Έχει χαρακτηριστεί το χειρότερο και πιο καταστροφικό συναίσθημα στον πλανήτη και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Η ζήλια αποτελεί τον κινητήριο μοχλό για να προχωρήσουν και να αλλάξουν καταστάσεις, όχι την αρχή της καταστροφής, την αιτία της διάλυσης. Μεταξύ μας, πώς θα εξελισσόμασταν αν δεν υπήρχε η ζήλια να μας παρακινεί; Αν δε θέλαμε να γίνουμε καλύτεροι, δε θαυμάζαμε το διπλανό μας, δε τον ζηλεύαμε και λίγο, πώς θα αλλάζαμε ως άνθρωποι; Πώς θα βελτιωνόμασταν και στην τελική πώς θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε αν δε νιώθαμε μικρά τσιμπήματα ζήλιας όταν βλέπαμε ερωτευμένους ανθρώπους δίπλα μας;
Η ζήλια όπως όλα τα πράγματα στον κατάλληλο βαθμό είναι ευεργετική και πρέπει να εμφανίζεται και να υπάρχει σε μια σχέση. Επειδή οι ερωτευμένοι που σέβονται τον εαυτό τους, δε ζηλεύουν τον άνθρωπο τους ακριβώς, ζηλεύουν όσους περιβάλλουν το ταίρι τους καθημερινά, όσους θα πουν ένα αστείο με το οποίο ο σύντροφός τους θα γελάει όλη τη μέρα.
Ζηλεύουν το χρόνο που μοιράζεται ο άνθρωπος τους με άλλους, αδιάφορους, γιατί θέλουν να περνάνε μαζί του όλη τους τη μέρα, τον πρώτο καιρό αν είναι δυνατόν να μη σηκώνονται καν απ’ το κρεβάτι. Να ζουν κουκουλωμένοι εκεί για ώρες μιλώντας για όλα όσα έζησαν πριν γνωριστούν, γιατί οι άνθρωποι είμαστε περίεργοι φάρα, εγωιστές κι αλτρουιστές μαζί.
Σε μια σχέση όταν ζηλεύεις δείχνεις πόσο γενναίος είσαι αφού γνωστοποιείς στον άλλον πόσο πολύ φοβάσαι μην τον χάσεις, μη σου φύγει, μην πνιγεί απ’ την καθημερινότητα. Ναι, ίσως στο βάθος να υπάρχουν αρκετές ανασφάλειες, να νιώθεις ότι δεν είσαι ο καλύτερος για εκείνον, όμως πάντα όσον αφορά τον έρωτα είμαστε εγωιστές και θέλουμε ο άλλος να βρίσκεται συνέχεια δίπλα μας, να μας κρατάει το χέρι και να μας αιφνιδιάζει με ξαφνικά φιλιά. Στον έρωτα να φοβάστε τους ανθρώπους που δε ζηλεύουν, να τρέμετε εκείνους που δεν είναι έτοιμοι να σας διεκδικήσουν ανά πάσα στιγμή μόνο απ’ την υποψία ότι μπορεί να σας χάσουν.
Η ανυπαρξία ζήλιας -ακόμη κι αν δε θες να το πιστέψεις- δηλώνει αδιαφορία. Δε σε ενοχλεί πλέον ποιοι θα δουν, θα μιλήσουν ή θα κοιτάξουν το ταίρι σου. Δε σε ενδιαφέρει με πόσα αστεία θα γελάσει σήμερα ούτε αν βρέθηκε κάποιος άλλος να τον κοιτάξει όπως εσύ. Αν πάψεις να δημιουργείς αυτά τα μικρά ξεσπάσματα ζήλιας και θυμού που δηλώνουν στον άλλον τόσο έντονα ότι είσαι εκεί και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να σε διώξει, έχει φύγει ο έρωτας απ’ τις κλειδαρότρυπες και δεν το έχεις καταλάβει.
Όλες οι σχέσεις χρειάζονται προσπάθεια, πίστη κι εμπιστοσύνη. Πίστη σε ότι εσύ ο ίδιος αποφάσισες να δώσεις ευκαιρίες και να χτίσεις κι εμπιστοσύνη γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς πως η ζήλια έγκειται στους ξένους, στους άγνωστους, όχι στον άνθρωπο που επέλεξες να είναι δίπλα σου και του έδωσες το δικαίωμα να σε αγαπάει και να σε στηρίζει.
Αν πάψεις να εμπιστεύεσαι το ταίρι σου αρχίζοντας κατά συνέπεια να τον φθονείς στην ουσία και να τον ζηλεύεις παράλογα κυρίως με σενάρια που φτιάχνει το μυαλό σου, τότε δε φοβάσαι πλέον μη χάσεις τον άλλον, αλλά μη μείνεις μόνος κι είναι τεράστια η διαφορά αυτών των δύο.
Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
