Δώδεκα παρά τέταρτο κοιτάς την ώρα και δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις, σε ένα τέταρτο από τώρα θα βάλεις ακόμη ένα χρόνο στην πλάτη σου και μόνο η σκέψη αυτή σε αγχώνει.
Μεγαλώνεις κι ανησυχείς πως ό,τι έζησες δεν είναι αρκετό, πως η στιγμή περνάει και δεν τη χαίρεσαι όσο μπορείς, δεν παίρνεις από εκείνη όλα όσα είναι ικανή να σου προσφέρει. Μεγαλώνεις και στην ουσία τρομάζεις πως δε θα καταφέρεις να γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι, πως θα αλλοιωθείς και θα συμβιβαστείς. Οι στόχοι σου θα μείνουν ανεκπλήρωτοι και το πιθανότερο η γκρίνια σου ενάντια στην άδικη ζωή να αυξηθεί.
Γενέθλια, μέρα τρομακτική, μέρα αποφάσεων πάντα έτσι ανικανοποίητος θα νιώθεις; Πάντα κάτι θα λείπει απ’ το παζλ; Ποτέ δε θα καταφέρεις να δηλώσεις χαρούμενος κι ευτυχισμένος που μεγαλώνεις; Έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται, ανθρώπους που σε πέντε λεπτά από τώρα θα πάρουν τηλέφωνο για να σου ευχηθούν κι ίσως να κάνουν και λίγη πλάκα με το γεγονός ότι γερνάς. Είσαι υγιής με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να σε στηρίξουν στην όποια απόφασή σου, ακόμη κι αν δε συμφωνούν κι εσύ αγχώνεσαι με το μέλλον και χάνεις το παρόν σου, το τώρα σου.
Έχεις δημιουργήσει στο κεφάλι σου έναν χάρτη και πιστεύεις πως ό,τι παρεκκλίνει από αυτόν οδηγεί σε αδιέξοδο, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να χαθείς όταν δεν έχεις ορίσει διαδρομή, όταν δεν ξέρεις πού πας. Κάψε το χάρτη, ζήσε μια περιπέτεια και γέλα με τα αδιέξοδα στα οποία μπορείς να καταλήξεις. Μεγαλώνεις και δεν προσπαθώ να σε πείσω πως η ζωή είναι δώρο απ’ το Θεό ή χωρίς δυσκολίες και γεμάτη ευτυχία, γιατί τα παραπάνω δεν ισχύουν. Θα αισθανθείς πολλές φορές πως δεν κάνεις όσα μπορείς και ξεγλιστράει η ζωή απ’ τα χέρια σου. Αλλά μην αναλωθείς σε σκέψεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς θα ταλαιπωρήσεις τον εαυτό σου χωρίς νόημα. Προσπάθησε για μια φορά να απολαύσεις τη ζωή, να χαθείς σε αυτή και να μην την παίρνεις τόσο σοβαρά. γεμάτη συνεχώς με «πρέπει» κι ευθύνες.
Η ώρα 12 και το τηλέφωνο χτυπάει, τα πρώτα «χρόνια πολλά» ηχούν στα αυτιά σου και καταφθάνουν στα μάτια σου μερικά δάκρυα που προσπαθείς να αποτρέψεις απ’ το να τρέξουν. Λες «ευχαριστώ» και συνειδητοποιείς το φόβο σου σχετικά με τα γενέθλια. Δεν είναι ούτε ότι μεγαλώνεις ούτε ότι περνάει η ζωή κι ίσως δε τη χορταίνεις όσο θέλεις, στην ουσία φοβάσαι.
Φοβάσαι τις αλλαγές, φοβάσαι ότι τώρα που μεγάλωσες κατά έναν χρόνο όλα μπορούν να αλλάξουν, να γίνουν διαφορετικά κι άτομα που αγαπάς και τώρα σε καλούν στις 12, ίσως του χρόνου τέτοια μέρα να μη βρίσκονται στη ζωή σου. Η μοναξιά σε τρομάζει γιατί, κακά τα ψέματα, τα γενέθλια, τη στιγμή που έρχονται, φέρουν πολλή μοναξιά και φοβάσαι μήπως αυτό το συναίσθημα που νιώθεις γιγαντωθεί την υπόλοιπη μέρα αντί να μειωθεί.
Αλλά δε νιώθεις μόνος μόνο όταν φτάνουν τα γενέθλιά σου οπότε για ποιο λόγο να συνδέεις αυτή την αίσθηση με μια, αν μη τι άλλο, πολύ σημαντική μέρα για σένα; Μη μιζεριάσεις σκεπτόμενος χίλια-δυο καταστροφικά σενάρια επειδή θα χάσεις για άλλη μια φορά την ουσία, το γεγονός ότι είσαι καλά και μεγαλώνεις κι έχεις τη δυνατότητα να γελάσεις και να διασκεδάσεις με ανθρώπους που εσύ έχεις επιλέξεις να μοιραστείς αυτή τη μέρα.
Επιτέλους πέτα το χάρτη απ’ το παράθυρο και κάνε μια τρέλα, μια τρέλα που θα μπορείς εσύ να την τοποθετήσεις όπου και σε όποιο σημείο θέλεις στο χάρτη.
Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
