Όλοι είδαμε τουλάχιστον μια ρομαντική κωμωδία στη ζωή μας κι οι περισσότεροι έχουμε αποθηκεύσει στη μνήμη μας μια σκηνή που ίσως να μπορούμε να πούμε αγαπημένη μας. Μπορεί με τα χρόνια να αποφασίσαμε ότι το ρομάντζο είναι σαχλό ή ότι μπορεί και να μην υπάρχει καν στην πραγματικότητα παρά μόνο το φτιαχτό, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας οι οποίοι δεν άφησαν την κυνικότητα της ενηλικίωσης να τους αλλάξει άποψη. Αυτοί είναι οι ρομαντικοί.
Πλέον μάθαμε να είμαστε λίγο πιο εγωιστές και λίγο πιο σκληροί σε κάθε άποψη της ζωής μας. Όχι απαραίτητα επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή έπρεπε. Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία, αν θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους μας, ίσως θα πρέπει να πατήσουμε επί πτωμάτων και θα χρειαστούμε γερό στομάχι για να τα καταφέρουμε. Σ’ αυτή μας την προσπάθεια, ίσως να χάσουμε κάποια πιο «μαλακά» συναισθήματα όπως ο ρομαντισμός. Μπορεί όμως και να μη μας ταιριάζει κιόλας η ρομαντικούρα από φυσικού μας, αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, σίγουρα θα δοκιμάσαμε να κάνουμε κάτι έστω και λίγο ρομαντικό, για κάποιο άλλο άτομο. Έτσι λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε στο περίπου την έννοια του ρομαντισμού- κατά πώς τη χρησιμοποιούμε τουλάχιστον, γιατί ως κίνημα είχε άλλο χαρακτήρα.
Γιατί όμως αν δε μας ταιριάζει καμιά φορά νιώθουμε την ανάγκη να ισοπεδώσουμε τα όνειρα των ρομαντικών καρδιών; Μπορούμε να τους μηδενίσουμε αρκετά, καμιά φορά σε σημείο που είτε θα τους νευριάσουμε, είτε θα τους κάνουμε να κρύψουν αυτό τους το χαρακτηριστικό. Υπό καμία περίπτωση δεν εισηγούμαι να κάνουμε θρύψαλα τα όνειρα ρομαντικών παιδιών στο διάβα μας. Όμως η κλασική έννοια του ρομαντισμού δεν ταιριάζει στον κόσμο που ζούμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η σχέση μας θα είναι σαν μια ρομαντική κωμωδία ή ότι θα έρχονται οι πρώην κάτω απ’ το σπίτι μας με μουσικές στη διαπασών για να εκφράσουν την αγάπη τους για μας. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά ίσως και να το πιστέψαμε κάποια στιγμή, μαζί με ένα μάτσο άλλες ονειροβασίες που κατάφεραν να κάνουν τις σχέσεις να μοιάζουν λίγες.
Όταν κάποιος είναι ρομαντικός, δεν είναι μόνο ρομαντικός στις σχέσεις αλλά και στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο γύρω του κι έτσι μπορεί να υπάρξει εξαιρετικά αφελής, ή και θύμα του ίδιου του τού μυαλού. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια υγιή δόση ρομαντισμού στη ζωή μας. που όμως θα έχει ρεαλιστική βάση. Μια μεγαλύτερη, μπορεί να μας απογοητεύσει και καθόλου, μπορεί να μας μαράνει συναισθηματικά.
Το να αρνούμαστε πεισματικά να εκφράσουμε συναισθήματα που μπορεί να νιώσουμε μην τυχόν και μας πουν ρομαντικούς, το λες λίγο μαζοχιστικό. Δεν ξέρω αν το μάθατε αλλά το συναίσθημα θα φορεθεί πολύ φέτος. Κατανοητό να μη θέλουμε να δείξουμε τα χαρτιά μας νωρίς σε μια γνωριμία ή σχέση αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Ναι, καμιά φορά οι περιστάσεις ίσως να μην είναι οι ιδανικές ή ίσως μια κατάσταση να δείχνει ότι δε θα είναι εύκολο να τη διαχειριστούμε, αλλά γιατί αυτός ο ψυχαναγκασμός; Είναι εγωισμός; Άραγε τραύματα από προηγούμενες σχέσεις; Ίσως να είναι φόβος; Κακό μάρκετινγκ; Μπορεί να είναι κι όλα μαζί. Όλα συναισθήματα με αρνητικές νότες- λογικό είναι να μας έφαγαν λίγο το αίσθημα.
Όλοι οι ρομαντικοί χρειάζονται έναν κυνικό στη ζωή τους και οι κυνικοί έναν ρομαντικό. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί σε ερωτική σχέση, μπορεί να μιλάμε και για φιλία. Γιατί κάθε απογείωση χρειάζεται και τη γείωση. Καμιά φορά ίσως αυτό να γίνεται λίγο απότομα, κάτι το οποίο δεν είναι ιδανικό, μιας και δεν μπορούμε να πείσουμε κανέναν με το ζόρι να αφήσει τον ρομαντισμό επειδή είμαστε διατεθειμένοι να προμοτάρουμε τα πλεονεκτήματα του να μην είσαι ρομαντικός. Κι έτσι εμείς που δεν καταλαβαίνουμε Χριστό γι’ αυτόν, χρειαζόμαστε έναν αισθηματία να μας θυμίζει ότι τα λουλουδάκια ανθίζουν, οι πεταλουδίτσες πετάνε κι οι άνθρωποι αγαπάνε.
Είναι σημαντικό να θέτουμε αποστάσεις ασφαλείας για τα συναισθήματά μας όταν γνωρίζουμε κάτι καινούργιο, αλλά δεν μπορούμε να παίζουμε θέατρο και να μην αναγνωρίζουμε καν τι νιώθουμε. Επίσης, δεν μπορούμε να παρασερνόμαστε στο αίσθημα κάθε φορά- θα φάμε τα μούτρα μας. Ο καθένας μας πρέπει να βρει μια υγιή ισορροπία που λειτουργεί για τον εαυτό του. Λογικό είναι ποντίκι να αποφεύγει τη γάτα, μα δεν είμαστε τίποτα από τα δύο. Ίσως αν αφήσουμε λίγο τη σκληράδα και το υφάκι, ν’ ανακαλύψουμε ότι κάπου βαθιά μέσα μας μπορεί να υπάρχει μια στάλα ρομάντζο την οποία ξεχάσαμε. Ίσως πάλι κι όχι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
