Όταν φλερτάρεις να μην ξέρει η άλλη πλευρά τι να περιμένει

Να στείλω ή να μη στείλω, ιδού η απορία! Αχ, ας βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ταλαιπωρούμε τα όμορφα μυαλουδάκια μας με τέτοια άκρως -μη- σοβαρά ερωτήματα! Εγώ πάντοτε στέλνω, όποτε το σκέφτομαι και το νιώθω. Παραδέχομαι πως η τακτική μου δεν είναι ούτε ιδιαίτερα διαδεδομένη ούτε ιδιαίτερα αποδοτική. Ποσώς με ενδιαφέρει, όμως, γιατί έχω τη δική μου προσέγγιση σε τέτοιου είδους θέματα κι αυτήν ήρθα να μοιραστώ μαζί σου σήμερα. Και πού ξέρεις; Μπορεί να τη δοκιμάσεις και να σου κάνει και σένα!

Τίποτα χειρότερο από τα παιχνιδάκια του φλερτ. Μη με παρεξηγείς, το φλερτ το ίδιο θα μπορούσε να είναι και θρησκεία. Πώς θα μπορούσε να μην το λατρέψει κανείς, άλλωστε; Χωρίς το φλερτ οι ζωές μας θα ήταν εξαιρετικά βαρετές και οι περισσότερες ερωτικές σχέσεις μας εντελώς απογοητευτικές. Βλέπεις, είναι η περίοδος εκείνη κατά την οποία καταλαβαίνεις πόσο ταιριάζουν τα χνώτα σας με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Ο καθένας σας επιδεικνύει στον άλλο την καλύτερη δυνατή έκδοση του εαυτού του με όλη τη μαεστρία που διαθέτει μέσα του και με μοναδικό σκοπό να εντυπωσιάσει αρκετά το κοινό του, έτσι ώστε το ερωτικό του κάλεσμα να του αποφέρει τους επιθυμητούς καρπούς. Τίποτα λάθος με αυτό.

Μετά τις πρώτες αυτές προσεγγίσεις, όμως, είναι που το πράγμα μπορεί να πάρει μια εξαιρετικά ξενέρωτη τροπή. Μιλάμε για εκείνη την περίοδο κατά την οποία η διεκδίκηση του άλλου γίνεται αυτοσκοπός και τα τεχνάσματα για την κατάκτηση του ατόμου-στόχου χρωματίζονται με μια ασυναγώνιστη ευρηματικότητα. Είναι σε εκείνη ακριβώς τη φάση που κάθε ειδικός του σύμπαντος θα σου μιλήσει για ένα σωρό στρατηγικές που μπορείς να ακολουθήσεις, στρατηγικές που έχουν αποβεί άκρως επιτυχείς στο παρελθόν για αμέτρητους ανθρώπους που περνούσαν την ίδια φάση με σένα.

Το πρόβλημα, όμως, είναι πως ο έρωτας -όπως και ο άνθρωπος ο ίδιος- είναι αδύνατον να χωρέσει σε ένα συγκεκριμένο, χιλιοχρησιμοποιημένο καλούπι. Βλέπεις, κάθε άνθρωπος -πόσο μάλλον κάθε συνδυασμός ανθρώπων- είναι διαφορετικός. Κάθε περίσταση είναι διαφορετική, κάθε σχέση, κάθε διάλογος, κάθε κατάσταση. Πώς είναι δυνατόν να αποδεχτούμε πως αυτό το άκρως ξεχωριστό και μοναδικό συναίσθημα, αυτό το μαγικό δέσιμο που δημιουργήθηκε με έναν -ας πούμε ιδανικό για έμφαση- άνθρωπο έχει επαναληφθεί επακριβώς άλλες εκατό φορές με άλλους διακόσιους ανθρώπους και ανάλογα τη στρατηγική που τα μέλη της εκάστοτε δυάδας έχουν ακολουθήσει, έχει πετύχει ή όχι;

