Συνήθως, μετά από κάποια ερωτική απογοήτευση αμφισβητούμε, εκτός από τον εαυτό μας τον ίδιο, ακόμα και τον έρωτα. Η ύπαρξή του αρχίζει και μοιάζει με κακόγουστο αστείο, ενώ πολύ συχνά η κυνικότητα και η τετράγωνη λογική περνούν μπροστά, ρίχνοντας μαύρο σε ό,τι ρομαντικό μπορεί να υπάρξει. Κι έτσι, κάθε ερωτισμός και διάθεση για σύνδεση, πέφτει στα τάρταρα, παρέα με τη διάθεσή μας.
Όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση την οποία δε θα χαρακτηρίζαμε σαν την καλύτερη που υπήρξαμε ποτέ, λογικό είναι να σκεφτόμαστε ότι ίσως και να μην υπάρχει πραγματικός έρωτας και πραγματική αγάπη. Ίσως να είναι όλα σαν τις θρησκείες, τυχαία παραμύθια που απλώς αλλάζουν ανάλογα με το πού βρίσκεσαι στον κόσμο, που οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε να εξαπλωθούν. Ωστόσο, αν θέλουμε να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, το λες κι ανόητο να μην μπορείς να δεχτείς την πραγματικότητα κάποιου άλλου δίπλα σου από τη στιγμή που ζείτε στο ίδιο σύμπαν. Πιο ρεαλιστική θα ήταν μια δήλωση του στυλ «ο απόλυτος έρωτας ίσως και να υπάρχει, απλώς δε νομίζω ότι με συγκινεί». Αλλά αυτό ίσως να είναι πολύ δύσκολο να το δεχτεί κάποιος, διότι σημαίνει ότι πρέπει να πάρει και την ευθύνη της απουσίας του.
Είναι λογικό να έχουμε στιγμές απελπισίας κι έντονου κυνισμού, το παράλογο είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να γίνουμε πέτρες. Όχι, δε θα ωφελήσει σε τίποτα και κανέναν να απορρίπτουμε ένα ολόκληρο συναίσθημα ή μια κατάσταση η οποία κινεί την τέχνη, εμπνέει, γεννά επαναστάσεις, κάνει τους ανθρώπους τολμηρούς και γενναίους, είναι απλώς μια πραγματικότητα αρκετά απτή, θα έλεγε κανείς. Γράφτηκαν ποιήματα και βιβλία ολόκληρα για ένα και μόνο συναίσθημα για να έρθουμε εμείς να πούμε ότι τελικά το απορρίπτουμε, επειδή ο Γιαννάκης μας έριξε χυλόπιτα. Εάν θέλουμε να είμαστε μάγκες κι αναρχικοί στον έρωτα, όμως, αλλιώς παίζεται το παιχνίδι. Ή το ζεις ή δεν το ζεις, αλλά το επιλέγεις.
Τον έρωτα δεν μπορείς να τον πιέσεις και να έρθει να σε βρει με το ζόρι, βέβαια. Κι ακόμα κι αν ποτέ έρθει, κανένας δεν εγγυάται ότι θα μείνει. Ναι, είναι τόσο σκληρό και τόσο αστάθμητο. Δεν είναι ανάγκη να ζήσουμε ή να μοιραστούμε ιδιαίτερες καταστάσεις μ’ ένα άτομο για να πούμε πως το ερωτευτήκαμε, από την άλλη. Γίνεται και κατά μόνας. Οπότε πώς μπορούμε να λέμε ότι ο έρωτας δεν υπάρχει; Στην τελική, μπορούμε να τον βρούμε και στις πιο περίεργες καταστάσεις κι ο καθένας μας να το ζήσει διαφορετικά από άλλους.
Ο έρωτας επίσης έχει τη δυνατότητα να τρελαίνει κόσμο. Ξαφνικά να νοιαζόμαστε για κάποιο άλλο άνθρωπο πιο πολύ από ό,τι νοιαζόμαστε για μας. Αναμφίβολα κάτι που μερικοί από εμάς δεν μπορούμε να κάνουμε εύκολα, ειδικά αν έχουμε πρόβλημα με τον έλεγχο. Δύσκολο ν’ αφήσουμε το μυαλό μας να παρασυρθεί και να νοιάζεται για κάποιον, περισσότερο από εμάς τους ίδιους, διότι αν φύγει τι θα γίνει; Θα σταματήσουμε να φροντίζουμε εμάς; Θα παραδώσουμε κι επίσημα τα ηνία; Ποιος έχει την μπάλα τότε;
Τόσες ερωτήσεις. Αυτό όμως είναι και το ωραίο κι αστείο με τον έρωτα. Το να έχεις ζήσει μια φορά αυτή την περιπέτεια δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να τη ζήσεις ξανά και με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, ολοκαίνουρια κάθε φορά. Ακόμα κι αν πιστεύουμε πως κανείς δε μας θέλει ή ότι είμαστε αναίσθητοι και πετρωμένοι, πάντα θα βρεθεί ένα πλάσμα εκεί που δεν το περιμένουμε για να μας βάλει στη θέση μας και να μας κάνει να καταλάβουμε ότι μόνο σκληροί και κυνικοί δεν είμαστε. Γι’ αυτό αφήστε τα νταηλίκια απέναντι στον έρωτα, δεν πιάνουν. Είναι θεός για κάποιο λόγο, έτσι; Κι αν είναι να ψάχνεις για θρησκεία, να μια που αξίζει πραγματικά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
