Παρασκευή ώρα 2 το βράδυ στον καναπέ αγκαλιά γελώντας με κρύα ανέκδοτα και τότε σε κοιτάει και λέει «Θα σ` αγαπώ για πάντα». Νιώθεις τους σφυγμούς σου να ανεβαίνουν, τρομάζεις, μαζεύεις πράγματα και λες «Συγγνώμη, ξέχασα τις μπίρες» καθώς κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες. Γιατί εσύ ξέρεις ότι δεν υπάρχει αυτό το περιβόητο για πάντα, αλλά κι αν όντως υπάρχει δεν μπορείς να το γνωρίζεις, το διαπιστώνεις ίσως προς το τέλος του.
Κυνισμός, ρεαλισμός ή απλώς η πραγματικότητα επειδή ακριβώς έχεις μεγαλώσει, γνωρίζεις πως τα παραμύθια δεν είναι πια τόσο εφικτά, άλλωστε και σε αυτά δεν έχουμε δει ποτέ την οριστική κατάληξη των ηρώων. Σε τρομάζουν αυτές οι καταστάσεις με τα μεγάλα λόγια και τις τεράστιες υποσχέσεις, όχι επειδή οι άλλοι σε απογοήτευσαν, αλλά κυρίως γιατί εσύ απογοήτευσες αρκετές φορές τον εαυτό σου και ξέρεις ότι πονάει.
Όταν σου υποσχέθηκες πως αυτή την εξεταστική θα γράψεις καλά για να έχεις πιθανότητες με το Erasmus, ότι θα πάρεις πτυχίο στην καινούρια ξένη γλώσσα που μαθαίνεις, ότι επιτέλους θα καταφέρεις να είσαι παρών στην έξοδο ακόμη κι αν δεν αντέχεις απ’ την κούραση. Αυτά όμως είναι μικρά και τα ξεπέρασες, θεώρησες φυσικό πως δεν κατάφερες αμέσως να υλοποιήσεις τις υποσχέσεις και μάκρυνες το διάστημα της επίτευξής τους.
Τι γίνεται όμως με τις πιο μεγάλες υποσχέσεις; Με όλες τι φορές που παραμύθιασες τον εαυτό σου λέγοντας πως εσύ ποτέ δε θα πέσεις τόσο χαμηλά κάνοντας σχέση με αυτόν τον μαλάκα κι έπειτα πως θα έκανες τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη και τις φορές που σε πλησίασε η ευτυχία εσύ κοίταζες απ’ την άλλη επίτηδες.
Ούτε τα μεγάλα λόγια βγάζουν πουθενά ούτε όμως κι οι επιθετικές αλήθειες και τα δύο πονάνε εξίσου γιατί και τα δυο κουβαλούν μια τεράστια δόση ειλικρίνειας. Όντως θέλεις πολύ να τηρήσεις όσα λες στον εαυτό σου όμως κατά βάθος δεν προσπαθείς τόσο όσο πράγματι μπορείς όποτε μήπως δε θες τελικά τόσο πολύ; Απ’ την άλλη επειδή δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις μειώνεις τον εαυτό σου επικίνδυνα, του απαγορεύεις όσα φοβάσαι γιατί δε γνωρίζεις τον τρόπο διαχείρισής τους. Του επιτίθεσαι κριτικάροντάς τον και κουνώντας το δάχτυλο σε όλες τις ατέλειες κι ιδιομορφίες σου. Είναι φυσικό να νιώθεις έτσι και να σε τρομάζει το μετά, αλλά αναλογίστηκες ποτέ αν με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά ζεις;
Δεν είσαι όμως μόνο εσύ που φοβάσαι ή σε απογοήτευσες είναι κι οι γύρω σου που σου αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν στόχους, όνειρα, σκέψεις ακριβώς όπως εσύ. Δεν στέκονται στο βράδυ της Παρασκευής που υποσχέθηκαν σε κάποιον άλλον την αιωνιότητα. Είναι εκείνοι που είπαν πως ποτέ δε θα άφηναν την πατρίδα τους, θα έμεναν εδώ και θα προσπαθούσαν γι’ αυτή τη χιλιοειπωμένη, άφαντη ανάπτυξη. Τώρα βέβαια έφυγαν για κάτι καλύτερο γιατί κουράστηκαν χωρίς να βλέπουν ένα κάποιο αποτέλεσμα.
Είναι ακόμη κι αυτή η γνωστή πλέον που υποσχέθηκε στον κολλητό σου πως τελείωσε, δε θα ασχοληθεί ποτέ ξανά με τον πρώην της και θα αλλάξει θα βελτιωθεί για το φίλο σου. Τώρα; Ο κολλητός ισχυρίζεται πως είναι καλά κι αυτή ετοιμάζεται να πάει διακοπές με τον πρώην καθώς εσύ αγοράζεις χαρτομάντιλα και περιοδικά με μηχανές.
Επιστρέφεις, χτυπάς το κουδούνι, σου ανοίγει και σε κοιτάει περιμένοντας μια εξήγηση. Τον κοιτάς, σκέφτεσαι πως πρέπει να πεις κάτι έξυπνο γι’ αυτό λες με πολύ σοβαρότητα «Μπαίνει ένας σε ένα καφέ..», περιμένεις λίγο, βλέπεις πως δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζεις «Μπλούμ!» με αποτέλεσμα να αρχίσετε να γελάτε σαν βλαμμένα. Σε ρωτάει αν έφερες μπίρες και σοβαρεύει απότομα το κλίμα καθώς τώρα θα πρέπει να εξηγήσεις όλα εκείνα που σκεφτόσουν τόση ώρα που περπατούσες. Δύσκολο!
Για αυτό λες «Σε θέλω, σε γουστάρω, στο τώρα όντως σ’ αγαπώ, αλλά μέχρι εκεί ξέρω, μόνο αυτά μπορώ να υποσχεθώ ώστε πράγματι να σου δώσω και να μην απογοητεύσω κανέναν απ’ τους δυο μας. Ίσως, μωρό μου, και να αντέξουμε, δε γνωρίζω. Για τώρα όμως μη μου μιλάς για το μετά φαντάζει τρομακτικό.»
Σε φιλά και νιώθεις πως μπορείς να του υποσχεθείς την αιωνιότητα, αλλά δε θα το κάνεις γιατί το τώρα σας αξίζει πιο πολύ από αυτήν την ίσως ανύπαρκτη τύπισσα.
Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
