Όταν περάσουν τα μέλια καταλαβαίνεις πόσο γουστάρεις

«Έρως ανίκατε μάχαν» έλεγαν από αρχαιοτάτων χρόνων, κι έξω δεν έπεφταν ούτε ένα εκατοστό. Γιατί ο έρωτας έχει τη δύναμη να σε τυφλώνει, να σε κατακτά, να πέφτει πάνω σου και να σε μεταμορφώνει, εσένα μα και το άτομο που ερωτεύεσαι.

Δεν είναι παράξενο, βλέπεις, που όταν καψουρευόμαστε, δε λογαριάζουμε ούτε τύπους, ούτε νόμους, ούτε κανόνες. Όλος ο κόσμος μας γυρνά ανάποδα κι ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν έχει τη δύναμη να μας επαναφέρει στην κατάσταση που ήμασταν πριν κεραυνοβοληθούμε. Και γιατί να το κάνει, άλλωστε; Υπάρχει πιο όμορφη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου από ‘κείνη μιας καινούριας αγάπης;

Κι η αλήθεια είναι ότι είσαι τόσο αγνώριστος όταν πέφτεις σε ‘κείνα τα μεταξωτά δίχτυα του έρωτα, που όλοι μπορούν να διακρίνουν την αλλαγή πάνω σου. «Αχ, πόσο λάμπεις!» σου λένε με χαρά, «Ακτινοβολείς!». Και δεν υπερβάλλουν καθόλου. Γιατί ο άνθρωπος τον χρειάζεται τον έρωτα, τον θέλει με όλη του την ψυχή. Κι αν καταφέρει να μπει στο παιχνίδι του μία φορά, μετά δεν μπορεί να ξεκολλήσει, όσο κι αν προσπαθήσει. Ο έρωτας γίνεται πια το ναρκωτικό του, που χωρίς εκείνο παύει να αναπνέει.

Μα πόσο να κρατάει άραγε εκείνη η περίοδος χάριτος; Εκείνο το διάστημα της μεταμόρφωσης, της αλλαγής, της αστείρευτης θετικότητας και της απύθμενης αισιοδοξίας; Για πόσο καιρό έχεις καρδούλες στα μάτια σου, σαν εκείνο το χαρακτηριστικό emoji, και βλέπεις τον άνθρωπό σου σαν θεό, αγνοώντας ελαττώματα κι ατέλειες και δαίμονες πελώριους; Γιατί, όπως όλα τα ωραία, κι αυτό κάποτε οφείλει να τελειώσει. Κι η αληθινή δίκη των συναισθημάτων σου τότε είναι που ξεκινά, όταν πια είσαι νηφάλιος.

Έχουν ήδη περάσει κάποιοι μήνες που είσαι με τον άνθρωπό σου, και πια μπορείς να το πεις παντού, είσαι τυχερός, τον βρήκες κι είναι τέλειος. Μα να που σιγά-σιγά αρχίζεις να διακρίνεις διάφορα στοιχεία του που σε ενοχλούν, που λεκιάζουν την άψογη τελειότητά του και τον κάνουν να φαίνεται πιο επίγειος, πιο αληθινός. Είναι ένας θνητός κι αυτός, ας μην το ξεχνάμε. Έχει και πάθη και βάρη και σταυρούς που φέρει στις πλάτες του. Έχει την ιστορία του, έχει το παρελθόν του, έχει πληγές που του άφησαν σημάδια κι άλλες που δεν έκλεισαν ποτέ. Κι όσο πιο πολύ ξεγυμνώνεται μπροστά στα δικά σου μάτια, με την εμπιστοσύνη του απέναντί σου να χτίζεται όλο και πιο βαθιά μέρα με τη ημέρα, τόσα περισσότερα ψεγάδια του θα δεις, τόσο θα δοκιμαστεί η σχέση που χτίσατε μεταξύ σας.

