σαν να είμαστε τα πιο τέλεια πλάσματα πάνω στον πλανήτη. Είναι πολύ λογικό να θέλουμε να νιώθουμε μοναδικοί στα μάτια του ανθρώπου μας και να είναι σαν να υπάρχουμε μόνο εμείς. Όμως καμιά φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους δικούς μας φόβους μες στη σχέση.
Όλοι έχουμε προβλήματα, διαφορετικά ο ένας από τον άλλο και διαφορετικής σοβαρότητας -βλέποντας το αντικειμενικά- και φυσικά χειριζόμαστε την κάθε δυσκολία που θα βρεθεί μπροστά μας με ξεχωριστή προσέγγιση. Δεν υπάρχει κάποιος να μας δείξει τη σωστή αντιμετώπιση και κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να χειριστούμε την οποιαδήποτε κατάσταση μ’ έναν τρόπο που δε θέλουμε. Εδώ όμως υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά». Όταν είμαστε σε μια σχέση μ’ έναν άνθρωπο, δεν έχουμε το δικαίωμα να τον τραβήξουμε κάτω ό,τι κι αν συμβαίνει στον δικό μας εγκέφαλο. Και μιλάμε για εγκέφαλο γιατί αρκετά από τα προβλήματά μας καμιά φορά, τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στο κεφάλι μας και τους δίνουμε ζωή μέσ’ από τις δικές μας ανησυχίες.
Την τάση αυτή να δημιουργήσουμε ένα πρόβλημα στη σχέση μας από το πουθενά, συνήθως την ανακαλύπτουμε μόλις νιώσουμε ότι βρήκαμε έναν άνθρωπο που μας αγαπά και περνάμε ύποπτα -για μας- καλά μαζί του. Ίσως να είναι σαν τραύμα από προηγούμενες σχέσεις ή ίσως μάθαμε να μας συμπεριφέρονται όχι και με τον καλύτερο τρόπο, πάντως το σίγουρο είναι πως πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε τόσο καλή συμπεριφορά. Μαθαίνουμε να προετοιμαζόμαστε κάθε φορά που η ζωή μοιάζει παραπάνω όμορφη, φοράμε κράνη κι επιγονατίδες λες και θα κάνουμε ποδήλατο. Είμαστε σίγουροι πως θα φάμε τα μούτρα μας και πως εντάξει, κάποια στιγμή κι αυτό θα περάσει όπως κάθε τραύμα. Κάπως έτσι μαθαίνουμε τους βασικούς νόμους της ζωής και ποτέ δεν αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά έχουν όντως βάση, ή αν είναι κουβέντες παρηγοριάς ή απαισιοδοξίας- εξαρτάται την περίπτωση.
Όταν έχουμε περάσει από 40 κύματα στα ερωτικά μας και βρίσκουμε επιτέλους έναν άνθρωπο να μας συμπεριφέρεται όπως μας αξίζει, νιώθουμε σαν βασιλιάδες ολόκληρου του κόσμου. Πετάμε στα σύννεφα, στους γαλαξίες κι όπου αλλού λάχει και δεν πιστεύουμε πως αυτό πραγματικά συμβαίνει. Έτσι όμορφα κι ωραία περνάει η φάση του «γαμήλιου ταξιδιού» στη σχέση μας κι έρχεται η στιγμή που οι δαίμονές μας ψάχνουν τρύπα για να μας θυμίσουν ότι κάτι δεν πάει καλά, δε γίνεται.
Κάπου εκεί θα παιχτεί και το επόμενο ημίχρονο στη σχέση μας. Αν δε δώσουμε σημασία στο προκατειλημμένο υποσυνείδητό και τους αναθεματισμένους δαίμονες, τότε δεν έχουμε κάτι να φοβόμαστε. Αν όμως υποκύψουμε, υπάρχει ο κίνδυνος να πάρουμε αποφάσεις που δε θα λειτουργήσουν ούτε υπέρ μας, ούτε υπέρ της σχέσης μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τάσεις φυγής και πέφτουμε στην παγίδα να σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σ’ ένα πράγμα νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι -δεν είναι λόγος χωρισμού να τα έχεις όλα σε μια σχέση.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που φεύγουμε από ευτυχισμένες σχέσεις. Μπορεί να μην ξέρουμε τι θέλουμε ή να κρύβουμε κάτι σημαντικό. Αυτό το σημαντικό μπορεί να είναι κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην προσωπική μας ζωή και δε θέλουμε να μοιραστούμε για τον οποιοδήποτε λόγο. Παρ’ όλα αυτά, ο πιο συχνός λόγος που απομακρυνόμαστε απ’ έναν σωστό άνθρωπο, είναι γιατί δεν ξέρουμε να φερόμαστε καλά στον εαυτό μας, γιατί πιστεύουμε πως μας αξίζει κάτι λιγότερο. Ό,τι και να ‘ναι, σίγουρα το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και μπορεί να μας σπρώξει σε μια τέτοια απόφαση, -τη στιγμή που όλα είναι υπέροχα στη σχέση- έχει να κάνει μ’ εμάς και μόνο.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε έναν άλλον άνθρωπο να πονέσει χωρίς να έχει κάνει κάτι, απλώς επειδή εμείς νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετοί. Το τραγελαφικό στην κατάσταση αυτή, είναι ότι όποιο δρόμο και να πάρουμε, στον χωρισμό θα μας βγάλει. Δε γίνεται να είμαστε σε μια σχέση εάν δεν μπορούμε να δεχτούμε την αγάπη ενός άλλου ανθρώπου χωρίς να την αμφισβητούμε. Δεν μπορούμε να είμαστε δεσμευμένοι από τη στιγμή που πιστεύουμε βαθιά και κρυφά μέσα μας πως δεν το αξίζουμε. Ό,τι κι αν δοκιμάσουμε θα το σαμποτάρουμε οι ίδιοι αργά ή γρήγορα. Μόλις βρούμε μια αγάπη η οποία πιστεύουμε ότι είναι υπέροχη, αψεγάδιαστη κι αγνή, αμέσως στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα εμφανιστεί η αμφισβήτηση. Αμφιβάλλοντας λοιπόν γι’ εμάς, προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από τον εαυτό μας.
Όλοι οι άνθρωποι αξίζουμε έναν έρωτα τόσο δυνατό, που θα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αξίζουμε πραγματικά αυτό που ζούμε ή όχι. Είναι κάπως ρομαντικό να μπούμε σ’ αυτήν τη διαδικασία της αμφισβήτησης, γιατί έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι προηγούμενές μας σχέσεις δεν ήταν αυτό που αξίζαμε. Αυτή η διαδικασία όμως κρύβει τους κινδύνους που αναφέραμε κι αν πιάσουμε ποτέ τον εαυτό μας να κάνει αυτό το μικρό ταξιδάκι, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να επιπλήξουμε τον εαυτό μας. Γιατί θα κάνουμε σ’ εκείνον καλό πρωτίστως, αλλά φυσικά και στον άνθρωπό μας, αυτόν που πιστεύει πως αξίζουμε όλη του την αγάπη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
