Αγάπη της ζωής μου, άντε, γιατί αργείς;

Αγαπητέ έρωτα της ζωής μου,

Έχω περιμένει πολύ για να σε βρω. Ξέρω πως κάπου μέσα σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο κρύβεσαι και με περιμένεις. Κάπου υπάρχεις, κάπου γελάς, κάπου κοιμάσαι και ξυπνάς χωρίς να ξέρεις ότι υπάρχω. Μα είμαι εδώ, και σε περιμένω, και κάποια μέρα θα ‘ρθεις, το ξέρω.

Ώρες ώρες μου ‘ρχεται να βγω στους δρόμους και να σε ψάξω. Μα ξέρω πως θα ‘ναι μάταιο, γιατί ίσως δεν ήρθε ακόμα η ώρα να σε μάθω. Και τι δε θα ‘κανα για να μπορούσα να τράβαγα το χρόνο απ’ τα μαλλιά, να τον έκανα να τρέξει πιο γρήγορα, μέχρι να φτάσεις κοντά μου. Και τότε θα τον πάγωνα, να μείνει εκεί για πάντα, ακίνητος και αγέρωχος, καθώς θα μας κοιτάζει και θα μας ζηλεύει ακόμα κι αυτός.

Μέρα νύχτα σε σκέφτομαι, κι ας μη σε ξέρω ακόμα. Όσο κι αν φανταστώ τα μάτια σου, ξέρω πως όταν τελικά τα δω θα είναι χίλιες φορές ομορφότερα από κάθε όνειρο και φαντασίωσή μου. Ολόκληρη η ύπαρξή σου θα χορεύει σαν νεράιδα στη ματωμένη δική μου, και θα γιατρεύει κάθε πληγή, κάθε κενό που με τη βία τους μου άφησαν οι άλλοι.

Αλήθεια, εύχομαι να είσαι καλά. Δε δέχομαι ούτε να σκεφτώ πως κάποιος σε πληγώνει. Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει μαζί μου άραγε; Γιατί όποιος αγγίζει έστω και μια τούφα απ’ τα δικά σου τα μαλλιά, είναι ορκισμένος εχθρός μου, και τον μισώ με όλο μου το είναι. Θέλω να είσαι καλά, αγάπη μου, να μην κλαις ποτέ. Μόνο από χαρά, καμιά φορά, άντε κι από συγκίνηση, άμα λάχει. Θέλω συνέχεια να χαμογελάς, μέχρι που θα πονούν τα μάγουλά σου και η καρδιά σου θα είναι γεμάτη ευτυχία. Έτσι να είσαι, κι ας είσαι ακόμα μακριά μου.

Για μένα μην ανησυχείς, είμαι καλά εδώ που είμαι. Παλεύω να βρω τον εαυτό μέσα σε τσιγάρα και ποτά, κενές σελίδες που γεμίζω με το αίμα μου, παλιά τραγούδια που γαληνεύουν την ψυχή μου. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω μισό το σώμα μου, μισή και την καρδιά μου. Νιώθω πως τα τραγούδια κάποτε τα έγραφαν για μένα, για την πίκρα που έχω στο στόμα μου, για την απελπισία μου. Πιο αισιόδοξο άνθρωπο από μένα δεν είχα γνωρίσει κάποτε. Τώρα βαρύ σκοτάδι έπεσε πάνω μου σαν το πέπλο. Και δε βλέπω τίποτα, μόνο περιμένω εσένα.

