«Κάθομαι και σε κοιτάω πίσω απ’ τις σελίδες του βιβλίου μου προσποιούμενη ότι διαβάζω, ενώ στην ουσία απλώς το κρατάω για καμουφλάζ ώστε να μπορώ παίρνοντας το χρόνο μου να σε παρατηρήσω. Εσύ εκείνη τη στιγμή διαβάζεις κάτι άλλο, νομίζω πως δουλεύεις και δείχνεις απόλυτα συγκεντρωμένος προς αυτό, ίσως και λίγο προβληματισμένος, βέβαια.
Προσπαθώ να αποθηκεύσω κάθε μικρό και μεγάλο χαρακτηριστικό σου, τον τρόπο που ενώνονται τα φρύδια σου μεταξύ τους όταν ενημερώνεσαι για κάτι που δε σου αρέσει, την αστεία κίνηση με το χέρι σου στα μαλλιά σου προσπαθώντας να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου και το ελάχιστο μειδίαμα όταν καταλαβαίνεις πως σε κρυφοκοιτάζω. Εύχομαι να μην έχεις χαμογελάσει με αυτό τον τρόπο σε άλλον άνθρωπο κι ούτε να θελήσεις να το κάνεις για κανέναν εκτός από μένα. Άραγε, συλλογίζομαι, είμαι τυχερή που σε γνώρισα ή άτυχη αφού είμαι σίγουρη πως αν φύγεις, όλα θα μοιάζουν κάπως χλιαρά και μέτρια στη ζωή μου.»
Αυτή είναι μια απ΄τις πολλές απορίες που εξέφρασε στις 4 το πρωί μια φίλη μου στην ταράτσα της περιμένοντας από εμένα και τα ουκ ολίγα ποτήρια κρασί που είχα πιει να τις δώσω απαντήσεις. Σχεδόν σε όλα τα ερωτήματα ανασήκωνα τους ώμους κι έλεγα «δεν ξέρω». Μόνο όταν με κοίταξε και μου είπε «Λες να αποτελούν ειδική κατηγορία αυτοί οι άνθρωποι;», σκάλωσα λίγο κι είπα με ύφος «Αυτοί είναι οι σαρωτικοί άνθρωποι, περίεργη φάρα, γι’ αυτό να προσέχεις, κοριτσάκι μου, όπως θα έλεγε κι η γιαγιά μου» κι έσκασε στα γέλια.
Δεν μπορούσα όμως να πάψω να σκέφτομαι αν όντως υπάρχουν τέτοιου είδους άτομα που στο πέρασμά τους όλα όσα έχουμε ζήσει ωχριούν και φαίνονται ασήμαντα. Άτομα που θα θες μαζί τους να ξαναζήσεις και να ξαναγευτείς τα πάντα γιατί ξέρεις πως θα έχουν άλλη γεύση, πιο έντονη με αυτούς δίπλα σου κι αν, πράγματι, ισχύει αυτό τότε η ζωή σου μέχρι εκείνη τη στιγμή της περιβόητης συνάντησης δεν είχε και κάποια ιδιαίτερη αξία;
Τύχη κι ατυχία, λοιπόν, να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου, όχι μόνο στον ερωτικό τομέα αλλά και στο φιλικό ή ακόμη και στον εργασιακό χώρο. Είναι ύπουλα όντα, δεν αναγνωρίζεις ότι ανήκουν στην κατηγορία του σαρωτικού ανθρώπου μέχρι να το έχεις μάθει για τα καλά πια. Δεν είναι όπως ο μαλάκας, ο κόλακας ή η ζηλιάρα γκόμενα που τους αντιλαμβάνεσαι, έχοντας φάει τα μούτρα σου κι αποκτήσει πλέον μια κάποια εμπειρία, σχεδόν αμέσως.
Τύχη γιατί θα μάθεις από πρώτο χέρι πώς είναι η παρόρμηση αυτού που θα έρθει να σε βρει μες στη νύχτα για να σου δώσει ένα φιλί για καληνύχτα, ακόμη κι αν οι προθέσεις του δε σταματούν μόνο στο φιλί. Η φίλη που θα σε πάρει τηλέφωνο ανακοινώνοντάς σου πως η μιζέρια δεν είναι η λύση αλλά τα οινόμελα και περνάει σε ένα εικοσάλεπτο για την εφαρμογή αυτής της πρότασης. Ή ακόμη κι η παράξενη συνάδελφος/εργοδότρια που νομίζεις ότι ζει μόνο για να δουλεύει κι αφού την πετύχεις φευγαλέα στο απέναντι πεζοδρόμιο χαρούμενη και ζωντανή, σε βοηθάει να αντιληφθείς πως η εργασία είναι αυτό που κάνεις για να ζήσεις κι αν σου αρέσει ακόμη καλύτερα, αλλά δε ζεις για να εργάζεσαι.
Ατυχία βέβαια γιατί αν δεν τους γνωρίσεις, δε θα μπορέσεις λογικά να ανακαλύψεις κάποιες λεπτές αποχρώσεις της ζωής, μερικές στιγμές που νιώθεις ότι σου κλείνει το μάτι κι εσύ αναφωνείς «Επιτέλους!», λες κι υπήρξε μια συνεννόηση με το σύμπαν και για πρώτη φορά δεν παίζει μαζί σου. Δε θα αισθανόσουν την ανάγκη να αποθηκεύσεις έναν άνθρωπο στη μνήμη σου, να τον αιχμαλωτίσεις εκεί για να νιώθεις ασφάλεια. Πράγμα απ’ τη μια καλύτερο αφού δε θα χρειαστεί να παιδευτείς αν φύγει, απ’ την άλλη όμως έστω και βαθιά μέσα σου μπορεί να νιώθεις ένα κενό σαν κάποιος να λείπει και να μην ξέρεις γιατί.
Εδώ έγκειται κι η ουσία της όλης σκέψης κι αναζήτησης στην οποία ελπίζω να σας παρέσυρα. Είτε γνωρίσετε είτε όχι κάποιον σαρωτικό άνθρωπο, δε χρειάζεται να ορίσετε τη ζωή σας γύρω από αυτόν. Μπορείτε πάντα να γίνετε εσείς ό,τι λαχταράτε να βρείτε σε κάποιον άλλον, άλλωστε όλοι μπορούμε να υπάρξουμε για κάποιον σαρωτικοί άνθρωποι
Και θέλουμε κατά βάθος ό,τι ζήσει μαζί μας να τον συνεπάρει τόσο που όλα τα προηγούμενα δε θα είναι πια παρά θαμπές αναμνήσεις.
Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
