Τραβά ζόρια με τις ζωές άλλων όποιος δε γουστάρει τη δική του

Όσοι από εσάς έχουν φάει κράξιμο στη ζωή τους να σηκώσουν το χέρι τους. Όσοι από σας έχουν κράξει στη ζωή τους να σηκώσουν το χέρι τους. Όσοι από σας σήκωσαν το χέρι τους και στις δύο ερωτήσεις, παρακαλούνται να συνεχίσουν να διαβάζουν.

Μία απ’ τις χειρότερες συμπεριφορές που μπορεί να ‘χει ένας άνθρωπος είναι εκείνη του επικριτικού αδαούς ατόμου που ασχολείται με τις ζωές των άλλων, λες και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Μία απ’ τις καλύτερες αρχές που μπορεί να ‘χει ένας άνθρωπος είναι το να μην κάνει στους άλλους ό,τι δε θέλει να του κάνουν -και το δήθεν αθώο θάψιμο δεν εξαιρείται της διαδικασίας.

Δεν είναι κάπως αδιανόητο το πώς μπορεί ένα άτομο να ακολουθεί μία τακτική που είχε ενοχλήσει ή πληγώσει και το ίδιο στο παρελθόν; Όλους μας έχουν σχολιάσει αρνητικά, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να το ‘χουμε συνηθίσει τόσο πολύ που να το θεωρούμε επόμενο, φυσιολογικό. Τώρα, πιάνουμε τους εαυτούς μας να το κάνουν σε άλλους, χωρίς καθόλου τύψεις ή δεύτερες σκέψεις. Έχουμε, αλήθεια, χάσει τόσο την ανθρωπιά μας, που πλέον δε μας κάνει καμία αρνητική αίσθηση το να επικρίνουμε τους πάντες γύρω μας;

Θέλω να σου απαντήσεις ειλικρινά σε κάτι: Είσαι, αλήθεια, τόσο τέλειος για να ‘χεις το προνόμιο να κοροϊδεύεις ή να κράζεις τα ελαττώματα ή απλά τις διαφορετικές απ’ τις δικές σου επιλογές των άλλων; Είναι τόσο αψεγάδιαστα διαμορφωμένη ολόκληρη η ζωή κι η προσωπικότητά σου που έχεις το δικαίωμα να δίνεις ακριβείς οδηγίες για τις αλλαγές που πρέπει να επιφέρουν οι γύρω σου στις δικές τους ζωές; Σου φαίνεται τόσο αδιάφορο το κράξιμο, που ενίοτε τρως από άλλους, που υποθέτεις ότι πλέον είναι κομμάτι της καθημερινότητας όλων μας; Αλήθεια, δε βλέπεις το λάθος σε όλο αυτό;

Ένας άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του, που ξέρει τι αξίζει –και που αντικειμενικά αξίζει πολλά–, δεν κάθεται να ασχοληθεί με τους άλλους -αυτό ξέρω εγώ. Δε βγάζω την αφεντιά μου απ’ έξω, δε λέω ότι είμαι αγία, ότι δεν έχω κουτσομπολέψει ή κράξει ή θάψει ποτέ. Μπορώ, όμως, να κατανοήσω το λάθος μου και να το διορθώσω όσο περισσότερο μπορώ. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς ορισμένοι άνθρωποι έχουν κάνει τρόπο ζωής τους το να επεμβαίνουν στις ζωές των γύρω τους.

Δεν μπορώ καν να μετρήσω τους τύπους που έχω γνωρίσει στο παρελθόν που θεωρούσαν υποχρέωσή τους το να μου τονίζουν τα (για ‘κείνους) ελαττώματά μου, με την πεποίθηση ότι το έκαναν για το καλό μου. Όχι, δε μου κάνει καλό, φίλε μου, να με κράζεις συνέχεια, ακόμα κι αν δεν το κάνεις πίσω απ’ την  πλάτη μου αλλά μπροστά στη μούρη μου. Με κάνεις απλώς να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου. Κι ο μόνος λόγος που ίσως να αλλάξω ή να βελτιώσω κάτι από αυτά που μου προσάπτεις σαν λάθη κι αστοχίες, δε θα ‘ναι για να νιώσω εγώ καλύτερα και να με εξελίξω, αλλά για να σε κάνω να σκάσεις. Μη νιώθεις ότι διετέλεσες κάποιου είδους λειτούργημα, λοιπόν.

