LGBT κοινότητα∙ δεν τίθεται θέμα επιλογής αποδοχής ή όχι!

Κάτι μέρες πριν, κάποιος τόλμησε να με ρωτήσει τη γνώμη μου για το LGBT community. Μες στην ερώτησή του, χρησιμοποίησε μάλιστα τους όρους «υπέρ» και «κατά». Ύστερα, με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα. Τι περίμενε να του απαντήσω, άραγε;

Λίγες μέρες νωρίτερα, διάβασα ένα άρθρο για ένα περιστατικό στη Ρωσία. Μία χώρα δυνατή, ορθόδοξη, μεγάλη. Υπάρχει, λένε, εκεί μία οργάνωση που πληρώνει απλούς ανθρώπους για να σκοτώνουν μέλη της LGBT κοινότητας ή ακόμα κι υποστηρικτές της. Πριν λίγες μέρες έγινε ο πρώτος φόνος. Τώρα όλοι τρέμουν για το ποιος θα ‘ναι ο επόμενος.

Δε θα μιλήσω καν για το έτος μας. Δε θα μιλήσω για τον πολιτισμό μας. Ο άνθρωπος είναι ένα ον με πολλά πάθη αλλά και πολλές δυνατότητες. Από εκεί που κάποιοι συνάνθρωποί μας κάνουν θαύματα, σώζοντας ζωές, φροντίζοντας τον πλανήτη, χτίζοντας πόλεις-μεγαθήρια και διευρύνοντας τους πνευματικούς τους ορίζοντες, πετώντας από πάνω τους τα ζωώδη ένστικτά τους και φτάνοντας σε θαυμαστά επίπεδα ψυχικής ανάτασης, φαίνεται ότι υπάρχουν κι εκείνοι που ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν τους νόμους που διέπουν το σύμπαν, τον κόσμο και τη φύση μας.

Οι ταμπέλες που φοράμε πάνω μας, αλλά και στους γύρω μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας. Όταν αναφέρεσαι στον άλλο χαρακτηρίζοντάς τον χοντρό, μαύρο, ψευδό ή κοντό, δε σημαίνει πάντα ότι το κάνεις με κακία ή υποτίμηση. Πολλές φορές απλώς το κάνεις σε μία προσπάθειά σου να τον περιγράψεις με ακρίβεια, τονίζοντας κάποιο στοιχείο του που ξεχωρίζει.

Η βρομιά που κουβαλάνε οι λέξεις αυτές πάνω τους είναι επιπρόσθετη, φτιαχτή, ένα κατασκεύασμα επιτήδειων που παίρνουν έναν συνήθη όρο και τον μολύνουν με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις τους, με τα κόμπλεξ και τις προσωπικές ανασφάλειές τους. Και, κάπως έτσι, ακόμα κι εκείνοι που δεν είναι ρατσιστές ή σεξιστές βάσει της κοσμοθεωρίας τους, στιγματίζονται κι αναγκάζονται να μετρούν τα λόγια τους, για να μην προκαλέσουν αβάσιμες κι ανούσιες αντιδράσεις.

Μα εδώ δεν πρόκειται για κάποιο χαρακτηριστικό. Όταν κάποιος ζητά μια γνώμη για κάποιο θέμα, εξ ορισμού αναφέρεται σε κάτι που έχει πολλές οπτικές, όπως για παράδειγμα ο veganισμός. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου, όμως, δε χωράνε συζήτηση. Είναι δικαίωμα –όχι, υποχρέωση– του καθενός να ‘χει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του, το μοναδικό του «είναι». Κι όσον αφορά σε αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σχολιάσει, να κρίνει, να βλάψει.

Ποιος είσαι, ρε φίλε; Τι το παίζεις, ακριβώς; Θεός; Ποιος σε έκανε βασιλιά του κόσμου και νιώθεις ότι μπορείς –σε οποιονδήποτε βαθμό– να επιβάλλεις τις απόψεις και τα πιστεύω σου, αντί να δέχεσαι –ή έστω να αποδέχεσαι– τα πιστεύω των άλλων με σεβασμό; Πώς τολμάς να σηκώνεις το χέρι σου και να δείχνεις, να χτυπάς ή να σκοτώνεις έναν άλλο άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να αγαπάει αληθινά και να μη διακατέχεται από τα δικά σου κόμπλεξ;

Η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Δε στο έχει ξαναπεί κανείς αυτό; Ή μήπως επέλεξες να μην το ακούσεις; Αν είναι έτσι, τότε έσφαλλες, γιατί δεν είχες την επιλογή αυτή. Γιατί, σε τέτοια θέματα, η ημιμάθεια, η ανακρίβεια, ή ακόμα κι η «διαφορετική άποψη» δε στέκουν.

