Θέλει και λίγες σάλτσες η σχέση για να νοστιμίσει

Θυμάσαι τότε που γελούσες με κάθε λογής ρομαντικές εκδηλώσεις έρωτα; Καθόσουν και κορόιδευες κάθε χειρονομία που έβλεπες να συμβαίνει ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς, σε σινεμά και ίνσταγκραμ- καλά τα σόσιαλ ήταν το ανέκδοτο της ημέρας σου. Ορκιζόσουν πως ποτέ δε θα δεχόσουν τέτοιες συμπεριφορές. Ορκιζόσουν πως σε ξενέρωναν όσο δεν πάει.

Για δες σε τώρα, όμως. Δάσκαλε που δίδασκες! Κάθε πρωί που ξυπνάς, ανοίγεις με τρέμουλο το κινητό για να ανακαλύψεις ένα γεμάτο ενδιαφέρον «καλημέρα» στο inbox σου. Αν, πάλι, δεν το βρεις, θα το στείλεις μόνος σου, γιατί είσαι σίγουρος πως η άλλη πλευρά θα χαρεί πολύ όταν το δει. Βγαίνεις με τις παρέες σου και κάθε τόσο απομακρύνεσαι από κοντά τους για να μιλήσεις στο τηλέφωνο με το αμόρε. Βγαίνεις για ψώνια και πλέον ψάχνεις πράγματα όχι μόνο για σένα, αλλά και για το πρόσωπο. «Όταν το δει αυτό θα τρελαθεί» λες και βάζεις κάθε βλακειούλα που βρίσκεις στα ράφια στο καλάθι σου.

Γιορτάζετε επέτειο κάθε μήνα, λες και γίνατε πάλι σχολιαρόπαιδα, μόλις 15 χρονών. Μετράς τις μέρες για να βρεθείτε, τα δευτερόλεπτα που κοιτάζεστε στα μάτια και τις φορές που θα σου πιάσει το χέρι, καθώς θα διασχίζετε κάποιον κατάμεστο πεζόδρομο. Αφομοιώνεις κάθε λέξη που θα βγει απ’ τα χείλη που τόσο λατρεύεις και θυμάσαι με λεπτομέρειες κάθε σημαντικό σημείο της πορείας σας. Πλέον το όνομά σου έχει αντικατασταθεί με το «αγάπη μου» και το «μωρό μου», και μόνο εσύ ξέρεις πώς τρέμει η καρδούλα σου κάθε φορά που ακούς ή διαβάζεις αυτά τα λόγια.

Γιατί όλες αυτές οι πράξεις, που κάπου κάπου φαίνονται παιδικές και ανούσιες και σαχλές, κρύβουν μέσα τους μια εγγύτητα που δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βιώσεις. Κρύβουν λέξεις υποβόσκουσες και ντροπαλές, λέξεις που ίσως να μην έχεις πει ποτέ ή ίσως να φοβάσαι να μην κουράσουν τον άλλον τόσο που τις επαναλαμβάνεις. Έτσι, τις μετατρέπεις σε πράξεις, σε αντικείμενα, σε ιδέες.

Δείχνεις το ενδιαφέρον σου, την αγάπη σου, τη στοργή σου, την κατανόησή σου. Είτε πρόκειται για την πρώτη φορά που θα ανεβάσετε μαζί φωτογραφία είτε για ένα ταξίδι που θέλατε να κάνετε καιρό και κανονίσατε επιτέλους τις άδειές σας ώστε να συμπίπτουν, το νόημα είναι το ίδιο.

Υπάρχει μια σπουδαιότητα πίσω από το «δείχνω το ενδιαφέρον μου» απτά και υλικά κι αυτή είναι ο κανόνας της ανταμοιβής που τον μαθαίνουμε από μικρή ηλικία. Το γνωστό «αν κάνεις τα μαθήματά σου θα φας δυο μπισκότα το βράδυ.» Όχι η λογική της τιμωρίας που σκοπό έχει να σε πατρονάρει σε ένα μοτίβο που δε σου ταιριάζει, μα η λογική του, αφού μου προσφέρεις κάτι τόσο υπέροχο, εγώ σε ανταμείβω, ίσως με έναν τρόπο λιγάκι κοινό, μα σίγουρα αντιληπτό. Σε κάποιες περιπτώσεις, βλέπεις, πράξεις σαν κι αυτές αποτελούν το μέτρο σύγκρισης που θα σε βοηθήσει να βγάλεις το σωστό πόρισμα για το πού βαδίζεις και πού βρίσκεσαι. Μπορεί να εκφράζουν ακόμα και συναισθηματικά κατάλοιπα που σταματάνε να σε βαραίνουν μόνο αν σταματήσεις κι εσύ να τα μάχεσαι κι αποδεχτείς πως θα δείχνεις τον έρωτά σου όπως θέλεις εσύ και σου ταιριάζει χωρίς ενοχές.

Είναι οι αυθόρμητες, οι αγνές και οι απλές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος που κάνουν τη διαφορά, που αλλάζουν τη δυναμική κάθε ανθρώπινης σχέσης και την πηγαίνουν αυτόματα στο επόμενο επίπεδο. Γι’ αυτό και σου αρέσουν τόσο πολύ, ενώ παλιά τις σνόμπαρες. Γι’ αυτό κι αρέσουν σε όλους. Γιατί αγγίζουν μια πλευρά μας που έχει ανάγκη την προσοχή και τη στοργή, την αίσθηση πως αυτός ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας μάς ξεχωρίζει απ’ τους άλλους και το ίδιο συμβαίνει και για εμάς.  Ίσως να είναι ανόητο κι αφελές να δείχνεις τον έρωτά σου με κάθε κλισέ που κάποτε αρνήθηκες πως θα υπακούσεις, μα από την άλλη, ποιος αποφασίζει τι είναι ανόητο στον έρωτα;