Αν πάρουμε το όλο θέμα στο επόμενο επίπεδο, θα πρέπει να ξεθάψουμε κάθε αρχείο εφημερίδων, ειδήσεων και νέων που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια και να μετρήσουμε τον αριθμό των ατόμων που έφτασαν στη διέξοδο (και το παράλληλο πλήρες αδιέξοδο) της αυτοκτονίας εξαιτίας του bullying που έφαγαν απ’ τους γύρω τους. Εκ μέρους όλων αυτών των ανθρώπων αλλά κι όλων εμάς, που δε φτάσαμε ως εκεί, αλλά ίσως να πλησιάσαμε, μέσα απ’ την επίκριση, την υποτίμηση και την ελεγκτικότητα των άλλων, ας χωνέψουμε πως δεν είμαστε μαζοχιστές, για να επιτρέπουμε σε κάποιους να το παίξουν σαδιστές στη ζωή μας. Κι επειδή όλοι έχουμε υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια, ας μην αφήσουμε κανέναν να μας εκμηδενίσει, επειδή τραβάει κάποιο ζόρι με την ύπαρξή του.

Οι άνθρωποι που παίρνουν τον ρόλο του θύτη είναι συνήθως άτομα με αρκετά κόμπλεξ κι ανασφάλειες. Ο καθένας από μας κουβαλάει μία διαφορετική ιστορία, κι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν επιλέξει να φέρονται με τον συγκεκριμένο τρόπο για να νιώσουν καλύτερα για τα προβλήματα της δικής τους. Νιώθουν ανώτεροι όταν επιβάλλουν τις θεωρίες και τις ιδέες τους στους άλλους, όταν εμπλέκονται με το ζόρι στις ζωές ατόμων που το δέχονται χωρίς να αντιμιλούν,  όταν νιώθουν ότι τους ελέγχουν, ότι τους επηρεάζουν, ότι τους είναι αναγκαίοι.

Μέσα σε όλο αυτό το αρρωστημένο παιχνίδι τους, κρύβεται και μία μικρή χαρά ικανοποίησης που τους δίνει πάτημα να συνεχίζουν να το κάνουν. Και κάπως έτσι, το μόνο που σου μένει να σκεφτείς, όταν τους κοιτάς, είναι «Τι να έχουν περάσει κι αυτοί, οι καημένοι, για να ‘χουν καταντήσει έτσι;».

Μα αν σε έχουν κράξει, τότε γιατί να κράζεις κι εσύ; Για να εκδικηθείς; Για να νιώσεις όμορφα; Για να μη μείνεις άπραγος; Κανένα από αυτά δε θα επιτευχθεί με την επίκριση των άλλων. Το μόνο που θα καταφέρεις θα ‘ναι να έχεις περισσότερους ανθρώπους να σε αντιπαθούν, κι αυτό δεν το θέλει κανένας. Αν υπάρχει έστω και μία ελπίδα να γίνει κάποτε αυτός ο κόσμος ένα ασφαλές μέρος από άποψη αρνητικού σχολιασμού, ο δρόμος είναι μονόδρομος κι η λύση μονάχα μία: να το ελαττώσουμε –έως διακόψουμε εντελώς– όλοι μας.

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να ξεστομίσεις κάποια κακία ή να φυτρώσεις σε χωράφια που δε σε έσπειραν, λοιπόν, σκέψου ότι συνεχίζεις ένα κακό που πρέπει να εκλείψει. Αν θες να νιώσεις καλά για τον εαυτό σου, διάλεξε να κάνεις κάτι πραγματικά σωστό, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που έκανες τόσο καιρό. Μη ρίξεις το επίπεδό σου τόσο χαμηλά, μη γίνεις τόσο μικρός. Είναι στο χέρι σου να αλλάξεις τον κόσμο και δεν πρόκειται να το καταφέρεις, αν συνεχίσεις να αναπαράγεις ένα από τα μεγαλύτερά του ελαττώματα.