Cool singles μέχρι να πετύχουμε ερωτευμένα ζευγαράκια

Ίσως να χώρισες πρόσφατα. Ίσως πριν πολύ καιρό. Ίσως ο καιρός που έμεινες μόνος σου να ‘ναι πολύ περισσότερος από αυτό που είχες αρχικά υπολογίσει. Αν είσαι ελεύθερος, πάντως, αυτό αποτελεί επαρκή προϋπόθεση για να αρχίσεις την ενδοσκόπηση, τη δημιουργία νέων χόμπι και τη σταδιακή επιδιόρθωση του εαυτού σου.

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι όλοι μας χρειαζόμαστε κάποιες φορές τη μοναξιά. Ίσως, μάλιστα, αυτή η λέξη να ‘ναι λάθος, κι αυτή που θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε να ‘ναι η μοναχικότητα. Το να ‘σαι μόνος σου, χωρίς καμία δέσμευση στο μυαλό σου, το να ‘χεις όλο τον χρόνο και την ενέργεια να αφοσιωθείς σε σένα, στα «θέλω» σου, στα «πιστεύω» σου, στο ποιος είσαι και το ποιος θέλεις να ‘σαι, αυτό είναι κάτι που χρειάζεται κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Μέσα στον χρόνο αυτόν που περνάς με τον εαυτό σου, καλείσαι να μάθεις να τον αγαπάς και να τον σέβεσαι. Αρχίζεις να τον εκτιμάς πολύ περισσότερο από πριν, παύεις να τον λυπάσαι και δημιουργείς –αναπόφευκτα– ένα νέο κεφάλαιο, το οποίο είναι γεμάτο από υγιή αυτοθαυμασμό. Όλο αυτό ξεκινάει από απλές αλλαγές στην καθημερινότητά σου –που πλέον τρέχει σε ρυθμούς μονάδας κι όχι ομάδας– κι αποτελείται από βραδινές εξόδους με τους φίλους σου, καφεδάκια στο κέντρο, γυμναστήριο, διατροφή, ψώνια, και εν πάση περιπτώσει ό,τι άλλο μπορεί να σου προσφέρει την αίσθηση ότι απολαμβάνεις τη ζωή σου. Ο χωρισμός, βλέπεις, σε ώθησε να βγεις απ’ το comfort zone σου και να εξελιχθείς, πετώντας από πάνω σου οτιδήποτε σου θύμιζε το ποιος ήσουν τους τελευταίους μήνες.

Αφού, όμως, έχεις αρχίσει να νιώθεις καλά και πάλι, αφού έχεις χορτάσει από εξόδους χωρίς όρια και ταχύρρυθμες αλλαγές στο μέσα και στο έξω σου, νιώθεις κάπου-κάπου ένα κενό να στρογγυλοκάθεται πλάι σου. Το κρεβάτι μοιάζει κάποτε πολύ άδειο, το σπίτι πολύ μεγάλο. Όσο κι αν αγαπάς τον εαυτό σου, όσο περνάνε οι μήνες που είσαι μόνος, αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι πάει λάθος με σένα. Γιατί όλα τα φιλαράκια σου βρίσκονται σε ωραίες, μακροχρόνιες, σχέσεις κι εσύ καταλήγεις να κρατάς πάντα το φανάρι; Γιατί ακόμα κι οι πιο ορκισμένοι εργένηδες του κύκλου σου δείχνουν να βρίσκουν σιγά-σιγά τους έρωτες της ζωής τους;

Από ‘κει, λοιπόν, που ένιωθες ολοκληρωμένος και μόνος σου, κάτι που όλοι θα εξυμνήσουν και θα ονομάσουν υγιές κι ιδανικό, τώρα δεν μπορείς να αρνηθείς την ανάγκη που σε τσιγκλάει κάποιες στιγμές να βρεις ένα σύντροφο, να κάνεις το επόμενο βήμα. Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον, που, χιλιετίες πριν, ένιωσε την ανάγκη να δημιουργήσει λέξεις, τραγούδια, ποιήματα κι έργα ολόκληρα για το συναίσθημα που λείπει αυτή τη στιγμή από τη ζωή σου: τον έρωτα.