Ξέρω, όμως, πως για να με βρεις πρέπει να βγω από εδώ μέσα. Πρέπει να φωτιστώ, πρέπει να βρω το φως μου. Να βρω τον εαυτό μου που έχασα ξαφνικά. Αχ, πόσο τον αγαπούσα! Πώς του φέρθηκα έτσι, διάολε; Πώς άφησα να μου τον πάρουν;

Θα τον βρω, στο υπόσχομαι. Γιατί ξέρω πως κάποτε θα τον αγαπήσεις. Θα τον βρω για το καλό μας, και για τους δυο μας. Γιατί, δεν μπορεί, κι εσύ πρέπει να βασανίζεσαι μακριά μου. Κι εσύ πρέπει να νιώθεις πως κάτι λείπει από δίπλα σου, κάτι σπαράζει μέσα σου, κάτι που γνώρισες παλιά, σε μια άλλη ζωή και το αγάπησες. Κι ύστερα ο θάνατος σε πήρε μακριά του, μόνο για να στο φέρει ξανά η ζωή, η άλλη, η καινούρια. Μα πρέπει να το ξαναβρείς, κάπου μέσα στον κόσμο. Κρύβεται καλά, μα σε περιμένει. Μακάρι να το ‘ξερες, μακάρι να το ‘νιωθες. Σε περιμένω, είμαι εδώ, υπάρχω, είναι αλήθεια.

Γράφω για πολύ κόσμο, κάθε βράδυ. Γράφω στιχάκια και ποιήματα και κείμενα ολόκληρα. Γράφω για κάποιους εραστές, για κάποιους παλιούς φίλους. Γράφω για οικογένεια, για όνειρα, για σκύλους. Γράφω ό,τι μου έρχεται και περιμένω να φανείς εσύ, γιατί τότε θα γράφω μόνο για σένα.

Κι αν σ’ αγαπώ τόσο πολύ τώρα που δε σε ξέρω, αν έμαθα να αγαπώ μονάχα την ιδέα σου, σκέψου πόσο θα σε λατρέψω! Κανένας άλλος άνθρωπος δε θα νιώθει έτσι για σένα. Κανένας άλλος άνθρωπος δε θα είναι ολοκληρωτικά δικός σου. Οι άλλες σχέσεις σου θα έρχονται και θα φεύγουν, όπως κάνει το φεγγάρι κάθε μήνα. Περιμένεις πώς και πώς να δεις την πανσέληνο για ένα μόνο βράδυ, κι ύστερα εξαφανίζεται και χάνεται και πάλι. Μα είναι πάντα εκεί η σελήνη, δεν το ξέρεις; Πάντα σε κοιτάει από ψηλά, ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις.

Έτσι κι εγώ. Είμαι εδώ και σ’ αγαπώ από μακριά. Μέχρι οι δρόμοι μας να ενωθούν, όπως είναι γραφτό τους, και να γίνεις ο άνθρωπός μου κι εγώ να γίνω ο δικός σου. Και τότε θα μοιάζει με αστρική φωτιά η κάθε αγκαλιά μας, το κάθε φιλί που θα μου δίνεις θα μοιάζει με ηλιοβασίλεμα, καλύτερο κι απ’ της Σαντορίνης! Κι όλοι θα μας ζηλεύουνε κι εμάς δε θα μας νοιάζει. Θα ζούμε μες τη φούσκα μας, στον κόσμο τον δικό μας. Πόση ευτυχία μας περιμένει να ‘ξερες!

Σε περιμένω, λοιπόν. Θα σε περιμένω για όσο χρειαστεί. Μόνο ελπίζω να σε γνωρίσω γρήγορα, γιατί δεν αντέχω άλλο. Μου λείπεις. Σ’ αγαπώ. Θέλω να σου το λέω. Αχ, ας μ’ αφήσει ο ουρανός να σε δω, μόνο για λίγο. Να ξέρω ότι όλα αυτά τα λόγια που σου γράφω δεν πάνε στο βρόντο, αλλά σε κάποια άλλη ψυχή, σε εκείνη που καρτερώ για να ‘ρθει. Έλα, μην αργείς, κουράστηκα. Εγώ είμαι εδώ. Θα στο θυμίζω πάντα.

Εγώ είμαι εδώ, αγάπη μου. Έλα σε μένα.