Σταματήστε να ρωτάτε τους φοιτητές τι θα κάνουν μετά το πτυχίο!

Δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον το να είσαι φοιτητής είναι πολύ διαφορετικό απ’ όταν το έζησαν ή δεν το έζησαν οι γονείς μας. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι ίσως οι πιο παλιές γενιές να ήταν χειρότερα· λίγο ότι δεν υπήρχε η ευκολία του ίντερνετ ή και λίγο το κόστος που είχε μια σπουδή στο εξωτερικό ή σε άλλη πόλη που συνεχίζει να είναι μεγάλο, όμως ήταν σχεδόν απλησίαστο παλιότερα. Απ’ αυτή την πλευρά δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε ότι ίσως τα πράγματα να ήταν πρακτικά πιο δύσκολα. Όταν όμως μπει στη ζυγαριά το ψυχολογικό με το οικονομικό, ποια πλευρά βαραίνει περισσότερο;

Εάν ρωτήσουμε τριγύρω, θ’ ακούσουμε ιστορίες από άτομα που στο σχολείο ίσως και να είχαν μαθήματα θετικής κατεύθυνσης και να κατέληξαν σε μια σπουδή θεωρητική αλλά και το αντίθετο. Ήταν πολύ πιο εύκολο να μεταπηδήσεις από κλάδο σε κλάδο κι είχες μια ελευθερία κινήσεων μέσα στους περιορισμούς που πάντοτε είχε το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης. Πλέον βέβαια, σπουδές ίσον πανικός για όλους τους μαθητές και φοιτητές ανεξαιρέτως ειδικότητας. Στις μέρες μας θεωρείται φυσιολογικό ν’ αρρωσταίνουν 20χρονα από καθαρό άγχος, από απώλειες βάρους, μέχρι ελαφριά εγκεφαλικά. Ένας φοιτητής μπορεί να πάθει τα πάντα από την πίεση της σπουδής κι αυτό η κοινωνία το δικαιολογεί σαν να ήταν φυσικό επόμενο. Ένα το κρατούμενο.

Περνάμε παρακάτω. Εκτός από το άγχος που διακατέχει τους φοιτητές κατά τη διάρκεια της σπουδής τους, το οποίο καμιά φορά περνάει κι υπό το πρίσμα του «δεν ξέρει να διαχειρίζεται το άγχος του- καλομαθημένη η νέα γενιά», έρχεται το περιβόητο «μετά». Κάτι που κανείς δε θέλει να σκεφτεί, όχι επειδή δεν έχει κάποιο πλάνο αλλά γιατί και πλάνο να έχει, ίσως να μη θέλει να το αποκαλύψει υπό τη σκιά του φόβου ότι μετά θα κληθεί να μείνει δέσμιος σ’ αυτό το πλάνο. Οι πολλοί το σκεφτόμαστε μόνοι πριν κοιμηθούμε ή και κατά τη διάρκεια της μέρας μας και τέλος πάντων βρίσκουμε την πορεία που θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε σχεδόν κρυφά κι ενοχικά. Δύο τα κρατούμενα.

Και κάπου εκεί έρχεται η περίοδος των διακοπών, είτε μιλάμε για Χριστούγεννα/Πάσχα είτε για καλοκαίρι. Κι εκεί θέλοντας και μη, θα έρθουμε σε επαφή με συγγενείς. Συγγενείς που καμιά φορά δε χωνεύουμε και δε θέλουμε να δώσουμε και λογαριασμό για το τι κάνουμε. Χωρίς να έχουμε καμία άλλη επιλογή, ακούμε την πιο τρομερή ερώτηση:«Λοιπόν για εξήγησέ μας τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτό το πτυχίο;» «Ξέρω ‘γω ρε θεία; Έτσι όπως τα κάνατε σκατά, πιο πολύ για σημαία κάνει το χαρτί» είναι σχεδόν πάντα η απάντηση που έχουμε όλοι έτοιμη στο στόμα κι όμως θα αρκεστούμε στο να κάτσουμε να εξηγήσουμε τι κάνουμε στη σχολή και πού μπορούμε να δουλέψουμε με όσο το δυνατόν καλύτερη διάθεση, για να φάμε μετά και την κριτική στη μάπα. Ως ένα άτομο που οι σπουδές του αφορούν κάτι που οι πιο πολλοί δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τι περικλείει, στη δική μου περίπτωση η συζήτηση θα πάρει κανένα μισάωρο εξήγησης κι ένα μισάωρο αμφισβήτησης για το τι απέδειξε η επιστήμη και το τι νομίζει ο συγγενής ότι είναι σωστό.

Ίσως στο πρώτο έτος αυτό να μη μας ενοχλεί ιδιαίτερα, αλλά μιλώ για όλους τους φοιτητές όταν λέω, φτάνει, λυπηθείτε μας. Μας στέλνετε να σπουδάσουμε για να μάθουμε, μη μας τα πρήζετε με θεωρίες που συζητήσατε στο μανάβικο και που σας είπε η γειτόνισσα. Γνωρίζετε ότι η κοινωνία πάει από το κακό στο χειρότερο κι εμείς είμαστε η γενιά η οποία καλείται ν’ αντεπεξέλθει σε μια θύελλα καταστροφής την οποία δεν προκαλέσαμε καν εμείς. Πώς να κάνω πλάνο ρε θεία άμα από σήμερα μέχρι αύριο ούτε βενζίνη δεν μπορώ να βάλω στο αυτοκίνητο; Πώς να κάνω πλάνο εάν από τη μια μέρα στην άλλη ξεσπάνε πόλεμοι; Πώς να κάνω πλάνο όταν βλέπω γύρω μου ότι όλα είναι ασταθή; Και να έχω ένα πλάνο, δε θα σου το πω, γιατί ξέρω πως θα πας και θα το χτυπάς στη μάνα μου, ρωτώντας για να συγκρίνεις τα δικά σου βλαστάρια με μένα.

Σε μια κοινωνία που μεγαλώσαμε μέσα στη σύγκριση και τον ανταγωνισμό, μη ρωτάτε τους φοιτητές τι θα κάνουν μετά. Αφήστε τους να ζήσουν όπως ξέρουν κι όπως μπορούν. Σταματήστε να μας χώνετε στα μούτρα τον καπιταλισμό και τα λεφτά, το ξέρουμε ότι εκεί θα καταλήξουμε, το καταλαβαίνουμε από τη στιγμή που ξεκινάμε να έχουμε αντίληψη του περιβάλλοντός μας. Όλοι έχουμε ένα πλάνο, δεχτείτε ότι θέλουμε να το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Εάν θέλουμε βοήθεια θα ζητήσουμε, όμως φτάνει λίγο με το αδιάκριτο «ενδιαφέρον» κάπου. Λυπηθείτε μας κι αφήστε μας να γράψουμε την ιστορία μας, όπως ξέρουμε. Ούτως ή άλλως από εμάς περιμένετε την επανάσταση. Αφήστε μας να την κάνουμε λοιπόν, γιατί είδαμε και τα δικά σας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!