Κάθε τραγούδι που ακούς στο ραδιόφωνο, μοιάζει να σε κοροϊδεύει, εσένα που δεν έχεις ένα συγκεκριμένο πρόσωπο να σου ‘ρχεται στο μυαλό όταν ακούς τους στίχους, εσένα που αναλώνεσαι σε εφήμερες επαφές και διατείνεσαι πως απεχθάνεσαι τη δέσμευση. Αλήθεια, δεν έχεις καθόλου την ανάγκη ενός συνοδοιπόρου;

Βλέπεις τους ανθρώπους στους δρόμους και στα καφέ, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να κοιτάνε ο ένας τα μάτια του άλλου και να λιώνουν, και λιγάκι εκνευρίζεσαι, κάπως τους ζηλεύεις. Θες κι εσύ κάποιον να σε κοιτάξει έτσι, να σε κρατήσει απ’ το χέρι, κι ας είναι για μια βόλτα στο άγνωστο. Θες να νιώσεις πάλι εκείνες τις πεταλούδες στην κοιλιά σου, και τη ζούγκλα ολόκληρη δηλαδή, να περιμένεις ένα μήνυμα σαν τρελός, να τρυπώνει κάποιος στις σκέψεις σου εκεί που δεν το περιμένεις και να σε κάνει να χαμογελάς. Σ’ εκνευρίζουν τα ερωτευμένα ζευγαράκια, με τις τρυφεράδες τους και τις αγκαλιές στο μετρό. Σε τσατίζουν γιατί σε κάνουν νιώθεις ζήλια για κάτι που τόσο καιρό θεωρούσες αχρείαστο.

Και ξαφνικά, όλα αλλάζουν και πάλι. Πιάνεις τον εαυτό σου να ενοχλείται όταν περνά πολλή ώρα με τους ζευγαρωμένους της παρέας. Προσπαθείς να δεις μόνο τα λάθη τους, τους τσακωμούς τους, τις γκρίνιες τους, την καταπίεση που μπορεί να δέχονται ο ένας απ’ τον άλλον. Παλεύεις να πειστείς ότι δε θα ήθελες κάτι τέτοιο, ότι είσαι μια χαρά έτσι όπως είσαι, μα κάθε πιθανό ταίρι που συναντάς, το φλερτάρεις αναζητώντας τρυφερότητα και στοργή, ελπίζοντας σε λίγο ρομάντζο.

Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε ό,τι του συμβαίνει. Άλλοι θα απελπιστούν μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, στην ιδέα πως είναι καταδικασμένοι να μείνουν για πάντα μόνοι, ότι δεν αξίζουν μία όμορφη σχέση, ότι δεν είναι ακόμα έτοιμοι για κάτι τέτοιο κι ότι ίσως να μην είναι ποτέ. Άλλοι, πάλι, έχοντας περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα συμβιβαστούν με την ιδέα και θα συνεχίσουν να κάνουν καινούριες γνωριμίες και να δοκιμάζουν νέους συντρόφους, μέχρι να πέσουν πάνω στον κατάλληλο.

Κανείς δεν μπορεί να κατακρίνει κάποια από αυτές τις «λύσεις». Οι ανθρώπινες σχέσεις, άλλωστε, δεν ελέγχονται με κάποιον μαγικό τρόπο από εμάς τους ίδιους. Δεν μπορείς να παραγγείλεις μία σχέση και την επόμενη μέρα να σου παραδοθεί απ’ τον ταχυδρόμο. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, ελπίδα και πίστη για να μπορέσεις να κατακτήσεις αυτό που θες.

Αν θες μια συμβουλή, μη βιάζεσαι. Θυμάσαι εκείνη τη φράση που λέει ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει; Με αυτή να πορεύεσαι. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, είτε το κυνηγήσεις είτε όχι. Πάρε ό,τι περισσότερο μπορείς από αυτήν την περίοδο, αφιέρωσε τον χρόνο σου στα όνειρά σου, δούλεψε για να πετύχεις κάποιους απ’ τους στόχους σου, και, κάποια στιγμή, εκεί που δε θα το περιμένεις καθόλου, όλα θα γίνουν όπως πρέπει.