Υπάρχουν άτομα που να μην ένιωσαν τον έρωτα ή μήπως είναι αστικοί θρύλοι; Πώς γίνεται κάποιος να μην ερωτεύτηκε ποτέ; Κι όμως γίνεται και υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας. Η ύπαρξη των ατόμων που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ είναι κάτι σαν θρησκεία, πολλοί ρομαντικοί μπορεί να μην πιστεύουν στην ύπαρξή τους αλλά πολλοί λογικοί μπορούν να καταλάβουν πως είναι πιθανό αυτό να συμβεί. Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με τη θρησκεία εδώ μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων.
Είναι σπάνιο να πέσεις πάνω τους ή και να πέσεις πάνω σε ένα άτομο τέτοιο, μπορεί να μη μάθεις ποτέ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια γι’ αυτούς. Ίσως κι ο κόσμος που ζούμε να τους ασκεί έναν «κατά λάθος shaming». Πώς να είναι μην ένιωσες κάτι το οποίο οι πιο πολλοί χρησιμοποιούν σαν καύσιμο για να περνάνε οι μέρες τους; Με ποια μούτρα να παραδεχθείς ότι εκεί που μερικοί νομίζουν ότι έχασαν τον έρωτα της ζωής τους τουλάχιστον 3 φορές εσύ δεν τον βρήκες ούτε μια; Είναι άραγε τόσο περίεργο;
Καθόλου. Όπως συμβαίνουν τόσα και τόσα, είναι κι αυτό κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Δεν είναι και τόσο κακό όσο ακούγεται όμως. Φανταστείτε λίγο πώς είναι να ζεις χωρίς να έχεις νιώσει εκείνο τον πόνο που από ψυχικός καμιά φορά γίνεται και σωματικός και σκέφτεσαι «αυτό σημαίνει ν’ αγαπάς; Πόνος;». Ίσως ένας άνθρωπος που δεν έζησε τον έρωτα να μην ξέρει αυτό το συναίσθημα κι ίσως αυτό να τον κάνει πιο επικίνδυνο.
Όντως, άνθρωποι που δεν έζησαν κάτι δεν έχουν και τον τρόπο να ταυτιστούν με αυτούς που έζησαν αυτό το κάτι, κι αυτό τους κάνει να μετατρέπονται σε νάρκες. Σ’ ένα κόσμο ιδανικό, θα έπεφταν πάνω σε άλλους που έχουν τις ίδιες εμπειρίες μ’ αυτούς, αλλά επειδή η ζωή παίζει παιχνίδια και μάλιστα άδικα, ένας ρομαντικός σίγουρα θα γνωρίσει ένα άτομο πρωτάρικο στην αγάπη. Συνήθως οι ρομαντικοί θα μάθουν πάρουν πολλά πράγματα από μια τέτοια περίπτωση. Μπορεί να μην το καταλάβουν στην αρχή αλλά όσο περνάει ο καιρός θα δουν μια αλλαγή.
Όταν δεν έζησες τον έρωτα, βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Λίγο πιο επιπόλαια, λίγο πιο χαλαρά και δε δίνεις σημασία σε μικροπράγματα. Κάτι που όλοι ανεξαιρέτως εμπειριών θα έπρεπε να κάνουμε αλλά επειδή οι δικές μας καρδιές καβουρδίστηκαν στο παρελθόν, αυτή η αισιοδοξία και η ανεμελιά έγιναν στάχτη. Όταν δεν έζησες τον έρωτα, δε θα μπεις στη διαδικασία να υψώσεις τείχη μπροστά σου από φόβο μήπως σε πληγώσει κάποιος. Έχεις άγνοια κινδύνου, νιώθεις ατρόμητος και βουτάς με το κεφάλι πρώτα σε ότι έρθει στο δρόμο σου. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο γι’ αυτούς που έζησαν κάτι δυνατό κι έφαγαν τα μούτρα τους.
Μακάβρια η επόμενη παρομοίωση αλλά καμιά φορά τα εντελώς αντίθετα έχουν πολλά κοινά. Όταν κάποιος δεν έχει χάσει ένα πλάσμα δικό του, θα σου σταθεί και θα σε καταλάβει αλλά μέχρι ένα σημείο, γιατί δεν είναι μια απώλεια την οποία έχει νιώσει. Το ίδιο ισχύει και στον έρωτα. Αν δεν το έζησες, ξέρεις να το ξεχωρίζεις όταν το βλέπεις και ξέρεις πώς είναι οι άνθρωποι όταν το ζουν, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αφού αυτή η εμπειρία λείπει από τη συλλογή σου.
Άρα είναι τόσο κακό στην τελική να μην ένιωσες κάτι τέτοιο; Ίσως και πολύ καλό να είναι. Κανένα πλάσμα δε θα φύγει από αυτή τη ζωή χωρίς να έχει παλαβώσει τουλάχιστον μια βδομάδα για κάποιο άλλο, είτε αυτό το αίσθημα βρει ανταπόκριση είτε όχι. Άρα όσοι δεν το ζήσατε, θα το ζήσετε και θα σας βρει και κατακούτελα. Αλλά όσο δεν το βρίσκετε, συνεχίστε να δείχνετε σ’ εμάς τους υπόλοιπους καμένους από το αίσθημα πώς είναι να ζεις χωρίς να βάζεις περιορισμούς.
Δε μας χρειάζεστε εσείς για να σας μάθουμε τι σημαίνει έρωτας κι αγάπη, εμείς σας χρειαζόμαστε για να μας μάθετε να μη νοιαζόμαστε και τόσο πολύ για το τι χάσαμε αλλά για το τι κερδίσαμε από ένα λάθος μας. Εσείς θα πρέπει να μας δείξετε πως μπορούμε να μην πληγωθούμε χωρίς να έχουμε υψώσει τείχη γύρω μας. Γιατί εσείς στα ερωτικά είστε σαν παιδιά, δεν ξέρετε τον κίνδυνο που κρύβεται εκεί έξω κι οι ενήλικες πάντα θα ζηλεύουν την αθωότητα που έχει ένα παιδί.
Αν ποτέ έρθει στο δρόμο σας ένα άτομο τέτοιο, μην το τρομάξετε. Καθίστε κι ακούστε την πλευρά του και παρατηρείστε τον τρόπο που βλέπει τη ζωή- θα πάρετε πολλά απ’ αυτό. Στην τελική, όλοι θα τα ζήσουμε όλα σε κάποια φάση στη ζωή μας κι αν τα ζούσαμε προγραμματισμένα την ίδια χρονική στιγμή, τότε πώς θα ήταν η ζωή χρωματιστή και πώς θα μαθαίναμε ότι υπάρχουν συναισθήματα για τα οποία η γλώσσα ακόμα δε βρήκε λέξεις να περιγράψει;
Κάθε φορά που θα πούμε ότι κάτι δε γίνεται να συμβεί, θα συμβαίνει. Κι εκεί που θα σκεφτείτε «άραγε υπάρχουν τέτοια άτομα;» η ζωή θα σας εμφανίσει ένα τέτοιο. Κι εσείς που ακόμα δεν ερωτευτήκατε μόλις αναρωτηθείτε γι’ αυτό, ίσως και να σας περιμένει μια έκπληξη σύντομα.
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
