Αν δεν είναι αμοιβαίο δεν είναι έρωτας

«Θα σ’ αγαπώ για πάντα», «σε θέλω όσο τίποτα», «σε μισώ και σε ποθώ με έναν τρόπο τρομακτικό για μένα» κι άλλα παρόμοια που ξεστομίζεις όντας ερωτευμένος και θεωρούνται έστω αποδεκτά. Το κακό όμως είναι ότι δεν τα λες μόνο όταν πραγματικά είσαι, αλλά κι όταν νομίζεις πως είσαι κι αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Φράσεις που όλοι λίγο-πολύ έχουμε πει, έχουμε ίσως με δόλο χρησιμοποιήσει για να πείσουμε τον άλλον πως θα είμαστε εκεί, πως πραγματικά γουστάρουμε. Με ρίσκο πάντα αφού γι’ αυτόν τον περιβόητο άλλον δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι αν όντως θέλει, αν ταιριάζουμε, αν κατευθυνόμαστε στον ίδιο στόχο.

Γι’ αυτό το λόγο όλοι οι έρωτες στην αρχή τους είναι μονόπλευροι καθώς δεν είμαστε σίγουροι για τον άλλον, αν θέλει ή σωστότερα αν θέλει όσο εμείς. Στην περίπτωση όμως που ο άλλος στην απέναντι όχθη δεν είναι διατεθειμένος να βρέξει ούτε τα ρούχα του για σένα, μην αποκαλέσεις το συναίσθημά σου μονόπλευρο έρωτα.

Μπορεί να νιώθεις πάρα πολλά, να θεωρείς τον άλλο δειλό που δεν τόλμησε να προσπαθήσετε και να νομίζεις πως εσύ αδικείσαι απ’ την ίδια τη ζωή για όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που έχεις χωρίς ανταπόκριση. Το λεπτό όμως που θα πεις ότι βιώνεις έναν μονόπλευρο έρωτα στερείς απ’ τον εαυτό σου το δικαίωμα να προχωρήσει, μένεις κολλημένος σε μια κατάσταση παίζοντας στο replay όσες σκηνές σας θεωρείς σημαντικές.

Όσες φορές σου έδωσε ψίχουλα για να ταΐσεις τα συναισθήματα σου βουλιάζοντας σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Μόλις το κάνεις αυτό εσύ αδικείς τον  έρωτα, τον αληθινό, τον αμοιβαίο. Εκείνον που όσοι τον ζουν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο κι είναι αθάνατοι. Έναν έρωτα ατόφιο που ξενυχτάει σε μπαλκόνια αναλύοντας γιατί ο κόσμος σήμερα δεν προχωράει και στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας χαμογελάει στο ταίρι του σε ένδειξη σιωπηλής συμφωνίας ότι εμείς μπορούμε να θεωρούμαστε τυχεροί.

Νιώθεις, φαντάζεσαι, μεγαλοποιείς καταστάσεις, ονειρεύεσαι αλλαγές με εκείνον να καταφθάνει λέγοντας πως σε θέλει κι έκανε λάθος. Ξεφτιλίζεσαι στέλνοντας μεθυσμένα μηνύματα ή αγαπάς βουβά και κλαις μερικές φορές στο ντους ανάμεσα στο τρεχούμενο νερό και  στους υδρατμούς. Δεν είναι κακό απλώς να πεις πως δεν ήθελε, πως δεν ένιωσε και να προχωρήσεις, να πας παρακάτω.

Η αλήθεια είναι πως πάντα θα νοιάζεσαι για εκείνον τον άνθρωπο κι ίσως ποτέ να μην εξανεμιστούν όλες οι ελπίδες σου για μια κοινή στιγμή σας, αλλά δεν ήταν αμοιβαίο και γι’ αυτό δεν ήταν έρωτας, ήταν κάτι λιγότερο, πιο μέτριο κι όχι εκείνο το συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί βιβλία, ποιήματα και σενάρια για ταινίες. Μην τον υποβαθμίζεις πιστεύοντας πως τον βιώνεις όταν παλεύεις να δώσεις τροφή σε ένα συναίσθημα κολλώντας σε βλέμματα και φράσεις χωρίς ουσία.

Πονάει πολύ και το ξέρω και σε πιστεύω, απλώς μερικές φορές βάζεις το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και προχωράς, προχωράς για τα πιο όμορφα, πιο σπουδαία, για όσα θα έχουν λόγο να μείνουν και να γίνουν αμοιβαία. Πονάει να νιώθεις μόνος, να ελπίζεις, στην τελική να βασανίζεσαι, αλλά δεν είναι έρωτας όλη αυτή η κατάσταση στην οποία ωθείς τον εαυτό σου να μπει.

Δεν είναι έρωτας εφόσον μαθαίνεις απ’ την αρχική του στο facebook ότι βγήκε έξω και δε σου είπε να πας ή κανονίσατε όλοι σαν παρέα και φλέρταρε όλο το βράδυ με τυχαίους θέλοντας να νομίζεις πως το έκανε επίτηδες για να ζηλέψεις. Γιατί δεν είναι αυτή η αλήθεια και το ξέρεις και το ξέρουμε.

Γι’ αυτό, φιλαράκι, μην αποκαλέσεις το συναίσθημα σου μονόπλευρο έρωτα.

Ξεκόλλα και προχώρα για τα αμοιβαία, για τον πραγματικό έρωτα.