Βρε μικρός που είναι ο κόσμος!

Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Αυτός ο κόσμος φαίνεται τόσο τεράστιος και ταυτόχρονα τόσο μικροσκοπικός. Άλλοτε τον βλέπω σα μια κουκίδα στο διάστημα κι άλλοτε σαν ένα διάστημα μοναχό του. Άλλοτε πληγώνομαι από τις αποστάσεις του κι άλλοτε τις κοιτώ και βλέπω πως η μεγαλύτερη απ’ αυτές δεν είναι παρά δυο δρασκελιές. Μα, αλήθεια, μετράει τόσο πολύ το μέγεθος του κόσμου μας;

Εγώ νομίζω πως πια την έχω βρει την απάντησή μου: Ο κόσμος μας είναι λίγο μικρότερος απ’ όσο θα ‘πρεπε. Καταλαβαίνετε πόσο προβληματικό μπορεί να αποβεί αυτό. Κι αφήστε με να σας εξηγήσω γιατί το λέω. Γιατί, αν και φαντάζει θεόρατος συχνά, στην πραγματικότητα είναι τόσο λιλιπούτιος που πέφτουμε συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλο!

Αλήθεια, δε σου έχει συμβεί ποτέ αυτό; Να κοιτάς γύρω σου και να βλέπεις ένα σωρό γνωστούς σου να είναι γνωστοί και φίλοι μεταξύ τους, ενώ δε θα μπορούσες να το φανταστείς ποτέ; Λες κι ο καθένας μας τρέχει σ’ αυτόν τον πλανήτη αφήνοντας πίσω του μια χρωματιστή γραμμή. Όποιος νιώσει έστω και έναν μικρό μαγνητισμό προς τη γραμμή αυτή, την ακολουθεί ασυνείδητα έως ότου βρεθεί στο δρόμο του ατόμου που την εκπέμπει. Και τελικά, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι -αυτό πια κρίνεται από το μέρος στο οποίο ζούμε- φτάνουμε να έχουμε βρεθεί στο δρόμο τόσων πολλών ανθρώπων, που πλέον είναι αδύνατον να μην έχουμε όλοι κοινούς γνωστούς μεταξύ μας.

Έτσι, λοιπόν, βλέπεις φίλους σου από διαφορετικές φάσεις και παρέες όχι μόνο να γνωρίζουν σε βάθος ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αλλά και να τρέφουν ισχυρά συναισθήματα για την απέναντι μπάντα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Βλέπεις ανθρώπους που δε γούσταρες ποτέ να πιάνονται αγκαζέ με άλλους αχώνευτους που πέρασαν απ’ τη ζωή σου, και συνειδητοποιείς τότε πως είχες δίκιο και για τους μεν και για τους δε εξ αρχής.

Θυμάσαι, όμως, νωρίτερα που σου είπα πως έχω καταλήξει στο ότι αυτός εδώ ο κόσμος είναι λίγο μικρότερος απ’ όσο θα ‘πρεπε; Ε, λοιπόν, τώρα θα σου δώσω τον πραγματικό λόγο. Θα σου περιγράψω, δηλαδή, ένα φαινόμενο που πάντοτε με εκνευρίζει και είμαι βέβαιη πως θα ταυτιστείς κι εσύ.

Πολλές φορές, βλέπεις, καθώς το νήμα των κοινών γνωστών ξετυλίγεται μπροστά σε μας και τις παρέες μας, ένα πρόβλημα παραμονεύει. Ένα πρόβλημα που, τις λίγες φορές που θα φροντίσει να παρουσιαστεί, θα μας ταράξει τόσο που θα μας παγώσει παντελώς. Και τότε μόνο θα καταλάβουμε όλοι μας πόσο διαβολεμένες είναι οι διαστάσεις του κόσμου μας: όταν θα ευχόμαστε να διπλασιαζόταν το μέγεθός του (σε αυτό το σημείο νιώθω πως όλο το κείμενο είναι ένα σόκιν ανέκδοτο, μα θα το αγνοήσω και θα συνεχίσω).

