Ανακαλύπτοντας τη γλώσσα των λουλουδιών

Η γλώσσα των λουλουδιών, όσο παράξενη κι αν φαίνεται σε πολλούς, υπάρχει και εξαπλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο εδώ και πάρα πολλούς αιώνες, μιας και είναι μια απ’ τις ελάχιστες μη λεκτικές γλώσσες που έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώσουν με ακρίβεια -μα και άκρα μυστικότητα- όλα, ανεξαιρέτως, τα ανθρώπινα συναισθήματα.

Αν και ο βασιλιάς Κάρολος Β’ ήταν ο πρώτος που λέγεται πως έφερε τη γνώση αυτή στην Ευρώπη τον 17^ο αιώνα, από τα βάθη της Περσίας, η αλήθεια είναι πως η γλώσσα των λουλουδιών ξεχωρίζει σε εκατοντάδες αναφορές σε αρχαία κείμενα Ελλήνων, Ρωμαίων, Αιγυπτίων και Κινέζων. Κάποιοι από τους αρχαιότερους λαούς του κόσμου, λοιπόν, είχαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια της δημιουργίας τους ανακαλύψει αυτόν τον μυστικό τρόπο επικοινωνίας, ο οποίος στη συνέχεια έγινε φοβερά χρήσιμος σε περιόδους πολέμου, ιδιαίτερα στην Αρμενία, στην Τουρκία και την Ελλάδα.

Η “Hanakotoba”, όπως ονομάστηκε η γλώσσα αυτή απ’ τους Ιάπωνες, γνώρισε τεράστια δημοτικότητα από το 1800 και μετά, όταν το κίνημα του ρομαντισμού ήταν στα καλύτερά του και οι άνθρωποι κυριεύονταν από τα συναισθήματά τους όσο ποτέ άλλοτε. Μια γλώσσα που περιγράφει αποκλειστικά αυτά, λοιπόν, ήταν επόμενο να αναδειχτεί και να χρησιμοποιηθεί σε τεράστιο βαθμό, ενισχύοντας τις παράνομες σχέσεις, εκφράζοντας το ανέκφραστο και αναβιώνοντας αυτήν την αρχαία τεχνική. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, μάλιστα, το 1809 κυκλοφόρησε το πρώτο λεξικό της γλώσσας των λουλουδιών από τον Joseph Hammer-Purgstall με τίτλο “Dictionnaire du language des fleurs”.

Καθώς, όμως, τα χρόνια περνούσαν και οι άνθρωποι άρχιζαν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα αυτή όλο και περισσότερο, όχι μόνο για να εκφράσουν τα αισθήματά τους, αλλά και για να συνεννοηθούν με ξένους, ένα δεύτερο λεξικό εκδόθηκε αναγκαστικά, για να μπορέσει να συμπεριλάβει τις πιο σύνθετες, νέες έννοιες που είχαν αναδυθεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή τη φορά, η συγγραφέας του λεξικού ήταν η Louise Cortambert και ο τίτλος του έργου της, το οποίο εκδόθηκε το 1819, “Lalangage des fleurs”.

Όσο για τις ερμηνείες των λουλουδιών, τώρα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι ως περίπλοκες. Κάθε είδος λουλουδιού αντιπροσωπεύει και κάτι διαφορετικό, μα το ίδιο ισχύει και για κάθε διαφορετικό χρώμα. Το τριαντάφυλλο, για παράδειγμα, που έρχεται σε πολλά και διάφορα χρώματα (άλλα φυσικά και άλλα τεχνητά), δε σημαίνει το ίδιο σε όλες του τις εκδοχές.

Οι πιο θερμές αποχρώσεις του, όπως το κόκκινο, το πορτοκαλί και το ροζ συμβολίζουν κάποια απ’ τα πιο γλυκά συναισθήματα, όπως η αγάπη, η επιθυμία, ο ενθουσιασμός, η χαρά, η ευτυχία, η ευγένεια και η υπόσχεση του να μην ξεχάσεις τον άλλον ποτέ. Το λευκό, που είναι πιο ουδέτερο, εκπροσωπεί την αθωότητα, την καθαρότητα, τη νέα αρχή. Είναι κάτι γλυκό και υπέροχο και, σε κάποιες περιπτώσεις, κάτι θρησκευτικό, ενώ σε άλλες αποτυπώνει μια αγάπη άκρως φιλική. Το κίτρινο, απ’ την άλλη (που στη σημασιολογία των χρωμάτων τείνει να συμβολίζει το μίσος) αναπαριστά την απόρριψη, ενώ σε άλλες φάσης του θα μπορούσε ακόμα και να μιλά για απιστία.

Κάποια άλλα άνθη που νομίζω πως αξίζουν να αναφερθούν σε παραλληλία με τα συναισθήματα ή τις φράσεις που συμβολίζουν είναι τα εξής: Η Ανεμώνη συμβολίζει την άρνηση της εγκατάλειψης, την παράκληση του να μείνει κάποιος κοντά μας. Η Βιολέτα συμβολίζει τον θαυμασμό, πιο συγκεκριμένα αυτόν που αναφέρεται στη γοητεία που εκπέμπει κάποιος. Ένα σύμβολο που ίσως ήδη να γνωρίζατε, χωρίς να το ξέρετε, είναι το Κλαδί της Ελιάς, που αντιπροσωπεύει την ειρήνη. Τα Κυκλάμινα και τα Γιασεμιά, που τόσο συχνά συναντάμε σε παλιά ελληνικά τραγούδια, συμβολίζουν την τρυφερότητα και τα χάδια. Οι Πανσέδες υπόσχονται πως η σκέψη του ατόμου που τα προσφέρει βρίσκεται πάντα στο άτομο που τα λαμβάνει. Η Μαργαρίτα, εκφράζει μια αληθινή αγάπη και, τέλος, η Τουλίπα ορκίζεται πως αγαπά αληθινά.

Ποιος να το φανταζόταν, λοιπόν, πως η προσφορά ενός λουλουδιού θα μπορούσε να κρύβει ολόκληρο διάλογο από πίσω! Κι όμως, η γλώσσα των λουλουδιών ίσως και να είναι το κλειδί για να γίνουμε όλοι μας λίγο πιο ρομαντικοί. Μη μου πείτε πως δεν το χρειαζόμαστε!