Ο χρόνος μετράει αντίστροφα

Φόβος. Φόβος και πανικός. Φόβος για να μην αφήσεις τον χρόνο να ξεγλιστρήσει, πανικός που βλέπεις ότι, άθελά σου, αυτό γίνεται.

Πότε πέρασαν ήδη χρόνια απ’ τη γνωριμία σας; Τόσα χρόνια, εκατοντάδες τηλεφωνήματα, χιλιάδες στιγμές, άπειρες κουβέντες. Χαμόγελα, γέλια, κλάματα, φωνές. Στιγμές που θέλεις να ξεχάσεις κι άλλες χαραγμένες σε ένα κομμάτι της ψυχής σου. Ένιωσες ζέστη με αυτόν τον άνθρωπο, ένιωσες ευτυχία.

Κι όμως, όλα αυτά κι ούτε ένα φιλί. Ούτε λίγος έρωτας. Ούτε λίγο ρομάντζο. Όλα τα ροζ χρώματα που έβλεπες να στολίζουν τα μάτια του τα πήρε ο αέρας κι έγιναν σύννεφα. Ροζ σύννεφα, πάνω στα οποία ξαπλώνεις χρόνια τώρα. Κάθε φορά που σε ρίχνει από αυτά, ξανασκαρφαλώνεις πάνω τους, χωρίς να σε νοιάζει το συμβόλαιο που υπέγραψες, αυτό που σου εξασφαλίζει ότι θα πέφτεις πάντα.

«Πάντα». Πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτή η μικρή λεξούλα; Θα ‘ναι άραγε πάντα έτσι τα πράγματα; Είναι γραφτό σου να είσαι ο Σίσυφος για την αιωνιότητα; Πότε θα πάψει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Μα δεν είναι φαύλος. Δε σε νοιάζουν πια αυτά. Έχουν περάσει πολλοί μήνες απ’ την τελευταία φορά που σε ένοιαξαν. Ναι, σκέφτεσαι συνέχεια πόσο τέλειοι θα ήσασταν μαζί, μα έχεις αποκτήσει ανοσία στο να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο αλλού. Είναι κι η ηλικία, όσο ο άλλος είναι νέος είναι λογικό να θέλει να παίξει και να πειραματιστεί. Μα βαθιά μέσα σου το ξέρεις καλά: Με κανένα δε θα ‘ναι όπως με ‘σένα.

Εσένα σε λατρεύει. Και τον λατρεύεις κι εσύ. Πώς φτάσατε σε αυτό το σημείο ούτε εσύ ξέρεις, αλλά έγινε. Κι αυτό μετράει περισσότερο από όλα τα φιλιά του κόσμου, ξεπερνάει όλες τις ρομαντικές ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ, φτάνει πιο ψηλά από κάθε προσδοκία που είχες για σας τους δυο.

Η αληθινή αγάπη, βλέπεις, η ανιδιοτελής, εκείνη που σε κάνει να βλέπεις τον άλλο σαν θεό και να του συγχωρείς τα πάντα, είναι ευλογία, και πρέπει να νιώθεις ευγνώμων που έχεις την ευκαιρία να την ζεις. Νομίζεις είναι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουν τέτοια θεία συναισθήματα; Που κάνουν στην άκρη όλον τους τον εγωισμό και ζουν για να ευχαριστούν κάποιο άλλο πλάσμα; Μην έχεις ούτε την πιο μικρή αμφιβολία πως είσαι απ’ τους λίγους. Έχεις κάτι σπάνιο, κάτι πολύτιμο, κάτι ακριβοθώρητο και μαγικό.

Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα καταλάβεις πόσο ασήμαντα ήταν αυτά τα ροζ γυαλιά που έτρωγαν την ψυχή σου κάποτε. Όλες οι νύχτες που πέρασες κλαίγοντας, μην μπορώντας να κατανοήσεις τον λόγο που κάτι τόσο ιδανικό δε λειτουργεί έτσι όπως θα ‘θελες. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, κι ο λόγος που δε σμίξατε ποτέ ως τώρα ήταν για να μην μπει τίποτα εμπόδιο σε κάτι τόσο ανώτερο, σε κάτι τόσο καλύτερο από ένα απλό πάθος.

