Πιο εύκολη η πυρηνική φυσική από την εύστοχη επιλογή δώρου

Μέσα σε έναν υπερκαταναλωτικό κόσμο, βομβαρδισμένο από διαφημίσεις που εξυμνούν τις άλλοτε πραγματικές και άλλοτε εικονικές αρετές των εξαντλητικά πολλών προϊόντων που κυκλοφορούν, ένας απλός άνθρωπος σαν εσένα κι εμένα βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση, τεραστίων διαστάσεων, χωρίς καν να το γνωρίζει.

Ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, όπως ένα μπουκάλι νερό, ο καθένας από μας καλείται να συγκρίνει ποιότητες και τιμές, αισθητική και δημοτικότητα, πριν κάνει την καταλληλότερη αγορά, την πιο κοινωνικά και προσωπικά ορθή. Μα μέσα σ’ όλον αυτόν τον συρφετό, που μοιάζει από μόνος του με μπερδεμένο κουβάρι, αδύνατο να ξεμπλεχτεί, πώς περιμένουμε να βρούμε αυτό που ψάχνουμε, όταν στην ουσία ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι είναι αυτό;

Κι όμως, η αγορά ξέρει καλά να παίζει με το κεφάλι μας. Οι ίδιες οι παραδόσεις μάς υπαγορεύουν τις καταναλωτικές μας ανάγκες, με διάφορες γιορτές να ξεπηδούν κάθε λίγο και λιγάκι στο ημερολόγιό μας, αναγκάζοντάς μας να βγαίνουμε στους δρόμους και να ξοδεύουμε λεφτά, που με κόπο αποκτήσαμε, σε δώρα φίλων, γνωστών και συγγενών. Μα, αν δεν ξέρεις τι χρειάζεσαι ο ίδιος, πώς είναι δυνατόν να ξέρεις τι χρειάζονται οι γύρω σου -αν δε στο πουν ξεκάθαρα, δηλαδή-;

Και να που αυτή εδώ η περίπτωση είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πώς τα κοινωνικά προβλήματα αντανακλούν στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Πώς, δηλαδή, η μεγάλη ποικιλία επιλογών που διακατέχει πλέον την αγορά, έχει συνέπειες ακόμα και στις ρομαντικές μας σχέσεις, όταν τουλάχιστον πρόκειται για το θέμα των δώρων που κάνει ο ένας στον άλλο.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα δώρα αυτά σαν μια παρτίδα εικοσιμία. Ξεκινάς με χαμηλά χαρτιά και πιστεύεις πως έχεις ακόμα πολύ μέλλον στο παιχνίδι. Ζητάς να σου ανοίξουν κι άλλα ώσπου φτάνεις σε μια ασφαλή απόσταση απ’ το 21, μα όλοι οι φίλοι σου σε κοιτούν περιμένοντας είτε να καείς είτε να σηκώσεις το τέσσερα που χρειάζεσαι και να γίνεις θρύλος. Το ρισκάρεις, λοιπόν, γιατί κάπου άκουσες πως ο τολμών νικά, και δε θέλεις να χάσεις την ευκαιρία να τους αποδείξεις πως πρέπει να πάψουν να σε αποκαλούν γκαντέμη. Και να σου το δεκάρι στο χέρι σου. Στην πυρά, λοιπόν, με τους ξενέρωτους.

Έτσι είναι και με τα δώρα. Κατεβαίνεις τον δρόμο κι έχεις γύρω σου ένα σωρό καταστήματα. Χιλιάδες ιδέες σου περνούν απ’ το μυαλό για το τι να πάρεις στο ταίρι σου και χαίρεσαι που έχεις τόσες επιλογές να απλώνονται μπροστά σου. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι γνωστό πως τα δώρα δεν είναι και το φόρτε σου. Όσο κι αν ψάξεις, βαθιά μέσα σου ξέρεις πως τελικά θα κάνεις τη λάθος επιλογή. Μα θέλεις πολύ να πάρεις αυτό το δώρο και δεν είσαι διατεθειμένος να ζητήσεις τη βοήθεια τρίτου, μιας και θέλεις να προέρχεται από σένα κι ας είναι χάλια. Την πυρά με τους ξενέρωτους την έχεις ήδη, το πετάς εκεί αν χρειαστεί.

Δεν είναι λίγοι, όμως, αυτοί που ούτε μ’ αυτό δε θα είναι ευχαριστημένοι. Τι να τους κάνει το δώρο αν δεν είναι καλό; Τι να τους κάνει η κίνηση αν το αποτέλεσμα δεν είναι το καλύτερο δυνατό; Και να που μέσα στο κεφάλι τους θα αρχίσουν να σε κρίνουν, ή μάλλον να σε κατακρίνουν. Θα αρχίσουν να σκέφτονται πως δεν τους ξέρεις αρκετά καλά, για να τους κάνεις τόσο λάθος δώρο. Πως δεν ενδιαφέρθηκες ή πως δε σε νοιάζει αν θα τους αρέσει ή όχι, γιατί εσύ απλώς ήθελες να βγάλεις την υποχρέωση και να τελειώνεις. Δε θα μπουν καν στη διαδικασία να σκεφτούν πως εσύ ίσως να πίστευες πως πήρες το καλύτερο δώρο του κόσμου, πως ίσως να ανυπομονούσες να δεις τη χαρά στα μάτια τους όταν θα το έβλεπαν και πως απογοητεύτηκες διπλά που πάλι έπεσες έξω.

Δε φταις εσύ, οπότε μη λυπάσαι. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε όλοι καλοί σε όλα! Κάποιοι έχουν ταλέντο στη μουσική, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν ταλέντο στις δημόσιες σχέσεις, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν ταλέντο στο να κάνουν δώρα, εσύ όχι! Δε χάλασε κι ο κόσμος, βρε αδερφέ!

Και να σου πω και κάτι; Αν αυτό το πρόσωπο που έχεις δίπλα σου δεν ξέρει να εκτιμάει την προσπάθεια που βάζεις κάθε φορά στο να ψάχνεις το -εκ των προτέρων σίγουρα- λάθος δώρο για να του πας, τότε δε χρειάζεται καν να το έχεις κοντά σου. Τι σημασία έχουν τα αντικείμενα, τα υλικά; Είναι, νομίζεις, αυτά που κρίνουν πόσο αγαπάμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, πόσο τον νοιαζόμαστε ή τον εκτιμάμε; Μην μπερδεύεσαι. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Η θέληση αρκεί, η κίνηση αρκεί. Κι αν δεν αρκεί, δε φταίει η κίνηση, αλλά ο άνθρωπος.