Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον δίνεις ένα κομμάτι σου να το κάνει ό,τι θέλει

Κάθε φορά που μπαίνουμε σε μια σχέση είτε ερωτική είτε φιλική, εκτός από τον εαυτό μας δίνουμε κι ένα κομμάτι εμπιστοσύνης στον άλλο άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Όταν ένας φίλος προδώσει την εμπιστοσύνη μας δε σπεύδουμε να φωνάξουμε ότι πλέον κανείς δεν είναι πραγματικός φίλος κι ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανένα γύρω μας. Κι αν το κάνουμε αυτό, θα κρατήσει καμιά βδομάδα το πολύ. Άρα τι είναι αυτό που καταδικάζει το σπάσιμο εμπιστοσύνης σε ερωτική σχέση τόσο πολύ και μας οδηγεί σε γενικεύσεις, αφού κι είπαμε και το ξέρουμε ήδη ότι οι φιλίες είναι αρκετά πιο σημαντικές;

Με τους φίλους είμαστε σαν χιονονιφάδες, όλες ξεχωριστές, μοναδικές κι όμορφες, η κάθε μια με το δικό της τρόπο και μαζί μπορούμε να σχηματίσουμε μια τεράστια επιφάνεια χιονιού. Με το ταίρι μας όμως νιώθουμε σαν εμείς να είμαστε ένα μόριο κι άνθρωπός μας το άλλο που μαζί θα κάνουν μια χιονονιφάδα. Μας αποτύπωσαν στο μυαλό ότι πρέπει να βρούμε το «άλλο μας μισό», κι από αυτό συνεπάγεται ότι είμαστε μισοί. Γεννιόμαστε μισοί και θα πρέπει να ψάξουμε το κομμάτι που θα μας συμπληρώσει. Όλο λάθος. Αυτός ίσως να είναι κι ένας από τους λόγους που το παίρνουμε τόσο κατάκαρδα. Αυτός ο υπερ-ρομαντισμός μας παρασέρνει και μας αφήνει στον επόμενο λόγο που δεν μπορούμε να ανακάμψουμε: τις προσδοκίες.

“No expectations, no disappointment” λένε οι αγγλομαθείς στα χωριά τους, δηλαδή εάν δεν έχουμε προσδοκίες τότε πώς να απογοητευτούμε. Ακούγεται λίγο πεσιμιστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Μόλις γνωρίσουμε ένα άτομο που θα μας κάνει να πετάμε από έρωτα και χαρά, ξεκινάμε να το βλέπουμε σαν ένα αλάνθαστο θεό. Σαν να είναι ένα άτομο που δε κάνει λάθη και δε θα κάνει λάθη μαζί μας. Το προκαλεί αυτό καμιά φορά ο έρωτας. Μαζί μ’ αυτό το συναίσθημα, έρχονται μαζί κι οι προσδοκίες μας. Προσδοκίες ενός έρωτα από ταινία ή τραγούδι, που δε θα μας πληγώσει ποτέ. Με το χρόνο αυξάνουμε τις προσδοκίες μας χωρίς να ρωτήσουμε και κανέναν, έτσι από μόνοι μας. Κάπου εκεί παραδίδουμε κι επισήμως τα όπλα της καρδιάς και του εαυτού μας σ’ έναν άλλο άνθρωπο, δεύτερο λάθος.

Όλα αυτά, είναι μέρος της ανάπτυξης μιας αγάπης και πολλές φορές νομίζουμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να ελέγξουμε αυτά τα συναισθήματα. Αυτή όμως είναι κι η παγίδα που θα συναντάμε κάθε φορά που θα πέφτουμε με τα μούτρα πάνω σε κάποιο άλλο άτομο. Μια πισινή είναι καλό να κρατιέται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις κι αυτό το μαθαίνουμε μέσα από μια σειρά λαθών που θα κάνουμε στη ζωή μας, αφού κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος.

Κάπου εδώ ίσως γεννηθεί και το ερώτημα, «γιατί να πρέπει εγώ να βάλω χαλινάρια στο δικό μου συναίσθημα; Γιατί να μην προσέξει το άλλο άτομο να μη με πληγώσει;» Διότι ο καλός, καλό δεν είδε. Με το να έχουμε εμείς καλές κι αγνές προθέσεις δε σημαίνει ότι και το άτομο απέναντί μας θα το λάβει υπόψη του. Όχι απαραίτητα διότι είναι κακό άτομο, απλώς συνήθως όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που ξέρουμε ότι μάλλον θα σπάσουμε την εμπιστοσύνη ενός άλλου ανθρώπου, το πώς θα νιώσει περνάει στιγμιαία από το μυαλό μας. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας -ένα σφάλμα στη δημιουργία του ανθρώπου– αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε νιώθουμε πράγματα για το άλλο άτομο.

Κανείς δεν αρνείται ότι το φταίξιμο θα πάει στην πλευρά που δε σεβάστηκε την εμπιστοσύνη που έλαβε. Αλλά έχουμε κι εμείς ένα μικρό κομματάκι φταιξίματος όσον αφορά το μετά. Επειδή μας πλήγωσαν ένα, δύο άντε τρία ή τέσσερα άτομα δε σημαίνει ότι όλοι είναι ίδιοι. Δεν μπορούμε να μπαίνουμε σε γενικεύσεις και ν’ αρνούμαστε να προχωρήσουμε απλώς επειδή κάποιοι δε φάνηκαν σωστοί- άρα κανείς δε θα είναι σωστός. Τα πουλιά κι ο άνθρωπος μοιράζονται τουλάχιστον ένα κοινό γονίδιο, άρα ο άνθρωπος είναι λίγο πουλί. Έτσι ακριβώς ακουγόμαστε όταν ακολουθούμε αυτή τη λογική.

Την πρώτη φορά που θα πληγωθεί η εμπιστοσύνη μας καταλαβαίνουμε πόσο τεράστιο αγαθό είναι για μας. Θα κάνουμε ξανά το λάθος να τη δώσουμε απλόχερα και θα ξαναπληγωθούμε. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι εάν εξακολουθούμε να προσφέρουμε την εμπιστοσύνη μας απλόχερα, τότε παίζουμε με πιθανότητες, κι οι πιθανότητες είναι κρύα στατιστικά που δε θα δουν τα συναισθήματά μας. Το να προστατέψουμε τον εαυτό μας, προϋποθέτει ευθύνη. Κι ύστερα όλα κάπως μπαίνουν στη θέση τους και θα είναι με τον κατάλληλο άνθρωπο αυτή τη φορά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!