Σαν χελώνα πάει η ζωή μας, μα προχωράμε

Ίσως να μην το καταλαβαίνεις πολλές φορές, αλλά η ζωή σου μοιάζει με μία χιονόμπαλα. Όχι από αυτές που φτιάχνεις απ’ το χιόνι, αλλά από εκείνες που έχεις για να διακοσμούν το σπίτι σου, που τις κουνάς και ύστερα κάθεσαι και απολαμβάνεις το χιόνι και τη χρυσόσκονη να πέφτει πάνω στις φιγούρες.

Σ’ αυτό το σενάριο, όμως, είσαι κι εσύ μια από αυτές, απ’ τις φιγούρες. Άλλοτε είσαι στάσιμος, ακίνητος, βαρετός, κι άλλοτε ζαλίζεσαι κι ανακατεύεσαι από το κούνημα που σου προκαλεί η ζωή σου. Μα, μέσα σε εκείνο το λεπτό, που στα μάτια σου μοιάζει με αιωνιότητα, νιώθεις μια φοβερή ανασφάλεια, έναν τρομερό φόβο. Ο κόσμος σου ολόκληρος γυρίζει ανάποδα, κι ακόμα κι αν δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, εσύ νιώθεις πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσεις απ’ τη θέση σου και θα σπάσεις, μαζί με τη γυάλινη πολύτιμη χιονόμπαλά σου.

Μα μοιάζει λες και κάθε φορά ξεχνάς πώς τελειώνει το παραμύθι. Ξεχνάς πως, αν κάνεις λίγη υπομονή και περιμένεις να φύγει αυτή η μανιώδης φουρτούνα, θα ξαναβρεθείς στη θέση σου. Τα κατάφερες πάλι, όπως κάνεις κάθε φορά. Κρατήθηκες, δεν έσπασες κι όλα πήραν επιτέλους το δρόμο τους, ακόμα κι αν κάποια στιγμή δεν πίστευες πως αυτό ήταν δυνατόν.

Αν, τώρα, τολμήσεις να ζήσεις στον πραγματικό κόσμο, θα δεις πως αυτό το φαινόμενο δεν είναι διόλου σπάνιο. Πολύ συχνά πιάνεις τον εαυτό σου να φοβάται, να ανησυχεί, να αγχώνεται και να τρελαίνεται για πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει. Πολλές φορές νιώθεις πως όλα γύρω σου είναι άνω κάτω, πως η γη γυρίζει υπερβολικά γρήγορα κι εσύ δεν προλαβαίνεις να πιαστείς από πουθενά, γιατί όλα τρέχουν, όλα χάνονται σε κλάσματα δευτερολέπτων.

Και τότε, νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι σου. Η γλώσσα σου δένεται και το στόμα σου στεγνώνει. Τα μάτια σου βουρκώνουν και τα μάγουλά σου αρχίζουν να καίνε. Το κεφάλι σου πονάει απ’ την πίεση που του ασκεί το μυαλό σου, καθώς οι σκέψεις σου τρέχουν πανικόβλητες, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Απομακρύνεσαι από όλους, νιώθεις πως δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Όλα σου φαίνονται βαμμένα μαύρα, μάταια. Είναι σαν κάποιος άλλος να έχει πάρει το τιμόνι της ζωής σου και εσύ να έχεις μείνει να κοιτάς καθώς σε στέλνει στον γκρεμό.

Έχεις νιώσει ποτέ έτσι, άραγε; Ίσως και παραπάνω από μια φορά, αν είμαστε ειλικρινείς. Μα πώς μετράς το ότι είναι παραπάνω από μια φορά, αν αυτό είναι ένα συνεχόμενο φαινόμενο στη ζωή σου; Μήπως αυτό σημαίνει πως αυτή η ματαιότητα έχει και κάποιο τέλος; Μήπως αυτή η περίοδος, που σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα, είναι τελικά πολύ μικρή για να σε ανησυχεί τόσο;

Μπορεί εσύ να μην το βλέπεις, όταν όλα γύρω σου -και μέσα σου- μοιάζουν σκούρα κι ανέλπιδα, μα, είναι νόμος πως, όταν φτάσεις τον πάτο, ο μόνος δρόμος που σου μένει να ακολουθήσεις είναι αυτός προς την κορυφή. Η ζωή σου ετοιμάζει ήδη κάτι υπέρλαμπρο και φαντασμαγορικό! Δε χρειάζεται να το πιστέψεις, γιατί συνήθως δε χρειάζεται να πιστέψουμε στα πράγματα που όντως ισχύουν. Για παράδειγμα, δε χρειάστηκε ποτέ να πιστέψεις πως ο ουρανός είναι μπλε, γιατί απλά τον έβλεπες. Έτσι γίνεται κι εδώ. Αν κάνεις ένα βήμα πίσω, αδιαμφισβήτητα θα διαπιστώσεις πως κάθε φορά που τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν κατά διαόλου, αργά ή γρήγορα ορθοποδούν ξανά.

Ίσως, λοιπόν, να μη φαίνεται αυτή τη στιγμή και ίσως να σου είναι δύσκολο να το αποδεχτείς, γιατί είσαι άνθρωπος και είσαι προγραμματισμένος να περνάς και από σκοτεινές περιόδους. Μα δεν αργεί η στιγμή που όλα θα φτιάξουν και που, ίσως, θα είναι ακόμα καλύτερα κι από πριν. Θέλει υπομονή και επιμονή κι ας σιχαίνεσαι να ακούς αυτές τις λέξεις. Ναι, έχεις κάνει πολλή υπομονή ως τώρα, μα, ακριβώς γι’ αυτό, τι σου είναι λίγη ακόμα;

Εγώ σου λέω με σιγουριά πως κάτι καλό ετοιμάζεται για σένα. Ακούω τα γρανάζια του σύμπαντος να γυρνούν, καθώς στέλνουν προς το μέρος σου κάτι χίλιες φορές καλύτερο από αυτό που περιμένεις. Δε μένει πολύς καιρός μέχρι να το δεις κι εσύ. Και μέχρι τότε, φρόντισε να απολαύσεις τη μαύρη περίοδό σου, γιατί είναι αυτή που θα σε κάνει να εκτιμήσεις και να απολαύσεις όπως αρμόζει την καινούρια που έρχεται.