«Αγάπα τον εαυτό σου.» Μια φράση τόσο απλή, τόσο φυσιολογική, που φαντάζει προσιτή, κι όμως αποτελεί Γολγοθά για τους περισσότερους σύγχρονους ανθρώπους. Συχνά θα ακούσεις να λένε ότι δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλο, αν δεν αγαπήσεις πρώτα εσένα. Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη μπορεί να ευδοκιμήσει και στις πιο αντίξοες συνθήκες, όμως η παραπάνω συμβουλή στοχεύει στη δημιουργία ενός υγιούς αισθήματος, μιας μη τοξικής σχέσης.
Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να ανακουφίζεται και με κάποιον άλλο τρόπο. Όσες ώρες κι αν έχω περάσει προσπαθώντας να ανεβάσω την ελλιπή αυτοπεποίθησή μου σε κάποιο φυσιολογικό επίπεδο αυτοαποδοχής, όση πρόοδο κι αν έχω κάνει με την πάροδο των χρόνων, το φάρμακο που με λυτρώνει σχεδόν απευθείας είναι η αγάπη κι η επιδοκιμασία που θα δεχτώ από κάποιον εξωτερικό παράγοντα, από κάποιο κοντινό μου πρόσωπο ή ακόμα κι από έναν ξένο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ παράξενες. Δεν ξέρεις πότε πρόκειται να πληγωθείς, πότε πρόκειται να πάρεις ένα πολύ καλό μάθημα και πότε πρόκειται να νιώσεις ευτυχισμένος. Όταν γνωρίζεις ένα άτομο που σου κινεί το ερωτικό ενδιαφέρον, το σύνηθες είναι να νιώθεις πολύ πιο ευάλωτος απ’ ό,τι συνήθως. Αρχίζεις να σκέφτεσαι όλους τους λόγους για τους οποίους αυτό το άτομο δε θα ενδιαφέρεται για ‘σένα, το πώς θα εκλάβει τα αρνητικά που θεωρείς ότι έχεις πάνω σου και το γιατί δε θα διαλέξει, τελικά, εσένα. Αν κι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απόλυτα λανθασμένος, πολλοί από εμάς τον ακολουθούν, λίγο ή πολύ, κατά τις περισσότερες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις τους. Κι εκεί που η απόρριψη τονώνει την ηττοπάθεια, έρχεται μία περίπτωση –ίσως εκείνη που τελικά σ’ αρέσει πιο πολύ απ’ όλες– που τα ανατρέπει όλα.
Όταν ο άνθρωπος που σου αρέσει δείχνει απόλυτο ενδιαφέρον προς το πρόσωπό σου, όταν αυτός ο άνθρωπος σου δηλώνει συχνά, έμπρακτα και λεκτικά, το πόσο πολύ του αρέσεις, τότε ξαφνικά αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα από μια νέα σκοπιά, εκείνη του ανθρώπου που πιστεύει στον εαυτό του. Ξαφνικά όλες αυτές οι όμορφες λέξεις που σου λέει, τις οποίες επιβεβαιώνει και με αντίστοιχες πράξεις του, μπλέκουν μες στο μυαλό σου κι εξουδετερώνουν όλες τις ανασφάλειες, τις αμφισβητήσεις και την ηττοπάθειά σου. Μια μέρα σηκώνεσαι, πηγαίνεις στον καθρέφτη σου και κοιτάς τον εαυτό σου με θαυμασμό. Έχεις αρχίσει να προσέχεις τα θετικά σου πια, κι αυτό σου δίνει μια δύναμη που κάνει τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να σε θέλει ακόμα περισσότερο.
Όσο κι αν κάποιοι κατακρίνουν το να αντλείς την αυτοπεποίθησή σου απ’ τους άλλους, με το επιχείρημα ότι αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί το πόσο αυθαίρετη και σαθρή είναι, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την πληρότητα που νιώθει κάποιος όταν βιώνει την επιβεβαίωση. Αν, για παράδειγμα, είσαι αρκετά ικανός να θαυμάσεις τον εαυτό σου για τις αρετές του κι από μόνος σου, αλλά δεν έχεις κανέναν δίπλα σου να σου επιβεβαιώσει ότι δεν αυθυποβάλλεσαι σε έναν κούφιο ενδεχομένως θαυμασμό για να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, τότε η ιδέα αυτή αρχίζει να γίνεται όλο και πιο αληθοφανής, μέχρι που τελικά πνίγεσαι απ’ την ίδια την άμυνά σου. Γι’ αυτό, ως κοινωνικό ον, έχεις την ανάγκη της αποδοχής, όχι μόνο απ’ τον εαυτό σου αλλά κι απ’ τους γύρω σου.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει ότι είναι λάθος να νιώθεις όμορφα όταν κάποιος που σε ελκύει, την ίδια στιγμή ελκύεται κι από ‘σένα. Το αίσθημα που σου δημιουργεί η ύπαρξη αμοιβαίας συμπάθειας κι η ύπαρξη ενός συναισθηματικού δεσμού με κάποιον άλλο άνθρωπο σε φτάνει σε επίπεδα αυτοεκτίμησης κι αυταρέσκειας που δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να φτάσεις μόνος σου. Ακόμα κι ο πιο μανιώδης νάρκισσος στον κόσμο χρειάζεται να νιώθει αρεστός για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει νιώθοντας ολοκληρωμένος.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να παραγγείλει έναν έρωτα. Αυτό είναι ένα γεγονός ευρέως γνωστό και –πολλές φορές– κάπως δυσάρεστο. Παρ’ όλα αυτά, είμαι της άποψης ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ο χρόνος που περνάς χωρίς ένα έτερον ήμισυ, είναι ο χρόνος που χρειάζεσαι για να εξελιχθείς και να δουλέψεις πάνω σου. Φαντάσου ότι η ίδια η ζωή σου χαρίζει την ευκαιρία να διαμορφώσεις το «τέλειο πακέτο» πρώτα για ‘σένα κι ύστερα για έναν πιθανό εραστή, να προχωρήσεις βήμα-βήμα μέχρι την καλύτερη πιθανή έκδοση του εαυτού σου –τον οποίο αναπόφευκτα στην πορεία θα αρχίσεις και να εκτιμάς περισσότερο, μόνο και μόνο για τον κόπο τον οποίο έχει καταβάλει σε ό,τι έχεις κατακτήσει– και τελικά να αφήσεις κάποιον άλλο να ερωτευτεί και να αγαπήσει αυτό που δημιούργησες μετά από αρκετή προσπάθεια. Η επιβεβαίωση που ανέφερα νωρίτερα, άλλωστε, συνάδει απόλυτα με την αναγνώριση των όσων έχεις καταφέρει από κάποιον άλλο.
Με λίγα λόγια, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, τελικά, για να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι το να τον κάνεις καλύτερο απ’ ό,τι είναι, όταν από μόνος σου νιώθεις ότι δεν είναι αρκετός για να τον αγαπάς. Διόρθωσε όλα όσα πιστεύεις ότι πάνε λάθος, πρόσεξε να μην ξεπεράσεις τα ασφαλή όρια στην πορεία, κι απόλαυσε τη μοναδική αυτή ευκαιρία που έχεις για ζωή.
Συντάκτης: Ελευθερία Αντωνοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