Τι πάει να πει LGBT community; Τι διαφορετικό έχουν αυτοί από εμάς και γιατί σώνει και καλά πρέπει να διαχωριστούμε; Τι είναι αυτό που τους καθιστά δακτυλοδεικτούμενους, περιθωριοποιημένους, ή αφύσικους, για να τους φερόμαστε σαν να ‘ναι κατώτεροί μας; Την ίδια στιγμή που εσύ δεν είσαι θεός για να αποφασίζεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, δεν είναι κι εκείνοι πιόνια σου, για να περιμένουν από εσένα να βγάλεις πόρισμα για την αξία ή τη σημασία τους σε αυτή τη Γη.

Κι ακόμα κι αν θεωρήσεις εύλογο να αναφερθείς στο θέμα της βιολογίας, λέγοντας πως το σεξ είναι η διαδικασία της αναπαραγωγής και πρέπει να γίνεται μόνο ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μια γυναίκα, θα γυρίσω κι εγώ να σου πω ότι, βάσει της βιολογίας, ο άνθρωπος είναι ένα απ’ τα ελάχιστα πλάσματα σε αυτόν τον πλανήτη που μπορεί να νιώσει έρωτα κι αγάπη και να τα πραγματώσει μέσω της ερωτικής πράξης. Αν αυτό δεν ίσχυε, τότε γιατί υπάρχουν τα προφυλακτικά ή τα αντισυλληπτικά; Γιατί κάνεις σεξ για ευχαρίστηση, αν ο μοναδικός σκοπός του είναι η αναπαραγωγή; Και, εφόσον το σεξ είναι –αδιαμφισβήτητα– ευχάριστο, γιατί να μην το κάνεις με αυτόν που θες και σε θέλει εξίσου, ανεξαρτήτως φύλου; Ποιος είναι εκείνος ο νόμος που λέει ότι αυτό απαγορεύεται; Ποιος τον δημιούργησε; Ποιος τον ακολουθεί; Ποιος είπε ότι εσύ έχεις το δικαίωμα να συνευρίσκεσαι με όποιον γουστάρεις, ενώ ο διπλανός σου όχι;

Πολλοί ρωτάνε γιατί οι ομοφυλόφιλοι ή οι bisexuals νιώθουν την ανάγκη να βγαίνουν στους δρόμους και να κάνουν παρελάσεις, φωνάζοντας δυνατά το ποιοι είναι, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι δεν έχουν κάτι το διαφορετικό. Με την ίδια λογική, λένε, θα ‘πρεπε να βγαίνουν κι οι straight στους δρόμους, γιορτάζοντας το γεγονός ότι είναι «φυσιολογικοί». Μα αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις, εσύ που αναρωτιέσαι, είναι ο βαθύτερος λόγος πίσω απ’ τις παρελάσεις και τις εκδηλώσεις αυτές. Ίσως, όμως, να τον ψυλλιαστείς όταν μάθεις ότι ακόμα υπάρχουν άτομα που τους κατακρίνουν, που τους βλάπτουν ή που θέλουν να τους αφανίσουν. Όταν παρατηρήσεις ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που δεν τους αποδέχονται, λες και τους ζήτησε κανείς την άδεια. Γι’ αυτό το φωνάζουν, γλυκέ μου. Για να το ακούσεις εσύ. Κι αν θες τόσο πολύ να πας σε κάποια παρέλαση, γιατί νιώθεις να προσβάλλεσαι τώρα που αυτοί που κατέκρινες βρήκαν τη φωνή τους, καλύτερα να πας δίπλα τους, να παρελάσεις μαζί τους, να δείξεις σε όλον τον κόσμο ότι ήρθε η στιγμή να εξελιχθείς και να φύγεις απ’ την κατάσταση του άγριου ζώου στην οποία βρίσκεσαι.

Ο άνθρωπος έχει μες το κεφάλι του τη μαγεία της λογικής, ξέρεις. Χρησιμοποίησε αυτό σου το προνόμιο κι ανάγκασε τα μάτια σου να ανοίξουν επιτέλους.