Τρελαμένοι, ιπτάμενοι ψυχασθενείς με την ιδέα ότι μπορούμε να νικήσουμε την αδικία της ζωής. Μας χαρίστηκε λόγω ηλικίας και μόνο το πιο ωραίο επίθετο, ασυμβίβαστοι κι είναι ένα απ’ τα ελάχιστα καλά που μας πρόσφερε η κοινωνία. Δε θέλουμε να γίνουμε πιόνια σε ένα σύστημα και γουστάρουμε πολύ να υιοθετούμε συνεχώς διαφορετικές απόψεις εξελίσσοντάς τες, χωρίς να ανήκουμε πουθενά.

19 χρόνων και ρέει η ζωή από μέσα μας ακόμη κι αν δεν το πιστεύουμε μερικές φορές με αποτέλεσμα να αφήνουμε τα προβλήματα να μας καταπίνουν. Προβλήματα που αργότερα θα μας φαίνονται αστεία, μικρά κι όμορφα. Η μεγαλύτερη ίσως δυσκολία στην ηλικία αυτή μπορεί να θεωρηθεί η διαδικασία της επικοινωνίας. Η προσπάθεια να βρεις κάθε φορά τον κατάλληλο τρόπο για να μιλήσεις σε μια παρέα, στο άτομο που σε ενδιαφέρει, στον εργοδότη σου.
Το ξέρεις, το ξέρω και τέλος πάντων όλοι γνωρίζουν πως αν σου φαίνεται δύσκολο τώρα και κάπως βουνό να το ανέβεις τα δεκαεννιά σου, μόλις μπει η δεύτερη δεκαετία θα φέρει μαζί της μια ωραιότατη κρίση πανικού. Ειδικά σε μια κοινωνία σαν τη δική μας γεμάτη στερεότυπα και σωτήρια είδωλα που γνωρίζουν πώς θα σου προσφέρουν την ευτυχία.

Δεν είναι μόνο η ηλικιακή αύξηση που θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις, δεν αρκούν οι υποχρεώσεις που θα ακολουθήσουν, στη δική μας εποχή αν δεν έχεις καταφέρει να αποδεχτείς τον εαυτό σου νιώθεις ο πιο λάθος άνθρωπος πάνω στη Γη. Κακώς, βέβαια, νομίζεις πως για να πετύχεις στα είκοσι και που έρχονται τρέχοντας θα πρέπει να αλλάξεις εικόνα ώστε να ταιριάζεις με το είδωλο φοιτητή ή με το είδωλο του εικοσάχρονου.

Πρέπει να έχεις το τέλειο σώμα, με τα υπέροχα μαλλιά ώστε να συνοδεύεις το τέλειο ταίρι και κυρίως όλη αυτήν την τελειότητα να τη δείχνετε και να τη διαφημίζετε ουσιαστικά στον κόσμο. Να τρως μόνο υγιεινά ενώ φυσικά δεν παραλείπεις να γυμνάζεσαι τακτικά, χωρίς εννοείται να ξενυχτάς και να πίνεις. Εκτός βέβαια και αν διατυμπανίσεις όταν θα βγεις το μέρος και το κέφι σου ώστε να γίνει δεκτή η έξοδός σου.

Ακόμη όμως κι όλα αυτά να μην υπήρχαν και μόνο το γεγονός ότι μεγαλώνεις και ξέρεις πως θα αυξηθούν οι ευθύνες κι οι υποχρεώσεις σε κάνει να εύχεσαι να παραμείνεις 19 για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν είναι μόνο αυτά που φέρει το δυάρι μπροστά στους αριθμούς, αλλά και αυτά που φοβάσαι ότι θα σου στερήσει.

Παύει πια η δικαιολογία της εφηβείας και των ορμονών για τις διάφορες παρορμήσεις σου, πλέον οφείλεις να δίνεις περισσότερη σημασία στους ανθρώπους, ακόμη και σε αυτούς που δε συμπαθείς γιατί αρχίζουν οι φορές που σκέφτεσαι το μέλλον σου όλο και πιο συχνά. Ό,τι φοβόσουν, λοιπόν, αρχίζει να λαμβάνει χώρα και κάπως έτσι σιγά-σιγά παύεις να είσαι πια και τόσο ασυμβίβαστος.

Μη φοβηθείς την αλλαγή, τη φωτιά που έρχεται καταπάνω σου, είναι ωραία μερικές φορές να καίγεσαι και λίγο. Αλλά πάλι μην τρέξεις κοντά της, ζήσε τα δεκαεννιά σου σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που ζεις αυτό το νούμερο. Ακόμη και αν παραμείνεις σε αυτό για τρία χρόνια ακόμα. Μην ξεχάσεις, όμως, ποτέ ότι πρόκειται απλώς για νούμερα και δεν είναι εκείνα εν τέλει που καθορίζουν το πώς θα γίνεις ή θα φέρεσαι κάθε στιγμή.

 

Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη