Τους ξε-ερωτεύεσαι κι ασχημαίνουν

Ο έρωτας έχει παρομοιαστεί με χιλιάδες πράγματα, αισθήσεις και καταστάσεις. Πράγμα απόλυτα φυσικό, αφού ο κάθε άνθρωπος τον βιώνει διαφορετικά και του δίνει μια εικόνα ανάλογα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Υπάρχει, όμως, ένα κοινό γνώρισμα, όταν σε επισκέπτεται ο έρωτας είναι όλα όμορφα, δεν μπορείς να ανακαλύψεις ατέλειες κι ελαττώματα και το κυριότερο είναι ότι δεν προσπαθείς για κάτι τέτοιο.

Όταν είσαι ερωτευμένος, η ζωή η ίδια νιώθεις ότι σου έφερε όσα σου χρώσταγε και μάλιστα απλόχερα. Πιστεύεις πως είσαι παντοδύναμος κι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ό,τι προκύψει μέσα στο χάος που ζούμε. Εντάξει, μπορεί στη δική σου φορά οι καταστάσεις που βιώνεις να μην είναι τόσο μελό ούτε να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι σου, αλλά είναι σίγουρο πως τα πράγματα γίνονται τουλάχιστον πιο ανεκτά όταν ερωτεύεσαι.

Αυτός είναι κι ο τρόπος που καταλαβαίνεις ότι ο έρωτας σου πέρασε, σταματάς να ανέχεσαι ό,τι υπέμενες κι αποκτάς νεύρα, ενοχλήσεις κι ίσως κάποια γκρίνια. Δε βρίσκεις πλέον το μυστήριο του άλλου γοητευτικό, αλλά ενοχλητικό, δε σου αρέσει πια που μιλάει και ρωτάει συνεχώς ή δεν ανοίγεται καθόλου εύκολα. Σε εκνευρίζει η απίστευτη ειλικρίνεια με την οποία δείχνει την αντιπάθειά του σε όσους δε χωνεύει ενώ εσύ προσπαθείς να διατηρείς τις ισορροπίες με όλους.  Δε σου αρέσει τώρα η ευθύτητα με την οποία εκφράζεται κι απορείς αν όντως μπορεί κάποιος  να είναι τόσο ανώριμος ή σε κοροϊδεύει.

Το σημαντικό πάντως αίτιο των παραπάνω συμπεριφορών είναι ότι έπαψε ο κόσμος να χαρακτηρίζεται από μια τεράστια ομορφιά και γλυκύτητα. Επέστρεψες απ’ το ταξίδι σου κι ίσως προσγειώθηκες λίγο απότομα, είναι η αλήθεια, αλλά πλέον αντικρίζεις κι εσύ τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και το σύντροφό σου να έχει χυθεί στην πολυθρόνα κάνοντας απολύτως τίποτα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να ξεθυμάνει ο έρωτας, να φθαρεί και να αποκτήσει ρωγμές, αλλά δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η απόλυτη και χωρίς επιστροφή ξενέρα. Ξενέρωσες και δεν υπάρχει επιστροφή από αυτό το στάδιο, μπορείς μόνο να δοκιμάσεις απ’ την αρχή κι αν προσπαθήσεις με το ίδιο άτομο η δυσκολία θα είναι τριπλάσια.

Όταν ξε-ερωτευόμαστε ισχυριζόμαστε πως τα πράγματα γύρω μας ασχημαίνουν, ενώ στην ουσία απλώς επανέρχονται στα κανονικά τους επίπεδα. Όπως σε εμάς επανέρχεται στα κανονικά της επίπεδα η δόση ελπίδας και πίστης που κρύβουμε γι’ αυτόν τον κόσμο και τα ποσοστά βελτίωσής του. Μη φέρεις κάποια αντίρρηση, συμβαίνει, ξε-ερωτευόμαστε και ξενερώνουμε κι αν θέλεις τη γνώμη μου, ευτυχώς που συμβαίνει. Γιατί να παραμείνει ο έρωτας σε μια σχέση που σε πνίγει ή σε έχει κουράσει και θες να φύγεις, αλλά δε νιώθεις σίγουρος, έχεις βολευτεί και φοβάσαι; Ο έρωτας υπάρχει σε μια σχέση κι εξακολουθεί να υφίσταται όταν τον χρειάζεσαι κι ο μόνος τρόπος που τον χρειάζεσαι είναι όταν θέλεις να συνδεθείς και να έρθεις κοντά με τον άλλον, αλλιώς ο έρωτας δε γνωρίζει λόγο ύπαρξης.

Μη συγχέεις τον έρωτα με την αγάπη, ο έρωτας φεύγει, αλλάζει μορφές και σε μπερδεύει. Σε αντίθεση με την αγάπη, που είναι πιο αναγνωρίσιμη κι αν εμφανιστεί δεν εξαφανίζεται από το χάρτη. Ο έρωτας είναι εκείνο το κλείσιμο των ματιών όταν τρως μια κουταλιά μερέντα έπειτα από βδομάδες έλλειψης και δίαιτας. Αυτή η αίσθηση που κατακλύζει όλο σου το κορμί κι αρχίζεις πάλι να πιστεύεις στις λίγες στιγμές ευτυχίας. Άλλωστε αν πρόκειται όντως για έρωτα κι όχι για ενθουσιασμό ή κάβλα κι εσύ απλώς μπέρδεψες τους χαρακτηρισμούς τότε πρέπει να σε γεμίσει πίστη και τρέλα κι εικόνες, αλλιώς δεν αξίζει.

Όταν, λοιπόν, χάνεται παίρνει φεύγοντας μαζί του κι όλα αυτά με αποτέλεσμα εσένα να σου λείπει το δυνατό γέλιο σου στις 3 το πρωί μετά από ένα ατελείωτο παιχνίδι αντοχής στο οποίο έχασες. Ο κόσμος αποκτά πάλι ένα χάος που αδυνατείς να διανύσεις με τη λογική σου και νιώθεις πως κάποιος έκλεψε τα χρώματα. Αυτά τα χρώματα με τα οποία εσύ είχες βάψει τη Δευτέρα σου κίτρινη και την Παρασκευή σας κόκκινη, τα ίδια χρώματα τα οποία χρειάζεσαι πάλι για να χρωματίσεις κάπως αλλιώς την καθημερινότητά σου αλλά είναι σαν να μην υπάρχουν πια.

Μέχρι την επόμενη φορά, βέβαια. Γιατί όσο κι αν δε θέλεις να το πιστεύεις ή δηλώνεις πως εσύ δεν ξαναπέφτεις στην παγίδα, πάντα υπάρχει επόμενη φορά κι εσύ, μεταξύ μας, πεθαίνεις να πέσεις μέσα.