Εκεί που στέκεις αμέριμνος, λοιπόν, να σου μπροστά σου η νέμεσίς σου. Εντάξει, ναι, συμφωνώ, πολύ τρανταχτή λέξη, ίσως ακόμα και υπερβολική. Θέλω απλώς να καταλάβεις το μέγεθος της αντιπάθειας που τρέφεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο, όμως, οπότε συνεχίζω. Παρουσιάζεται, λοιπόν, μπροστά σου αυτός, ένας άνθρωπος που κάνει πάντα το στομάχι σου να γυρίζει απ’ την αηδία, το πόδι σου να χτυπάει νευρικά απ’ τον εκνευρισμό και το κεφάλι σου να πονάει απ’ τις βρισιές που κρατάς να μην ξεστομίσεις.

Ίσως αυτός ο άνθρωπος να σου είχε κάνει και κάτι κακό στο παρελθόν. Να είχε υπάρξει μια παρεξήγηση, ένας τσακωμός, μια ζήλεια, ένα κάτι. Αυτό το κάτι που σας κάνει να σιχαίνεστε ο ένας τον άλλο. Το ‘πιασες το conceptθεωρώ.

Σκέψου τώρα λίγο παραπέρα να βλέπεις έναν άνθρωπο που λατρεύεις με όλο σου το είναι. Ένα άτομο που θαυμάζεις και τιμάς και εκτιμάς βαθύτατα, κάποιον με τον οποίο έχεις περάσει πέντε πράγματα, κάποιον αξιόλογο και ίσως και αξιοζήλευτο στα μάτια τα δικά σου.

Καταλαβαίνεις πού το πάω με όλο αυτό, έτσι δεν είναι;

Ναι, φίλε μου, καλά το κατάλαβες. Και το κατάλαβες επειδή σίγουρα το έχεις ζήσει. Γιατί δε χρειάζεται πλέον να πιάσεις κάποιον επ’ αυτοφώρω για να τον καταστήσεις ένοχο. Ένα story στο instagram, ένα post στο facebook, ένα check in, ένα like, μια κοινοποίηση, κάτι. Όλα αυτά αρκούν και περισσεύουν για να βγεις εσύ ξαφνικά και βίαια από τη ροζ πόλη των ονείρων σου. Κι ενώ στην περίπτωση που όλα αυτά συμβούν ανάμεσα σε άτομα που συμπαθείς ή αντιπαθείς εξίσου, εσύ όχι μόνο δε θα ταραχτείς, μα θα χαρείς κι από πάνω, στην περίπτωση που σου περιέγραψα μόλις νομίζω πως το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η απογοήτευση.

Απογοήτευση για το άτομο που είχες τόσο ψηλά και που τώρα βλέπεις να κάνει μια επιλογή που δε θα έκανες ποτέ, μια επιλογή που αυτόματα το ρίχνει στα μάτια σου και σε κάνει να cringeάρεις. Απογοήτευση επειδή δεν είχες διακρίνει ποτέ αυτήν την πιθανότητα, αν και υπήρχε πάντοτε εκεί, ακριβώς επειδή αυτός ο κόσμος είναι λίγο μικρότερος απ’ ό,τι θα ‘πρεπε να είναι.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, τώρα τι σου έλεγα απ’ την αρχή. Κατ’ εμέ αυτή συνθήκη θα ‘πρεπε να αποφεύγεται σε τούτον τον πλανήτη. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο κάθε άνθρωπος μας δείχνει ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού του, ανάλογο με αυτό που του δίνουμε κι εμείς. Έτσι, όταν οι διασυνδέσεις μεταξύ εμάς, των ανθρώπων, μπλέκονται υπερβολικά, σε σημείο που να αλλάζει ριζικά η γνώμη που έχουμε σχηματίσει για κάποια άτομα, τότε είναι επόμενο να υποθέσω πως αργά ή γρήγορα θα αποκλειστούμε ο καθένας σε ένα σπιτάκι στη μέση κάποιου δάσους, να μη βλέπουμε άνθρωπο!

Μήπως, όμως, τελικά όλο αυτό να συμβαίνει για να μας προφυλάξει; Εσύ τι λες;