Δεν ξέρω τι σε πιάνει ώρες ώρες και τρελαίνεσαι. Κάνεις λες και δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο σ’ αυτόν τον κόσμο απ’ τον έρωτα. Κρατιέσαι από αυτό το συναίσθημα λες κι είναι η μόνη σου ελπίδα για να ευτυχήσεις, επειδή κάποτε αποφάσισες πως θα το θέσεις ως προτεραιότητα και πια είναι πολύ αργά για να αλλάξεις γνώμη.
Κάποτε δεν το σκεφτόσουν ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια. Ήσουν ένα μικρό και άμαθο παιδί, με δεκάδες χρόνια μπροστά του για να ερωτευτεί και να ζήσει το όνειρο. Μα όσο τα χρόνια περνούσαν, όσους ανθρώπους κι αν γνώριζες, κανείς δεν ήταν αρκετά καλός για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες σου. Κι εσύ απογοητευόσουν απ’ τους κάφρους αυτού του κόσμου και ένιωθες τη φλόγα μέσα σου να φουντώνει και να σβήνει απότομα, σε έναν φαύλο κύκλο που κράτησε πάρα πολύ.
Βαρέθηκες, κουράστηκες, θέλησες να τα παρατήσεις. Και πάνω που έφτασες μια ανάσα απ’ το να πάψεις να ελπίζεις στον έρωτα, συνειδητοποίησες πως πλέον είχε γίνει η σκέψη σου, ο αέρας σου, η ζωή σου. Τίποτα άλλο δεν περνούσε απ’ το μυαλό σου κατά τη διάρκεια της μέρας. Δεν μπορούσες να απολαύσεις ούτε μια βόλτα με τους φίλους σου, ούτε τη δουλειά σου, ούτε τα ταξίδια σου, ούτε τίποτα. Μοναδικός σκοπός σου ήταν να βρεις αυτόν τον άνθρωπο που δε θα άφηνε την ελπίδα σου να χαθεί, μα ταυτόχρονα απελπιζόσουν όλο και περισσότερο, κάθε φορά που αυτός δεν εμφανιζόταν. Και τελικά, αυτό που περίμενες να σου φέρει την ευτυχία, σου έφερε τη δυστυχία στο πιάτο, με γαρνιτούρα όνειρα που κάηκαν κι έπαψαν να υπάρχουν.
Μα, άκου με καλά: δεν είσαι αποτυχημένος, επειδή δε βρήκες ακόμα τον έρωτα. Ίσως δεν ήρθε η στιγμή, ή ίσως ο έρωτας που έχεις στο μυαλό σου να μην ταυτίζεται με τον έρωτα που υπάρχει στην πραγματικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι πως, από τη στιγμή που το να σε ερωτευτούν και να ερωτευτείς έγινε σκοπός της ζωής σου, δίνοντας σε όλα τ’ άλλα τη δεύτερη θέση, στερώντας την απαραίτητη αναγνώριση απ’ ό, τι κατέκτησες με το σπαθί σου σε άλλους τομείς, εσύ έγινες δυστυχισμένος. Γιατί, η ευτυχία, όπως και ο έρωτας, είναι έρμαια της τύχης. Και την τύχη δεν μπορεί να την πιάσει ποτέ αυτός που την κυνηγάει.
Δε θα κρύψω το ότι σε καταλαβαίνω. Δε θα κρύψω πως αυτό που ζεις είναι φυσιολογικό, αν και τραβηγμένο. Είσαι ρομαντική ψυχή και χρειάζεσαι μια ακόμα πιο ρομαντική στο πλάι σου, να σου πει πως τα παραμύθια που διάβαζες κάποτε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, με λίγη καλή θέληση. Δε ζητάς κάτι ακραίο, άλλωστε. Το μόνο που ζητάς είναι μια αγκαλιά να σε δεχτεί και να σε ζεστάνει κι αυτό μπορεί να το ζητήσει ο καθένας από μας, χωρίς να είναι λάθος.
Το λάθος σου, όμως, αγαπημένε μου, είναι το πόσο πολύ ασχολείσαι με το όλο θέμα. Δεν κατάλαβες ακόμα πως, όσο περισσότερο τρελαίνεσαι γι’ αυτό, τόσο περισσότερο απωθείς κάθε ελπίδα να έρθει στη ζωή σου; Ακόμα και η αύρα που εκπέμπεις, μετά από λίγο καιρό, έχει φτάσει να τρομάζει όσους έρχονται στο δρόμο σου. Γιατί, απ’ τον ενθουσιασμό σου να πετύχεις τη σαντιγί, την ανακάτεψες πολλή ώρα κι έκοψε. Και τώρα το μόνο που σου μένει είναι να το ξαναπάρεις απ’ την αρχή, γιατί δεν μπορείς να τη φτιάξεις εδώ που έφτασες.
Είναι όλα στο μυαλό σου, αυτό να θυμάσαι. Είναι στο χέρι σου να πάψεις να ασχολείσαι τόσο πολύ με ένα θέμα που, αν είναι να έρθει, θα έρθει φυσικά και αβίαστα, χωρίς να προσπαθήσεις καν. Και πάνω που θα αρχίσεις να εφαρμόζεις αυτό το ξόρκι, στο ορκίζομαι πως η ζωή σου θα αλλάξει για πάντα κι εσύ θα είσαι έτοιμος να δεχτείς αυτό που τόσο προσμένεις. Κι ο έρωτας θα έρθει, λοιπόν και η ευτυχία και η τύχη θα πάρει το μέρος σου κι όλα θα είναι ρόδινα, όπως τα φανταζόσουν. Αρκεί να καταλάβεις πως ο έρωτας είναι το μπόνους της ζωής και όχι η ζωή ολόκληρη.
Ακούς εαυτέ μου; Ακούς φίλε μου; Θέλει υπομονή. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να την κάνεις. Ξέρω πως και η υπομονή εξαντλείται εύκολα, ειδικά όταν περνάνε χρόνια και δεκάδες απογοητεύσεις απ’ τα χέρια σου. Μα σκέφτεσαι πάρα πολύ το θέμα αυτό και έχει φτάσει να σε βλάπτει. Άλλαξε τακτική, λοιπόν, μιας κι αυτή που ακολουθείς τόσο καιρό σε βγάζει πάντα σε αδιέξοδο. Άνοιξε τα μάτια σου και σβήσε το μυαλό σου. Και θα ‘ρθει, θα το δεις, αυτό που περιμένεις. Γιατί υπάρχει, απλώς περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Κι εγώ μόλις σου μαρτύρησα ποια είναι.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου