Ίσως κάποτε να πούμε πως δεν πειράζει

Έφυγες. Για την ακρίβεια, σε έδιωξα και εσύ δεν έφερες καμία αντίσταση. Είχες ήδη βρει την επόμενη φωλιά σου, την αγκαλιά που θα σε παρηγορούσε όταν θα έπαιρνα την απόφαση ότι δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε άλλο. Εσύ το είχες καταλάβει πολύ νωρίτερα, μα δεν ήθελες να βάλεις ένα έντιμο τέλος. Έτσι, το έκανα εγώ, κόβοντας επιτέλους την κλωστή που κρατούσε ζωντανή αυτή τη σχέση.

Ξέρεις κάτι; Σιχαίνομαι την απιστία. Από τη στιγμή που θα γίνει, δεν μπορείς να κοιτάξεις τον άλλο με τον ίδιο τρόπο, σε όποια θέση και να βρίσκεσαι. Aν σε πληγώσουν φταις που το άφησες, αν πληγώσεις σε τρώει το σαράκι της ανεπάρκειας. Μόνο χαμένοι κι ο νικητής φαντάζει αφηρημένη έννοια. Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις προκύπτουν προβλήματα, λάθη και δυσκολίες που πρέπει να λυθούν. Εκεί δείχνεις την τόλμη και το θάρρος σου, εκεί και τη δειλία σου.

Ξαφνικά κάθομαι και σκέφτομαι τι μπορεί να πέρασε από το μυαλό σου. Μπορεί να ερεθίζεσαι και λίγο, να φοβάσαι, να έχεις τύψεις ή και ικανοποίηση. Μπορεί πάλι να μη σκεφτείς και τίποτα. Να περάσει μια στιγμή έτσι, με σώμα στο κόκκινο και μυαλό σε σίγαση.

Συλλογίζομαι, από την άλλη, τι θα έκανα εγώ αν βρισκόμουν στη θέση σου. Αν ερωτευόμουν κάποιον άλλο, ποια θα ήταν η ηθική επιλογή και ποια η πεπραγμένη. Δε νομίζω πως θα έπεφτα τόσο χαμηλά. Κι επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι στη ζωή, ίσως τελικά να έκανα κι εγώ το ίδιο, αν ένιωθα ότι η καρδιά μου δε χτυπά το ίδιο για ‘σένα. Μα μήπως τώρα φέρομαι εγώ εγωιστικά, που δε χαίρομαι για την ευτυχία σου μόνο και μόνο επειδή δεν τη ζεις μαζί μου;

Νιώθω θυμό μέσα μου, απόγνωση και θλίψη. Έχει ανατραπεί ό,τι ήξερα μέχρι τώρα. Ποιος άλλαξε απ’ τους δυο μας και φτάσαμε ως εδώ; Μήπως αλλάξαμε κι οι δύο με τον καιρό και δεν το καταλάβαμε; Μήπως χάσαμε αυτό που μας ένωσε στην αρχή και μείναμε με άδεια χέρια; Ποιος έκανε το λάθος τελικά; Δεν μπορεί να φταίει μόνο ο ένας όταν τα πράγματα φτάνουν σ’ αυτό το σημείο.

Στο μυαλό μου έχει ξεσπάσει τρικυμία. Θέλω να σου φωνάξω, να σε βρίσω, να κλάψω και τέλος πάντων να ξεσπάσω. Ίσως κάποτε να καταφέρω να σε συγχωρήσω για όλα αυτά, να τα ξεχάσω και να προχωρήσω κι εγώ. Ευελπιστώ πως κάποτε θα καταλάβω γιατί έκανες ό,τι έκανες και θα πω ότι δεν πειράζει, παρ’ όλο που όλο αυτό μ’ έχει γονατίσει.

Εύχομαι ήσυχο ύπνο. Μακάρι να άξιζε όλο αυτό στην τελική, γιατί όταν παίρνεις μια τέτοια απόφαση, πρέπει να είσαι σίγουρος για ό,τι κάνεις, να ξέρεις τις συνέπειες που σε περιμένουν και να γνωρίζεις ότι, όπως μπορούν όλα να πάνε πολύ καλά, μπορούν να πάνε κι εντελώς λάθος.

Και κάπως έτσι, καταλήγω να σου πω ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που χάρισες, συγγνώμη για τα φάουλ που έκανα κι ελπίζω να με θυμάσαι μετά από χρόνια και να χαμογελάς, όπως θα κάνω κι εγώ. Γιατί έναν άνθρωπο που αγάπησες, δεν μπορείς να πάψεις να τον αγαπάς και μόνο το πέρασμα του χρόνου μπορεί να μας φανερώσει όσα στ’ αλήθεια νιώθουμε. Κι ίσως τότε πούμε πως δεν πειράζει και θα το εννοήσουμε κιόλας.