Στους καβγάδες με γονείς στηρίζεις τ' αδέρφια σου κι ας φταίνε

Η σχέση που έχουμε με τα αδέρφια μας -όσοι έχουμε αδέρφια– είναι κάτι πολύ ξεχωριστό. Είναι άτομα τα οποία μας ζουν καθημερινά κι ιδίως σε μικρότερες ηλικίες, περνάμε την ώρα μας με τσακωμούς ή κόντρες. Όσο μεγαλώνουμε όμως, αλλάζουν πολλά πράγματα. Οι μεγαλύτεροι κατακλυζόμαστε από ένα αίσθημα ευθύνης κι οι μικρότεροι από κατανόηση. Σαφώς κι υπάρχουν πολλά αδέρφια, όμως, που δημιουργούν μια σχέση κόντρας αναμεταξύ τους, αρκετές φορές λόγω της πίεσης που μπορεί το μεγαλύτερο παιδί να ασκήσει στο μικρότερο.

Ούσα η μεγάλη αδερφή, μόνο από τη δική μου οπτική μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή τη σχέση. Μεγαλώνοντας οι μεγάλοι, πάντα ακούμε «πρόσεχε το αδερφάκι σου» για κάθε λόγο σε κάθε περίσταση. Μπορεί να ακούσουμε αυτή τη φράση όταν παίζουμε ή όταν τρώμε. Προγραμματιζόμαστε να προσέχουμε τα μικρότερα αδέρφια μας, όπως νομίζουμε ότι είναι καλύτερο, έχοντας καμιά φορά και σαν παράδειγμα τους γονείς μας. Όσο περνούν τα χρόνια, τα εμπόδια ή προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει μια οικογένεια ωριμάζουν μαζί με τα παιδιά και το επίπεδο σοβαρότητάς τους αυξάνεται. Μαζί με αυτά όμως κι οι προσωπικότητες των παιδιών εξελίσσονται και παίρνουν την πορεία προς την τελική τους μορφή.

Υπάρχουν περιπτώσεις που η συμπεριφορά των γονιών τροφοδοτεί αυτές τις συμπεριφορές δείχνοντας εύνοια ή προσοχή στο ένα από τα αδέρφια. Εάν όμως οι γονείς δεν προσπαθήσουν να μειώσουν την πόλωση, ή ακόμη κι αν κρατούν μια ουδετερότητα με μορφή απάθειας, τότε εντείνουν και πάλι τον ανταγωνισμό αναμεταξύ αδερφών, που απώτερο σκοπό τους έχουν το ποιος θα κερδίσει την επιβεβαίωση, την αγάπη, την αποδοχή. Κάτι που τις περισσότερες φορές καταλήγει σε άσχημους καβγάδες κι ίσως και σε μια πικραμένη σχέση για πάντα.

Σαφώς και πειραματίστηκαν πάνω μας για να μάθουν πώς να είναι γονείς κι είναι κάτι που γίνεται αναπόφευκτα, οπότε λάθη θα γίνουν. Κι εμείς μάθαμε τους ανάλογους συνδυασμούς για τα κουμπιά και τους διακόπτες και των γονέων και των αδερφών μας, όμως, σε μια σχέση που γεννιέται και μαθαίνεται κι από τα παιδιά προς τα παιδιά και τους γονείς. Και μέσα από το σμίλευμα αυτό, βγήκαν και όλες οι απόψεις που δεν ξέραμε καν ότι είχαμε, ως μεγαλύτερα αδέρφια κι εν τέλει βγήκαν στο φως.

Θα υπάρξουν περιπτώσεις, για παράδειγμα, που εάν το μικρότερο παιδί τεθεί στο εδώλιο για μια πράξη του, θα πάρουμε το μέρος των γονιών μας. Ίσως νευριάσουν και πεισμώσουν οι μικροί, ίσως εμείς πιστέψουμε πως έχουμε δίκιο με τη στάση μας. Μπορούμε να προβλέψουμε και να καταλάβουμε πότε ξεπέρασαν τα όρια, μπορούμε όμως και να αναλάβουμε ρόλο γονέα σε μια προσπάθεια να δείξουμε ότι είμαστε μεγαλύτεροι. Κι ίσως αυτό στα μάτια τους να μοιάζει μια μικρή προδοσία. Κι ίσως αυτό στα μάτια μας να μοιάζει δικαιοσύνη.

Αυτό που καμιά φορά ξεχνάμε οι μεγάλοι είναι ότι υπήρξαμε μικροί. Και τότε, θέλαμε πολύ την υποστήριξη που δεν είχαμε από κανέναν, σε αντίθεση με τα μικρότερα αδέρφια μας, που έχουν εμάς. Επειδή είμαστε διαφορετικοί όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει ανταγωνισμός, ειδικά εάν οι εντάσεις αφορούν και τους γονείς. Τότε είναι που πρέπει να σταθούμε δίπλα από τα αδέρφια μας, έστω και λίγο σε ένα κοινό μέτωπο. Κι ας έχουμε αντίθετη γνώμη, ας το πούμε προσωπικά στα αδέρφια μας, μετά, δείχνοντάς τους όμως ότι πάντα θα έχουν ένα στήριγμα όποια βλακεία κι αν κάνουν γιατί στις δικές μας εμείς δεν είχαμε κανένα.

Όταν δύο αδέρφια έχουν τεταμένες σχέσεις από νεαρές ηλικίες, συνήθως το παίρνουν μαζί τους στην ενηλικίωση εάν δε δουν τα πράγματα από την οπτική γωνία ο ένας του άλλου. Οι μεγάλοι πρέπει να σταματήσουμε τη ιεραποστολή μας και να καταλάβουμε τους μικρούς αλλά και οι μικροί να μαζέψουν το πείσμα τους. Τα αδέρφια είναι από τους λίγους ανθρώπους γύρω μας που μπορούμε να στηριχτούμε, ανεξαρτήτως του τι κάναμε ή το πώς νιώθουμε, επειδή μεγάλωσαν μαζί μας και μοιραζόμαστε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Εάν είναι μια σχέση την οποία πρέπει να προσέχουμε και να προστατεύουμε, είναι αυτή.