Ερωτευόμαστε τους τολμηρούς

Είναι πολλές φορές που η ζωή ξεπετιέται και σε ταράζει τόσο έντονα μη αφήνοντάς σου άλλη επιλογή για οποιαδήποτε φυγή ή δειλία. Είναι εκείνες οι στιγμές που ξέρεις πως αν κάνεις πίσω δε θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις ποτέ, θα σκέφτεσαι συνεχώς τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν φοβόσουν να νιώσεις.

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις τις καταστάσεις όπως τις φαντάζεσαι, ειδικά σε πείσμα των καιρών και των απίστευτα πολλών «πρέπει» που σου επιβάλλει η κοινωνία. Αλλιώς η φαντασία δεν είναι ακατόρθωτο να πάρει σάρκα κι οστά μπροστά μας αποδεικνύοντάς μας πως και τα παραμύθια ή οι πιο σαρκικές καταστάσεις μπορούν να συμβούν όπως τις ονειρευτήκαμε κι ίσως ακόμα καλύτερες.

Όλοι φοβόμαστε να δράσουμε, να διεκδικήσουμε, να σταθούμε μπροστά στον άλλον και να απαιτήσουμε ότι θεωρούμε έστω και για μια βραδιά πως μας ανήκει, πως δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για μας. Όταν, λοιπόν, βρεθεί κάποιος, που ενάντια σε όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την ντροπή που θα αισθάνεται και θα πρέπει να υπερνικήσει, τα πειράγματα των φίλων του και τα σχόλια της δικής σου παρέας, έρθει και σου μιλήσει, κεράσει σφηνάκια και προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σου δείξει πως ενδιαφέρεται, τότε είναι αρκετά ερωτεύσιμος. Ειδικά αν συγκριθεί με άλλους διάφορους που μπορεί να στείλουν το φίλο τους λες και πάμε ακόμα στο δημοτικό ή παρουσιαστούν οι ίδιοι μόνο και μόνο για να σου ζητήσουν το facebook σου.

Είναι κλισέ τεράστιο, τιτανομέγιστο, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει απ’ το να αποτελεί και μια αλήθεια: «Οι γυναίκες πάντα θα γοητεύονται από όσους τολμούν». Πάντα θα έλκονται απ’ τα άτομα που θα επιχειρήσουν το δύσκολο πρώτο βήμα, που θα κυνηγήσουν και θα επιμείνουν ανεξαρτήτως συνθηκών και δυσκολιών.

Δε θεωρούν το αντίθετο φύλο ατρόμητο κι ακριβώς γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν αποφασίζουν να βγουν μπροστά φανερώνοντας επιθυμίες και σκοπούς. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ομορφιά της κίνησης και της τόλμης που κρύβεται από πίσω, στο γεγονός ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν δισταγμούς και φόβους για πιθανή χυλόπιτα επειδή γούσταραν πραγματικά να σε γνωρίσουν.

Είναι πολύ αφροδισιακό να καταλαβαίνεις πως φτιάχνεις τον άλλον τόσο πολύ που δε τον νοιάζει τίποτα και τρέχει να σε προλάβει έξω απ’ το μαγαζί καθώς θα φεύγεις με την παρέα σου, για να του δώσεις ένα τελευταίο φιλί, έχοντας πάντα στο μυαλό του την πιθανή άρνησή σου.

Σε μια εποχή που όλοι κρύβονται πίσω από οθόνες και δάχτυλα -λες κι αποτελεί για κάποιο ανεξήγητο λόγο ντροπή να μαθευτεί ο έρωτας κι η κάβλα- κερδίζουν αυτόματα πόντους στη βαθμολογία όσοι τολμούν κι εμφανίζονται μπροστά μας χωρίς πανοπλία. Όσοι πιστεύουν πραγματικά πως αυτή η γνωριμία μπορεί να τους συναρπάσει και κάτι να τους προσφέρει, που δε νοιάζονται για το πόσο ρεζίλι μπορεί να γίνουν αν εκφράσουν δυνατά το ενδιαφέρον τους.

Η τόλμη, όμως, δεν αφορά μόνο στο πρώτο βήμα αλλά στη γενικότερη δυναμική που μπορεί να κατέχεις. Να ξέρεις πότε για παράδειγμα πρέπει να πιέσεις λίγο παραπάνω τις καταστάσεις γιατί νιώθεις πως η άλλη πλευρά δεν απομακρύνεται επειδή δε γουστάρει αλλά γιατί φοβάται. Φοβάται το άγνωστο και τρέμει το μετά μαζί σου που φαντάζει ανύπαρκτο και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα τόσο ξαφνικά κι έντονα συναισθήματα που προέκυψαν απ’ το πουθενά. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό αφού όλοι φοβόμαστε όταν νιώσουμε πως πλησιάζει ο έρωτας έτοιμος να μας πετύχει με τα βέλη του.

Γι’ αυτό δεν έχουμε την απαίτηση από τον άλλον να μη φοβάται αλλά να είναι πρόθυμος να βάλει στην άκρη τους φόβους και τις ανησυχίες του για να μας γνωρίσει, να προσπαθήσει τουλάχιστον να μας πείσει πως αξίζει να μας ματώσει λίγο το βέλος. Άλλωστε, αν δε φοβάται κανένας τότε υπάρχει είτε άγνοια κινδύνου είτε κάποια μορφή ανοσίας στον έρωτα και τα συμπτώματά του.

Έχετε απόλυτο δίκιο όμως τώρα με αυτό που σκέφτεστε για αυτό θα υπάρξει μια μικρή διαφοροποίηση. Επειδή ακριβώς ούτε εγώ συμφωνώ με τις ταμπέλες που έχει τοποθετήσει η κοινωνία μας στα φύλα της γιατί είναι άνισοι και σεξιστικοί χωρίς να υπάρχει λόγος, θα αλλάξω λίγο το κλισέ μας λέγοντας  πως: «Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως γοητεύονται από εκείνον που θα αποφασίσει να πράξει την αρχή». Είτε κάνοντας το πρώτο βήμα είτε λέγοντας πρώτος «σ’ αγαπώ» είτε, το κυριότερο, αφαιρώντας το προσωπείο που όλοι λίγο-πολύ φοράμε. Γι’ αυτό τολμήστε την αρχή και σίγουρα η συνέχεια θα σας δικαιώσει.