Μα πώς να ζεις ασπρόμαυρα όταν υπάρχουν τόσα χρώματα

Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει πως η μέση οδός είναι πάντοτε η καλύτερη. Μέτρον άριστον, που λένε, και δεν έχουν άδικο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ασφαλές από εκείνη την γκρίζα ζώνη, που ενώνει το Γιν και το Γιανγκ της ζωής.

Φαντάσου ένα μονοπάτι, στη μέση του πουθενά, στρωμένο με γκρίζα άσφαλτο. Από τη μία πλευρά βλέπεις την κόλαση, τις φωτιές, το θάνατο, τη δυστυχία. Από την άλλη βλέπεις τον παράδεισο, ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο ζωή, με πουλιά να κελαηδούν και ό,τι όνειρο είδες ποτέ σου πραγματοποιημένο.

Έστω κόλαση λοιπόν. Όλα αυτά που θα σου λείπουν, θα μάθεις να τα εκτιμάς αλλιώς. Αν κάποιος βρεθεί ποτέ να σου σκάσει ένα χαμόγελο, θα του δώσεις ολόκληρη την ψυχή σου για αντάλλαγμα. Αν κάποιος κάποτε βρεθεί να σε ερωτευτεί, θα τον κοιτάξεις καχύποπτα, μέχρι που θα καταλάβεις την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του και θα του ορκιστείς αιώνια πίστη. Με λίγα λόγια, θα μάθεις να δίνεσαι ολοκληρωτικά, μόνο εκεί που αξίζει και θα είσαι πια ευτυχισμένος, μέσα στην ίδια την κόλαση, ξέροντας πια καλά τι να αποφεύγεις.

Αν πάλι στρίψεις στον παράδεισο, θα έχεις ό,τι θες πριν καν το ζητήσεις. Ένα ποτέ θα συνοδεύει κάθε αρνητισμό. Η ζωή σου θα είναι μια ίσια γραμμή, χωρίς ούτε ανοδική ούτε καθοδική πορεία. Όλα θα είναι ήρεμα, δεδομένα, σχεδόν βαρετά. Κανένας απ’ τους γύρω σου δε θα κάνει τη διαφορά, δε θα ξεχωρίζει. Γιατί όλοι θα είναι ολόιδιοι, όλοι σωστοί κι αληθινοί απέναντί σου. Δε θα χρειαστεί να προσπαθήσεις ποτέ για τίποτα, καθώς όλα θα είναι του χεριού σου. Όλα έτοιμα, όλα φθηνά. Και κάπου μέσα στην αψεγάδιαστη αυτή τελειότητα της ζωής σου, θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι γίνεται στην άλλη πλευρά του μονοπατιού, πώς θα ήταν η ζωή αν δεν έμοιαζαν όλα τόσο ανούσια.

Και κάπως έτσι, όποια πλευρά κι αν διάλεγες αρχικά, θα κατέληγες πάνω στο μονοπάτι. Σε εκείνο το γκρίζο μονοπάτι που ενώνει όλα τα άκρα και σε γεμίζει επιλογές. Στο σημείο απ’ όπου μπορείς με ευκολία να διακρίνεις ολόκληρο τον κόσμο, μα να μην επηρεάζεσαι απ’ ό,τι δε σου αρέσει. Θα ζεις λίγο απ’ όλα, και ποτέ δε θα γίνεις μονόπλευρος. Δε θα ‘χεις τους κανόνες της κόλασης ή του παραδείσου να σε βαραίνουν, θα είσαι ελεύθερος.

Μα, πρόσεχε. Αυτό το μονοπάτι έχει πολλές στροφές. Δεν είναι όλα ρόδινα- δεν είσαι στον παράδεισο, άλλωστε. Υπάρχουν και ανηφόρες και κατηφόρες και λακκούβες και διασταυρώσεις, που οδηγούν είτε σε αδιέξοδα είτε σε νέα μονοπάτια. Κι ενώ όλα αυτά τα εμπόδια μοιάζουν δίκαια, αφού σε φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εκάστοτε προορισμό σου, και μέσα στο μυαλό σου έχεις αποφασίσει ότι, όσο πιο δύσκολο το ταξίδι, τόσο πιο γλυκιά η Ιθάκη, υπάρχουν και στιγμές που ο δρόμος κόβεται, και πρέπει υποχρεωτικά να εγκαταλείψεις το γκρι σου για το μαύρο ή το άσπρο. Και τότε, τι;

Αυτό, φίλε μου αγαπητέ, είναι το λεγόμενο ρίσκο. Μη μου πεις ότι θα βρεθείς μπροστά σε μία τέτοια πρόκληση και θα κάτσεις ακίνητος να την κοιτάς μήπως και εξαφανιστεί από μόνη της! Η ζωή, βλέπεις, είναι γεμάτη από τέτοια ρίσκα. Από στιγμές στις οποίες καλείσαι να διαλέξεις μια απ’ τις άκρες του σχοινιού για να πιαστείς, πριν να βρεις και πάλι το μέσο, την ισορροπία σου.

Μα, να σου πω ένα μυστικό; Η ζωή στην γκρίζα ζώνη θα ήταν -μετά από λίγο καιρό- το ίδιο μονότονη και βαρετή με τη ζωή στα άκρα, αν δεν υπήρχε και το ρίσκο για να τη χρωματίσει. Κι όταν πια αφήσεις πίσω σου τις αλληγορίες και δεις τα πράγματα ρεαλιστικά, θα παρατηρήσεις ότι το ρίσκο είναι κάτι που οι περισσότεροι αποφεύγουμε, χωρίς να έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού που ονομάζουμε «ζωή».

Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε μπροστά σε πρόκληση, λοιπόν, ας υποσχεθούμε εδώ, όλοι μαζί, ότι θα την αντιμετωπίσουμε. Ότι θα πάρουμε όλες τις μάρκες μας και θα τις πετάξουμε στη μέση του τραπεζιού, ότι θα τα παίξουμε όλα για όλα και θα τολμήσουμε με θάρρος να αγωνιστούμε για ένα φεγγάρι στον παράδεισο. Κι αν όλες οι μάρκες μας χαθούν και πέσουμε μέσα στη φωτιά της κόλασης, αρκεί να θυμηθούμε ότι θα κρατήσει μόνο για λίγο, και μετά θα ξαναβρεθούμε στον ίσιο, γκρίζο δρόμο μας. Κι από εκεί και πέρα, το μόνο σίγουρο είναι πως θα ξαναβρούμε μπροστά μας κάποια διασταύρωση, κάποιον τοίχο με το όνομα ρίσκο. Και θα τα ξαναπαίξουμε όλα για όλα. Και, σίγουρα, μια από όλες αυτές τις φορές, θα καταφέρουμε να βρεθούμε στον δικό μας, μοναδικό παράδεισο. Για ένα φεγγάρι μόνο.