Θα συμφωνήσω πως αντιλαμβάνομαι πως κάθε στρατηγική που υπάρχει αναφέρεται στο τι «πρέπει» να κάνεις κατά προσέγγιση. Σου δίνει μια γραμμή κι εσύ καλείσαι να την προσαρμόσεις στην περίσταση, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Αν δουλέψει, τα έχεις κάνει όλα σωστά και μπράβο σου. Αν δε δουλέψει; Κάπου χωλαίνει το πράγμα, όμως. Το νιώθετε τώρα -κύριε Καβούρη- κι εσείς;

Άποψη: Αν μια σχέση είναι να δουλέψει θα δουλέψει, ο κόσμος να χαλάσει. Ακόμα κι αν τα κάνεις όλα λάθος, ακόμα κι αν ο άλλος τα κάνει όλα λάθος, ή ακόμα κι αν τα κάνετε κι οι δύο όλα σωστά, το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που πρέπει (συμπαντικά) να είναι. Γι’ αυτό και είτε ακολουθήσεις την τακτική που σου πρότειναν οι φίλοι, οι γονείς, οι γιαγιάδες ή το ίντερνετ κατά γράμμα οι πιθανότητες του να πάνε όλα κατ’ ευχήν ή όχι παραμένουν οι ίδιες με το να είχες αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν εντελώς από μόνα τους. Γιατί, λοιπόν, να μπεις καν στην όλη ταλαιπωρία;

Εκτός αυτού, τις περισσότερες από αυτές τις στρατηγικές -για να μην πω όλες- τις έχουμε πετύχει όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας, είτε επειδή τις ακολουθήσαμε οι ίδιοι είτε επειδή παρατηρήσαμε να τις εφαρμόζουν άλλοι σε μας ή στους γύρω μας. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, την τακτική που αφορά στα μηνύματα που ανταλλάσσει ένα wannabe ζευγάρι και τον χρόνο που ξοδεύει περιμένοντας να στείλει πρώτο το άλλο στρατόπεδο, σε μια προσπάθεια να μην προδώσει τον ενθουσιασμό -ή την ενδεχόμενη απελπισία- του, θα συναντήσουμε ένα απ’ τα βασικότερα φαινόμενα που παρατηρούνται στα συγκεκριμένα πλαίσια.

Όλοι ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε σε αυτές τις καταστάσεις. Υπάρχουν ακόμα και ακριβείς κανόνες που σου λένε να περιμένεις τον άλλον να σου στείλει τρεις φορές προτού ρίξεις τα μούτρα σου και στείλεις κι εσύ -μία. Ο άλλος το ξέρει και το περιμένει. Και το ξέρεις κι εσύ. Και πάνω που νομίζεις πως καμουφλάρεις τέλεια την καψούρα σου, ουσιαστικά την έχεις προδώσει με τον πιο περίτρανο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα βασανίζεις την καημένη την καρδούλα σου με το να μην κάνεις αυτό που νιώθεις κι αυτό που θέλεις.

Γι’ αυτό σου λέω, στείλε. Θες μια αστεία εικόνα, θες ένα απλό «γεια σου, τι κάνεις;», θες ένα τραγούδι που έχει κολλήσει στο μυαλό; Οτιδήποτε. Ο μόνος τρόπος να είναι η περίπτωσή σας πράγματι ξεχωριστή και ασυναγώνιστη είναι το να είστε και οι δύο πέρα για πέρα αληθινοί -αυτό σίγουρα δε θα το έχετε ξανασυναντήσει. Οπότε στείλε, φίλα, πήγαινε, μην πηγαίνεις, χώρισε ή φτιάξ’ τα. Κάνε ρε παιδάκι μου και κάτι χωρίς κανόνες. Ο έρωτας άλλωστε είναι το μόνο παιχνίδι που δεν έχει.