Με τους φίλους χάνεσαι μόνο αν θες να χαθείς

«Φίλοι», μία λέξη που προσδιορίζει μια τεράστια, γενική κατηγορία ανθρώπων. «Οι φίλοι μου», τίτλος έκθεσης Δημοτικού και μια πιο ειδική κατηγορία, η οποία μπορεί με τη σειρά της να χωρισθεί σε υποκατηγορίες, στους κοντινούς, στους μακρινούς, σε αυτούς που χάθηκαν λόγω συνθηκών και σε αυτούς που κατέφθασαν για να εκμεταλλευτούν.

Οι φίλοι, περίεργη φάρα αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην καταλάβεις καν πώς βρέθηκες σε αυτή τη κατηγορία, ποιος σε συμπάθησε τόσο πολύ για να σου απονείμει αυτόν τον τίτλο και στην τελική αν είσαι άξιος εσύ με τη σειρά σου να τον κατέχεις. Δυστυχώς επειδή έτσι συμβαίνει με την ανθρώπινη φύση ορισμένες φορές κάνουμε λάθη, πέφτουμε σε παγίδες και θεωρούμε φίλους μας άτομα που δεν το αξίζουν κι εμφανίστηκαν απλώς γιατί χρειάζονταν κάτι, κάτι που τη δεδομένη χρονική στιγμή μπορούσαμε να το προσφέρουμε εμείς.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ξεχωρίσεις και να επιλέξεις κάποιον ως φίλο σου, αρχίζοντας απ’ τις κοινές σας στιγμές και εμπειρίες μέχρι τις φορές που χάρηκε περισσότερο από σένα για μια επιτυχία που άξιζες πολύ. Αρκετοί μπορεί να σου πουν πως οι φίλοι κρίνονται στα λεπτά που μιλήσατε στο τηλέφωνο ή στις πόσες φορές το μήνα συναντηθήκατε, αλλά δεν είναι έτσι.

Άργησα πολύ να το καταλάβω, μου πήρε μερικά χρόνια να χωνέψω το γεγονός πως φίλοι δεν είναι όσοι συναναστρέφεσαι καθημερινά, μπορεί να είναι άτομα που δεν έχουν τόσο φωτεινό ρόλο μες στη ρουτίνα σου λόγω συνθηκών, αλλά είναι πιο σημαντικοί από άλλους.

Με αυτά τα άτομα λοιπόν δεν είσαι χαμένος, εξαφανισμένος ούτε μειώνεται η αξία τους επειδή έχετε να βρεθείτε δυο μήνες. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι συμβολίζουν για σένα και πόσο δίπλα σου υπήρξαν όταν τους χρειάστηκες. Εσύ πλέον έχεις καταλάβει πως η ζωή πολλές φορές δεν ελέγχεται, δεν μπορούν όλα να λειτουργούν βάσει προγράμματος ούτε να ρυθμίζονται στα κυβικά σου.

Οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι, εξοντωτικοί και δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις επειδή θες να κάτσεις στον καναπέ βλέποντας ταινία, λόγος όμως που δε σου δίνει το δικαίωμα να θυμώνεις όταν ο άλλος δεν μπορεί να βγείτε γιατί νιώθει ακριβώς την ίδια κούραση.

Με τους φίλους χάνεσαι μόνο αν θες να χαθείς. Δε φταίει ούτε η απόσταση, ούτε οι δουλειές, ούτε τίποτα άλλο. Όταν νιώθεις πως ο συνομιλητής σου δεν πρόκειται να σε καταλάβει ακόμη κι αν του μιλήσεις, ότι πλέον δεν έχετε τόσα κοινά χωρίς να φταίει εκείνος, απλώς αλλάζετε κι αισθάνεσαι πως θες να πάρεις λίγο το χρόνο σου, τότε θες να χαθείς. Δεν είναι κακό, ούτε αφύσικο η ζωή αναγκαστικά πολλές φορές προχωράει και συνεχίζεται και κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους νόμιζες ότι θα είστε πάντα κοντά μένουν πιο πίσω, με πιο αργό βήμα χωρίς βέβαια να είναι απίθανο να ξαναβρεθούν δίπλα σου με την ίδια ταχύτητα. Μπορεί να φαίνεται άσχημο, αλλά όσοι αξίζουν να είναι στη ζωή θα είναι -αν όχι τώρα μετά από κάποιο καιρό σίγουρα.

Δεν πίστευες απ’ την αρχή ότι θα ταιριάζατε, θα είχατε παρόμοιο χιούμορ κι ίδια τρέλα για περιπέτειες και βλακείες. Ότι θα ένιωθες ο εαυτός σου με κάποιον που τον γνώριζες ελάχιστα και θα ήθελες να τον έχεις στη ζωή σου. Εφόσον όμως ένιωσες έτσι, δεν μπορείς να χαθείς με αυτό τον άνθρωπο, κάποιον που σέβεται τον έρωτά σου για το φαγητό κι όταν παίρνεις τηλέφωνο να μοιραστείς τη στεναχώρια σου, ξέρεις πως θα έρθει με σουβλάκια και πίτσες. Ξέρεις πως ό,τι και αν γίνει, όσες δουλειές και αν εμφανιστούν ως εμπόδιο εσείς θα καταφέρετε τελικά να τον πιείτε εκείνο τον καφέ και θα είναι σαν να μην πέρασε ώρα απ’ την προηγούμενη φορά.

Καθώς μεγαλώνεις οι υποχρεώσεις αυξάνονται, αυτό όμως δε λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με τους φίλους ή σωστότερα είναι στο χέρι σου να μη λειτουργεί. Αν θες να δεις κάποιον μη φέρεσαι εγωιστικά, παρ’ τον τηλέφωνο πες του ότι σου έλειψε και θες να τον δεις -άλλωστε για να σου έχεις λείψει σίγουρα δε θες να χαθείτε!