Έλα ένα βράδυ Παρασκευής

Μου έλειψες σήμερα. Η αλήθεια είναι πως μου έλειπες όλη την εβδομάδα, απλά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να το εκφράζει παρά μόνο αυτά τα βράδια της Παρασκευής. Είναι αυτές οι στιγμές που στις αφιερώνω ακόμη κι αν δεν είσαι παρών, όχι γιατί τις αξίζεις, μην το νομίζεις αυτό, απλώς εγώ σε επέλεξα για πρωταγωνιστή.

Σε σκέφτομαι έντονα εκείνες τις στιγμές, σε ζητάω για να σου εξιστορήσω όλα μου τα κατορθώματα κι εσύ να χαμογελάσεις έντονα σαν να ζηλεύεις λίγο. Να με κοιτάζεις μέσα στα μάτια και να μου λες με σιγουριά πως η ζωή είναι ωραία και πως μπορώ αν έχω τη θέληση να το ανακαλύψω και μόνη μου.

Αλλά δεν είσαι εδώ, έπαψες από καιρό να μου αφιερώνεις το χρόνο σου και τις θεωρίες σου για τη ζωή, ίσως εμφανιστείς βέβαια κάποιες φορές ξαφνικά επειδή δε θα αντέχεις άλλο την καθημερινή σου φυλακή ελπίζοντας να σε βοηθήσω, να σε κάνω να νιώσεις.

Να το ξέρεις, αν έρθεις Παρασκευή θα κάνω ό,τι θέλεις, θα γίνω όποια θέλεις, μόνο μην έρθεις άλλη μέρα γιατί τις υπόλοιπες ώρες με νοιάζομαι περισσότερο και δε θα σε δεχτώ στη ζωή μου ξανά ώστε να την χαλάσεις χωρίς προειδοποίηση, να μου δανείσεις για μια ακόμη φορά την αγάπη σου με σκοπό να τη γυρέψεις πίσω με τόκο.

Αν έρθεις Παρασκευή θα αφήσεις τη γυναίκα σου και τον σκάρτο γάμο σου έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μου, θα σου δώσω εμένα κι εσύ θα αισθανθείς για άλλη μια φορά τη δειλία σου που δεν τόλμησες να παρατήσεις τα σίγουρα που σε πνίγουν για κάτι καινούριο, διαφορετικό που σε αγαπάει. Έβαζες πάντα ανάμεσά μας δικαιολογίες, πως δεν μπορείς, δε γίνεται, είμαι μικρή και δεν ξέρω πώς είναι, γι’ αυτό να μη ρωτάω κι αν σ’ αγαπάω όπως λέω να μη ζητάω.

Είναι δυνατόν; Μωρό μου, υπάρχει αγάπη που δεν είναι εγωιστική, που δε σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, που δε σε καίει σε όλο σου το κορμί; Μη με κοιτάς έτσι, μην το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει! Δεν μπορώ να μην απαιτώ όσα νιώθω, να μη σε διεκδικώ από μια κατάσταση που ο ίδιος μου δηλώνεις και τονίζεις πως σιχαίνεσαι κι έχεις βαρεθεί σαν το πετσί σου.

Μη μου ζητάς να σε αφήσω απροστάτευτο σε ό,τι εσύ επέλεξες, δεν μπορώ και δε θέλω. Δε θέλω να σε μοιράζομαι πλέον, δε θέλω να σε αγγίζουν άλλα χέρια πέρα απ’ τα δικά μου, δε θέλω να εμφανίζεσαι απροειδοποίητα χωρίς να σε ενδιαφέρει πόσα κομμάτια θα πρέπει να μαζέψω μόλις φύγεις πάλι. Σε θέλω εδώ, σε θέλω τώρα, σε θέλω για όλα όσα ζήσαμε χώρια και για όλα όσα μπορούμε να ζήσουμε μαζί!

Είναι κρίμα να μας στερείς μια ευτυχία επειδή εσύ βολεύτηκες. Εσύ που μου διάβαζες τον έρωτα στην ποίηση κι έλαμπες από ευτυχία, εσύ που ήθελες να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο, να γελάμε σαν μικρά παιδιά και να με φιλάς στη μέση του δρόμου χωρίς να σε νοιάζει. Χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, αν μας δει κάποιος γνωστός, αν μαθευτεί ο έρωτας. Εσύ λοιπόν, ο ίδιος άνθρωπος δεν μπορείς λες να χωρίσεις γιατί φοβάσαι το μετά, δεν είσαι σίγουρος για μένα ή για σένα, αν μας περάσει, είπες, κι ήθελα να πιστεύω πως μπερδεύτηκες.

Τόσο λίγη εμπιστοσύνη μας έχεις, που μόλις ελευθερωθούμε απ’ το κρυφτούλι, το μυστήριο και το κυνηγητό θα μας περάσει; Γιατί αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό τότε δε σου αξίζουμε, εγώ κι η αγάπη, δε σου αξίζουμε ούτε στο ελάχιστο.

Αυτή είναι η τελευταία Παρασκευή που επιτρέπω στον εαυτό μου να σε νοσταλγήσει, να σε σκεφτεί. Δεν έχω ελπίδες πλέον, αν ήταν να έχουμε κάνει την αλλαγή θα ήσουν ήδη εδώ. Απλώς έλα, σε παρακαλώ, κι ας είναι λάθος. Τουλάχιστον έλα να δώσουμε ένα θεαματικό τέλος στην ιστορία μας, άξιο της συνέχειας που δε μας επέτρεψες να έχουμε.

Έλα για μια τελευταία φορά να σου πω τι μου συνέβη στη δουλειά κι εσύ να γελάσεις με την γκρίνια μου και να μου πεις πως με θες περισσότερο όταν φέρνω την καταστροφή. Έλα λοιπόν, μωρό μου, να καταστραφούμε μαζί σε αυτό το τέλος.