Ακόμα και τώρα, όμως, μέσα στον νου του θα σκεφτόταν κανείς πως τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα κάνουμε να ακούγονται. Αν τον αγαπάς τον άλλο στα καλύτερά του, τον αγαπάς και στα χειρότερά του και αφού τα καλύτερα υποτίθεται ότι πέρασαν, η αγάπη δεν είναι υποχρεωμένη να εξαφανιστεί μαζί τους. Αν σκέφτεσαι έτσι κι εσύ, ξεχνάς να βάλεις στον λογαριασμό την κοινωνία στην οποία ζεις, τον κόσμο του σήμερα, την εποχή μας. Μια εποχή που έχει ξεχάσει να αγαπά κι έχει μάθει να απολύει φίλους και συντρόφους για ψύλλου πήδημα.

Πού πήγαν οι άνθρωποι που αγαπούσαν ανιδιοτελώς; Υπήρξαν ποτέ, άραγε, ή ήταν μονάχα αποκυήματα της φαντασίας λογοτεχνών και σεναριογράφων; Πού είναι ο τρελός έρωτας που μας υποσχέθηκαν; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να τον βρούμε;

Μα, αλήθεια, δεν το κατάλαβες; Χρειάζεται προσπάθεια για να κατακτήσεις το ωραίο, το υγιές, το σπάνιο, το αληθινό. Χρειάζεται κόπο και θυσίες κι αφοσίωση, για να φτάσεις να ‘χεις αυτό που πάντα ήθελες. Και στο συγκεκριμένο ζήτημα, πέρα από όλα αυτά, χρειάζεται κι έναν άλλο άνθρωπο με τις ίδιες αξίες, τις ίδιες επιθυμίες και την ίδια θέληση για το κάτι καλύτερο.

Και το αν είσαι αρκετά τυχερός για να βρεις έναν τέτοιον άνθρωπο, θα φανεί μόνο αφού στεγνώσουν τα πρώτα μέλια. Όταν πια θα έχετε συνηθίσει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, όταν πια θα νιώθετε άνετα να ξεσπάσετε νεύρα και καημούς πάνω στον άνθρωπό σας, όπως κάνατε κάποτε στους γονείς σας, ξέροντας ασυνείδητα πως ό,τι και να τους πείτε θα μείνουν εκεί, δίπλα σας. Όταν πια θα ‘χετε δείξει όλους τους εαυτούς και τις συμπεριφορές που κρύβατε απ’ τον κόσμο, γιατί ήταν ακόμα εν μέσω εργασιών, κι όταν θα αρχίσετε να μαθαίνετε να λειτουργείτε σαν δυάδα, πιο συχνά απ’ ό,τι ως μονάδες.

Τότε είναι που όλα θα κριθούν, κι οι αρχές κι οι ηθικές κι ο έρωτας κι η ίδια η αγάπη. Τότε είναι που θα πείτε το πρώτο αληθινό σας «σ’ αγαπώ», τότε είναι που θα κοιμηθείτε αγκαλιά και θα νιώσετε την καρδούλα σας να γαληνεύει, τότε είναι που, ενώ θα ‘χετε πετάξει στα σκουπίδια εκείνα τα ροζ γυαλιά, θα κοιτάτε τον άνθρωπό σας και θα τον βλέπετε όπως τότε που τα φορούσατε, τέλειο παρά τα ψεγάδια του.

Αυτή, βέβαια, είναι η μία πιθανή οδός. Αυτά συμβαίνουν όταν ο κατηγορούμενος κρίνεται αθώος. Το τι συμβαίνει όταν κριθεί ένοχος, καταλήγει και με το τέλος της ιστορίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ρίχνουμε όλη την πίστη μας στο ότι «όλα γίνονται για κάποιον λόγο», μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας και προχωράμε μέχρι να βρούμε εκείνη τη μία, μοναδική, περίπτωση που θα μας αθωώσει και θα μας απελευθερώσει.