Πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται «θέλω να με αφήσουν όλοι στην ησυχία μου» κι όταν λέμε όλοι, το εννοούμε. Ψυχή θεού δε θέλουμε να μάς απευθύνεται. Στην αρχή δεν καταλαβαίνουμε το γιατί, απλώς μας διακατέχει η ανάγκη να σταματήσει ο θόρυβος απ’ τη λεωφόρο, να εξαφανιστούν τα αυτοκίνητα απ’ το δρόμο, να σταματήσει να χτυπά το τηλέφωνο, να πάψει η γη να γυρίζει αν είναι δυνατό αυτό. Απόλυτη ησυχία.
Κανείς δεν έζησε καταφέρνοντας να κάνει την επιθυμία αυτή πραγματικότητα στον απόλυτο βαθμό, αλλά πιστεύω πολλοί κάναμε μια απόπειρα, όπως να πάμε σε μια απόμακρη γωνιά -μέσα, έξω, καμία σημασία δεν έχει- κοιτάζοντας το κενό, το ταβάνι, τον τοίχο, ένα συγκεκριμένο τούβλο για κανένα αιώνα. Έτσι μας φάνηκε δηλαδή. Κι εκεί έγινε το απίστευτο. Όσο και να φωνάζαμε και να χτυπιόμασταν ότι θέλουμε ησυχία, να μείνουμε με τον εαυτό μας, ξαφνικά βρεθήκαμε να μην τον αντέχουμε, παίρνοντας το δρόμο πίσω στη φασαρία.
Δεν είμαστε μαζοχιστές φίλοι και φίλες, άνθρωποι είμαστε. Μια φίλη μου πάντα λέει «αν ήθελα να πιέζομαι, θα γεννιόμουν κουμπί» και ποιος να της πει τι μόλις ακούει αυτό; Δίκιο έχει. Δε γεννηθήκαμε για να πιεζόμαστε και κανείς καθώς μεγαλώνει δεν ξέρει πόσα βάσανα έχει να τραβήξει. Μαθαίνουμε όμως και το έχουμε κιόλας ανάγκη, να περιτριγυριζόμαστε από τουλάχιστον ένα-δύο κοντινά μας άτομα. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει ως μονάδα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο μηχανισμός κάτω από το κουμπί μας, που το βοηθά να μη χαλάσει μόλις πιεστεί, βοηθώντας το να ξαναβγεί στην επιφάνεια έτοιμο για το επόμενο δάχτυλο.
Αυτό δεν είναι αυτομάτως κακό, δεν είναι ανάγκη να τα καταφέρνουμε πάντα όλα μόνοι. Ενίοτε χρειαζόμαστε μια ομάδα στήριξης και πρέπει να το αποδεχτούμε. Καμιά φορά αυτά τα δυο-τρία άτομα θα μας σπάσουν τα νεύρα, θα μάς ωθήσουν να γίνουμε πρακτικοί, θα διώξουν την ομίχλη από μπροστά μας, επειδή βλέπουν την κατάστασή μας απ’ την έξω μεριά. Όσο κι αν χτυπιόμαστε ότι θέλουμε να μείνουμε με τις σκέψεις μας, αυτοί θα επιμείνουν να ξεκολλήσουμε κι ίσως να πιούμε κι ένα χυμό βατόμουρο, γιατί όχι στην τελική. Έχουν τις πιο τρελές ιδέες, που ίσως να φαντάζουν σχεδόν αστείες, σαν ένα ζευγάρι κάλτσες με τυπωμένα αβοκάντο που σου πήραν για να γελάσεις. Είναι όμως καθημερινές μικρές πράξεις που σού θυμίζουν πως όσο κι αν μείνεις με τις σκέψεις σου, άκρη δε θα βγάλεις κοιτώντας το τούβλο που λέγαμε.
Δεν είναι ανάγκη να ευχόμαστε κάτι ακραίο, ούτε είναι πάντα ζωτικής σημασίας «να μείνουμε μόνοι για να σκεφτούμε». Αφού η ζωή συνεχίζει και μάς δείχνει ότι μόνοι μας δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, ας το πάρουμε λίγο πιο χαλαρά. Ας πάμε για ένα μισαωράκι να κάτσουμε να βλέπουμε το κενό, αλλά καλό είναι να αναγνωρίζουμε ότι ένα μισαωράκι είναι αρκετό. Μη γινόμαστε απρόσιτοι διώχνοντας τα άτομα που έχουμε κοντά μας, θέλοντας να δικαιολογήσουμε το χάος μας μέσω της μοναξιάς. Καμιά φορά, είναι ο εξωτερικός παρατηρητής που θα σε βάλει στην πραγματικότητα κι όχι οι συνειρμοί σου που τρέχουν κατοστάρια στα χαμένα.
Περνάμε περίεργες καταστάσεις κι εποχές, μα η μοναχικότητα δεν είναι πάντα η λύση. Την ησυχία μας πάντα θα τη βρίσκουμε και πάντα θα μας περιμένει σε μια γωνιά, συνδεδεμένη είναι ούτως ή άλλως με τον εαυτό μας. Τη φασαρία, τις φωνές, τις κόρνες, τους καβγάδες, τα κλάματα και τα γέλια όμως, είναι αυτά που μόνο άλλοι άνθρωποι μπορούν να μας δώσουν. Τη δεδομένη στιγμή μπορεί και να μας φαίνονται too much, αλλά μόλις περάσει κανένας μήνας θα καταλάβουμε πόσο αγαπούσαμε εν τέλει όλο αυτό το σούσουρο. Ίσως και να είμαστε μαζοχιστές από τη φύση μας τελικά. Μόλις καταλήξω σε πόρισμα, θα σας ενημερώσω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
