Ατρόμητοι μέχρι να ερωτευτούν

Κοιτούν τον κόσμο σαν έναν παλιό φίλο, τον οποίο γνωρίζουν καλύτερα κι απ’ τον εαυτό τους. Έχουν μάθει από νωρίς να μπαίνουν στο παιχνίδι δυναμικά και να ξεχωρίζουν τα ψέματα από την αλήθεια. Όταν τους κοιτάς, σου εμπνέουν μία εμπιστοσύνη που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Λες και είναι πολύ σοφοί, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία τους, μα ταυτόχρονα και γεμάτοι ενθουσιασμό για όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα τους.

Στην πραγματικότητα, είναι ερωτευμένοι με τη ζωή τους. Πρόκειται για μία περιπέτεια την οποία εκτιμούν πολύ. Θέλουν να αδράξουν κάθε της στιγμή και να την κάνουν δική τους, να της δώσουν αξία και νόημα, σαν να ‘ταν η τελευταία τους. Μοιάζουν ατρόμητοι, έτοιμοι να υποδεχτούν κάθε αναποδιά, κάθε εμπόδιο με ψυχραιμία και να βγουν νικητές από κάθε μάχη που θα βρουν στο δρόμο τους. Είναι λες και έχουν τις απαντήσεις σε όλα τους τα προβλήματα, πολλές φορές ακόμα και στα δικά σου. Όλα για αυτούς είναι εύκολα, απλά, σαν εκείνοι να λύνουν το 1+1 κι εσύ μια ατελής εξίσωση.

Κάθε πολεμιστής, όμως, έχει και μία αχίλλειο πτέρνα κι αυτό είναι που σπας το κεφάλι σου να βρεις για αυτούς τους ανθρώπους. Βλέπεις, μπορεί στα μάτια τα δικά σου να έχουν περάσει την πεποίθηση πως νιώθουν θεοί, μα δεν παύουν να είναι άνθρωποι με ανασφάλειες και φοβίες. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι πραγματικά ένα παιχνίδι γι’ αυτούς -ένα παιχνίδι στο οποίο το πολύ πολύ να χάσουν χρόνο ή χρήματα.

Μα ο έρωτας δεν έχει συνταγή. Όλα είναι εύκολα όταν λύνονται με τη λογική μας. Είναι φυσικό μας ταλέντο, άλλωστε, να εκλογικεύουμε τον κόσμο μας και να κινούμαστε μέσα σε αυτόν βάσει πιθανοτήτων ή κανόνων που ήδη ξέρουμε ή ανακαλύπτουμε στην πορεία. Για όλα έχουμε κάποια δεδομένα και πολλές φορές ούτε καν ζητούμενα. Κι ενώ κάποιοι αγχωνόμαστε ακόμα και με αυτό, οι φαινομενικά ατρόμητοι μοιάζουν να ξέρουν απ’ την ώρα που γεννήθηκαν πώς να παίζουν στα δάχτυλα κάθε σπαζοκεφαλιά που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Στον έρωτα, όμως, δε χωράει λογική. Τον έρωτα τον διοικούν τα συναισθήματα κι ίσως λίγο και η τύχη. Ο έρωτας είναι ένα τραγούδι του οποίου τα λόγια αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο κι οι νότες μπλέκονται μέσα σε μουτζουρωμένα πεντάγραμμα μέχρι κάποιος να παρασυρθεί απ’ αυτές και να τις ανακαλύψει. Κι όσο γενναίος κι αν είναι κάποιος, πάντα όταν κολυμπάει σε άγνωστα νερά φοβάται μη βρει τυχαία καρχαρίες. Ή μάλλον μην τον βρουν.

Έτσι, βρίσκεται σε ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να ελέγξει. Κανείς δεν μπορεί να τον καθοδηγήσει και τελικά νιώθει να χάνεται. Τη μια φορά θα τολμήσει να πει όσα νιώθει και θα πληγωθεί. Την επόμενη, θα κρατήσει κάθε σκέψη του για τον εαυτό του και θα πληγώσει. Ύστερα, θα εμπιστευτεί κάποιον με ό, τι έχει και θα το μετανιώσει. Ίσως, αργότερα, να προδώσει κι εκείνος την εμπιστοσύνη κάποιου άλλου.

Ο έρωτας δεν είναι κάποιο βιβλίο με προοδευτική πλοκή. Δεν είναι πως, όσο περισσότερες σελίδες του διαβάσεις, τόσο γρηγορότερα θα φτάσεις στη λύση του μυστηρίου του. Τις πιο πολλές φορές, μάλιστα, οι σελίδες που διαβάζεις σε μπερδεύουν όλο και περισσότερο, μέχρι που τελικά φτάνεις να είσαι δέκα φορές πιο ανίδεος για το τι πρέπει να κάνεις απ’ ό, τι ήσουν όταν ξεκίνησες να διαβάζεις.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις στον έρωτα, βέβαια, είναι να τον δεις ακριβώς έτσι: σαν κάτι που μαθαίνεται. Δεν είναι ποδήλατο, δεν είναι επιστήμη. Δεν είναι κάτι που θα αντιληφθείς με το μυαλό σου. Μην προσπαθήσεις να εκλογικεύσεις το πιο παράδοξο μυστήριο του κόσμου σου. Ο έρωτας θέλει αυθορμητισμό και ειλικρίνεια για να υπάρξει. Θέλει τύχη και ίσως λίγη αφέλεια. Σίγουρα, όμως, δε χρειάζεται φόβο. Γιατί όσο φοβάσαι τον έρωτα, τόσο αυτός θα τρέχει μακριά σου.

Ποιος ξέρει; Μπορεί να έχεις την τύχη με το μέρος σου, αν είσαι αρκετά τολμηρός.