Ο πλανήτης της φιλίας κι η ευτυχία που φέρνει

Η θεωρία μου ίσως σου φανεί σαχλή και παιδιάστικη, γιατί θυμίζει παραμύθια που μας έλεγαν για να κοιμηθούμε και σύμφωνα με ό,τι ορίζει η κοινωνία μας στα παραμύθια δε χωράνε οι μεγάλοι. Αισχρό ψέμα βέβαια! Πιστεύω λοιπόν πως υπάρχει ένας επιπλέον πλανήτης, ο πλανήτης της φιλίας, ο οποίος διαμορφώνει χαρακτήρες θέτοντας κανόνες κι επιβάλλοντας τιμωρίες για όσους υποκρίνονται ότι προέρχονται από εκεί.

Αν ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία που μπόρεσαν να ανακαλύψουν άτομα σημαντικά μ’ ένα χαμόγελο που κρύβει τις δυσκολίες και δυο μάτια που σε κοιτούν και νιώθεις όμορφος άνθρωπος είσαι απίστευτα τυχερός. Πρόσεξε, να τους λες φίλους και μάλιστα να προσθέτεις ένα κτητικό «σου» γιατί είναι δικοί σου κι οφείλεις στον εαυτό σου, μετά απ’ όσα πέρασες στην προσπάθειά σου να τους ανακαλύψεις και να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό σου το κατόρθωμα.

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που δεν άντεχες τον εαυτό σου κι ήταν εκείνοι εκεί για να σου δηλώσουν ότι δεν πειράζει, εμείς σε αντέχουμε; Ή την άλλη φορά που κατάφερες κάτι πολύ σημαντικό μες το μικρόκοσμό σου και βρέθηκαν πάλι δίπλα σου να φωνάξουν πόσο περήφανοι και σίγουροι ήταν για σένα; Είναι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που εμφανίστηκαν στη ζωή σου όταν όλα έμοιαζαν ασπρόμαυρα και έδωσαν χρώμα, πολύ χρώμα με το γέλιο τους, τις μεγάλες αγκαλιές τους, ακόμη και με δικά τους θέματα που τους έκαναν διαφορετικούς, περίεργα ωραίους πλάι σου.

Άνθρωποι αταίριαστοι, λίγο φθαρμένοι από προηγούμενες συναναστροφές τους, φοβούμενοι μη δεθούν, μην πουν μεγάλα λόγια. Επειδή πλέον ξέρουν πως οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν μεγάλα όνειρα και να φεύγουν κυνηγώντας τα, κυνηγώντας κάτι καλύτερο κάθε φορά.

Μόνο που τώρα όλα αυτά τα μεγάλα λόγια ξεχύθηκαν απ’ το στόμα τους πολύ γρήγορα, δεν πρόλαβαν να τα φυλακίσουν, να κοροϊδέψουν για ακόμη μια φορά τον εαυτό τους ότι είναι ενθουσιασμός, ενθυμούμενοι πάντα πως οι άνθρωποι φεύγουν και τα λόγια ξεχνιούνται. Αυτή τη φορά η ζωή τους απέδειξε πως γίνονται θαύματα και συνάντησαν εκείνα τα κατάλληλα άτομα που κούμπωσαν μαζί τους κι έκαναν πράξη τα μεγάλα λόγια, γιατί απλώς ένιωσαν πως αυτοί δε θα φύγουν όσο κι αν τρομάξουν, όσο αποκρουστικό κι αν τους φανεί το μέσα σου.

Γιατί έτσι, κάποια άτομα είναι ξεχωριστά και τα συγκεκριμένα άτομα σε δέχτηκαν, ακριβώς όπως είσαι, με τις πληγές σου όλες. Επειδή κατάλαβαν τι κρύβεις πίσω τους, αναγνώρισαν φορτία που κουβαλάς, βρήκαν κοινά σημεία, σημεία επαφής. Έχεις αναλογιστεί πόσο δύσκολο είναι να βρεις σημεία επαφής σε κομμάτια σου, που δε θες καν να δεχτείς ότι αποτελούν μέρος σου; Όμως να μάθεις να τα ξεχωρίζεις στη ζωή σου, καθώς δεν έχουν όλοι καταγωγή απ’ τη φιλία.

Κάποιοι είναι απλώς γνωστοί, περαστικοί, τυχαίοι. Αυτοί δεν έχουν σκοπό να μείνουν, ούτε στα εύκολα ούτε στα δύσκολα. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερη βλακεία από τη φράση «οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα». Φαίνονται και στα δύσκολα, φαίνονται σε όλα, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Σε όλα όσα αποδείχτηκαν άξιοι να είναι παρόντες, από εκείνη τη βραδιά που ήπιαν για συμπαράσταση, ώσπου να γίνετε τύφλα μέχρι τη λάμψη στα μάτια τους που έφεραν τα νέα σου για τη νέα κι απαιτητική εργασία που σε προσέλαβαν.

Μη μειώνεις τη σημασία του όρου σπαταλώντας τον σε ανάξιους ανθρώπους που δεν μπορούν να τον κατανοήσουν. Γιατί πρέπει να ξέρεις πως αν συναντήσεις έναν άνθρωπο, τον αποκαλέσεις φίλο, τον αγαπήσεις μ’ αυτό τον τίτλο του και μετά φύγει δε θα έχεις τη δυνατότητα ν’ αλλάξεις το παραμικρό απ’ τα γραμμένα. Θα πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός πως πάντα θα τον νοιάζεσαι, αφού πλέον θα έχει μια δική του θέση στην καρδιά σου.

Γι’ αυτό σου λέω δεν είναι όλοι φίλοι και δεν είναι όλοι δικοί σου φίλοι. Αλλά αυτοί που επέλεξες, είναι και γαμώ τα παιδιά.