Αστείο να νομίζεις πως δε σε θέλω

Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις; Διαλέγουμε εμείς ποιον ερωτευόμαστε; Νομίζω πως θα μου πεις όχι και νομίζω πως θα συμφωνήσω. Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που ευχόμαστε να μην είχαμε ερωτευτεί ή να μη μας είχαν ερωτευτεί.

Σχέσεις απαγορευμένες, καρδιές πληγωμένες, χωρίς λόγο και αιτία. Κάποιο σημαντικό μάθημα; Κάποιο ατυχές timing; Κανείς δεν ξέρει τι μας έφερε εδώ. Μα πάντα θέλουμε κάποιον να κατηγορήσουμε κι αφού εμείς δεν ευθυνόμαστε, αλλά ούτε κι ο άλλος, τι μένει να κάνουμε;

Όχι, δε φταίω που σε ερωτεύτηκα, γι’ αυτό μη με τιμωρείς με απόσταση και σιωπή. Ούτε εσύ φταις που ερωτεύτηκες εκείνο το πλάσμα που ούτε να σε κοιτάξει δεν καταδέχεται, γι’ αυτό μην κλαις για χάρη του. Οι ευθύνες είναι περιττές πλην αναγκαίες και κάπως έτσι βρεθήκαμε κι οι δυο σε ένα αδιέξοδο. Και τώρα;

Δεν περιμένω να κάνεις κάτι άλλο. Τι μένει να κάνεις άλλωστε; Να μου δώσεις ψεύτικες ελπίδες και να με δεις να λιώνω και να χάνομαι; Όχι, αυτό δε θα το επιτρέψει κανένας μας. Επέλεξες, λοιπόν, το να δραπετεύσεις από αυτήν την κατάσταση, εσύ που το μπορείς, γιατί εγώ βρέθηκα σε μια αιώνια καταδίκη, που κάποτε θα ονομάσω απωθημένο, μα τώρα αποκαλώ βάσανο. Κι εσύ; Έχει μια γοητεία ο απαγορευμένος έρωτας, δε θα σου πω ψέματα. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έπεσες στην παγίδα του κι ας σε βλέπω τώρα να παλεύεις να μαζέψεις τα κομμάτια της απόρριψης.

Αυτήν την απόρριψη τη μισούμε όλοι. Κάποιοι τη φοβόμαστε κιόλας. Τη φτιάχνουμε τέρας στο κεφάλι μας και πολλές φορές προτιμούμε να μείνουμε μόνοι παρά να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητά της.

Δε φταίω εγώ που σε ερωτεύτηκα μα δε φταις κι εσύ που δε με θες. Δε φταις εσύ που σε ερωτεύτηκα μα δε φταίω κι εγώ που δεν μπορώ να το αλλάξω. Και τώρα τι; Πού είναι οι ρημάδες οι οδηγίες να δω τι πρέπει να κάνω από ‘δω και μπρος; Πόσο καιρό θα μου πάρει να σε ξεπεράσω; Πώς μπορώ να το επιταχύνω; Γιατί η λογική μου λέει ένα πράγμα και η καρδιά μου το αντίθετο;

Δε φταις που νιώθεις αμήχανα κοντά μου. Μα δε φταίω ούτε ‘γω και θα το λέω συνέχεια στον εαυτό μου. Δε θα φταίω ούτε αν επιλέξω να σε διεκδικήσω, γιατί έμαθα να κυνηγάω τα όνειρά μου, όσο τρελά κι αν φαίνονται. Κι εσύ δε θα φταις αν απορρίψεις εμένα και πας να κυνηγήσεις κάποιο άλλο όνειρο. Θα φταις μόνο αν δεν καταλάβεις πως είμαστε στην ίδια μοίρα, κατά μία έννοια, και δεν είναι δυνατόν να με τιμωρείς για ό,τι νιώθω για σένα.

Κι αν προσπαθήσω να ξέρεις πως θα το κάνω διακριτικά, μη θέλοντας να σε πληγώσω ούτε στο ελάχιστο. Δε θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση, κι ας ξέρω πως μέχρι να πω κύμινο θα το έχεις κάνει εσύ σε μένα αυτό. Χαλάλι, όμως. Θα έλεγα πως όπως έστρωσα θα κοιμηθώ, αλλά το βρήκα έτοιμο το κρεβάτι όταν ήρθα.

Κάποτε δε θα μου φαίνεται τόσο δραματικό όλο αυτό. Θα κοιτάζω πίσω και θα σκέφτομαι πόσο γελοίο ήταν, θα αναρωτιέμαι γιατί δεν έφευγα, μιας και η πόρτα που πάλευα με νύχια και δόντια να ανοίξω ήταν σφραγισμένη για τα καλά. Μα και τώρα το ίδιο αναρωτιέμαι -τι κάνω εδώ;

Για να είμαι και ειλικρινής, μου αρέσει λιγάκι αυτή εδώ η πρόκληση. Η άρνησή σου κάπως με ερεθίζει και μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω να γουστάρω, ίσως και περισσότερο. Πάω στοίχημα πως κι εσύ το ίδιο νιώθεις, μόνο γι’ άλλο πρόσωπο. Οπότε ένας από τους δυο μας πρέπει να αλλάξει τακτική. Εγώ αρνούμαι, το κάνω άλλωστε τόσο καλά.

Γιατί εγώ και να θέλω δεν μπορώ να σε θέλω λιγότερο. Και τι να κάνω; Να στο κρύψω;  Αστείο δε θα ‘ναι να νομίζεις πως μου πέρασε; Καλή ιδέα αυτή. Ίσως τότε να σου λείψει και να το ζητήσεις πίσω. Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις; Υπάρχει περίπτωση έτσι να με ερωτευτείς;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!