Μα για πάρε ένα λεπτό. Πάρε μια ανάσα, και σκέψου όσα σε στοιχειώνουν. Όλη αυτή η θεωρία σίγουρα λύτρωσε την ψυχή σου για λίγο, μα κάτι δε σου κολλάει ακόμα, σωστά; Είναι το πείσμα που κρύβουμε όλοι μέσα μας, το «γιατί» που μας βασανίζει κάθε φορά που τα πράγματα δε γίνονται όπως τα θέλουμε. Κι εσύ τον ήθελες πολύ τον έρωτα με αυτόν τον άνθρωπο, τόσο πολύ που έφτασες να τσακώνεσαι με γονείς και φίλους για χατίρι του.

Δέχτηκες να μείνεις κοντά του φιλικά, μόνο και μόνο για να μη χαθεί εντελώς απ’ τη ζωή σου. Στην πορεία γίνατε παραπάνω από φίλοι, αλλά όχι όπως το ήθελες εσύ. Γίνατε κάτι σαν αδέλφια, ενώ εσύ αποσκοπούσες σε κάτι λίγο πιο μαγικό από αυτό.

Και να που τώρα έφτασαν να ‘χουν περάσει χρόνια ολόκληρα. Χρόνια που έχεις κλάψει πολλές παραπάνω φορές από αυτές που γνωρίζει, γιατί έχεις αισθήματα και δεν μπορείς να μη ζηλεύεις. Χρόνια που καταπίνεις τα συναισθήματά σου ξανά και ξανά για να μη φέρεις τον άλλο σε δύσκολη θέση. Χρόνια που ξυπνάς και κοιμάσαι με το όνομά του στα χείλη σου, με την εικόνα του στα μάτια σου, με την ύπαρξή του στο μυαλό σου.

Και τα χρόνια θα συνεχίσουν να περνάνε. Το ξέρεις καλά, κι ας μην αφήνεις τον εαυτό σου να το σκέφτεται. Κι αυτό που σε νοιάζει πιο πολύ δεν είναι που θα συνεχίσεις να ζεις την ίδια κατάσταση για καιρό, μα που κάποια στιγμή η κατάσταση θα γίνει χειρότερη απ’ την ήδη υπάρχουσα.

Αυτή τη στιγμή είστε κι οι δύο ελεύθεροι. Ζείτε τη ζωή σας χαλαρά, όπως όλοι οι συνομήλικοί σας, με άφθονο φλερτ, σύντομες σχέσεις και διαφορετικούς συντρόφους. Αργά ή γρήγορα, όμως, κάποιος απ’ τους δυο σας θα βρει κάτι σταθερό. Θα αρχίσει να μεγαλώνει, να ωριμάζει, να αναζητά κάτι πιο ασφαλές, κάτι πιο συγκεκριμένο. Και τα χρόνια δε θα σταματήσουν να τρέχουν, και κάποτε, αιφνίδια, θα συνειδητοποιήσεις ότι εκείνη η καλοκαιρινή φλόγα, στην οποία δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία, σου ζητάει να ζήσετε μαζί, να κάνετε οικογένεια. Μέσα σε όλη αυτή την υπερβολή της θεωρίας μου, μπορείς να δεις την αλήθεια, την αλήθεια που κανείς μας δε θέλει να κοιτάξει στα μάτια.

Αυτή τη στιγμή συμβιβάζεσαι εύκολα με την ιδέα του να μην είσαι τώρα μαζί με τον άνθρωπό σου, γιατί οι πιθανότητες να είστε εν τέλει, κάποτε, μαζί –ακόμα κι αν εκείνος δε δείχνει στο παρόν να σε βλέπει ερωτικά– παραμένουν αισιόδοξες. Ο χρόνος, όμως, πέρα από γιατρός είναι κι εχθρός μας, και σε φέρνει όλο και πιο κοντά στη στιγμή που οι πιθανότητες θα μετατραπούν σε μηδαμινές. Και κάπως έτσι, νιώθεις φόβο. Φόβο για να μην αφήσεις τον χρόνο να ξεγλιστρήσει, και πανικό που βλέπεις ότι, άθελά σου, αυτό γίνεται.