Αν ήταν συναίσθημα η συννεφιά θα τη βαφτίζαμε έρωτα

Μουντοί ουρανοί, πυκνά σύννεφα να καλύπτουν τον ήλιο και βροχή να έχεις να χορταίνει η ψυχούλα σου. Πράγματα που προκαλούν με μια επιφανειακή σκοπιά εκνευρισμό καθώς τα έχουμε εντάξει σ’ αυτά που θα λειτουργούν σε βάρος μας, θα αποδιοργανώνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας πηγαίνοντάς μας πίσω στο πρόγραμμα που έχουμε διαμορφώσει. Άλλες φορές απλώς κάνουμε αυτό που έχουμε μάθει καλύτερα, να ενδίδουμε στη γκρίνια.

Βέβαια υπάρχουν σίγουρα πολλά μέρη στην υδρόγειο όπου αυτή η πεποίθηση θα ήταν ανεστραμμένη. Μιλάμε για τις πόλεις που πέρα από την ατελείωτη γοητεία που ασκούν στους περαστικούς αλλά και σ’ αυτούς που έχουν στεριώσει ήδη είναι ερωτεύσιμες για τη μελαγχολική διάθεση του καιρού τους. Γιατί αυτό το ταλέντο έχει η συννεφιά, σκορπά αυτόματα ένα μυστήριο, μια γοητεία που δε σου το κάνει εύκολο, πρέπει να την ανακαλύψεις. Βασιλιάς με υπέρλαμπρο στέμμα εδώ, το Λονδίνο, λατρεμένο από όσους το έζησαν λίγο έως πολύ και ξέρουν να βλέπουν πέρα από τα προφανή.

Πηγαίνοντας Λονδίνο συνειδητοποιείς πως δεν έχεις εθιστεί μόνο στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, στους ρυθμούς της ζωής εκεί, στο ότι αποτελεί ένα τεράστιο χωνευτήρι πολιτισμών αλλά και σ’ αυτή τη μελαγχολία που βάφει τους ουρανούς κάθε πρωί που θα έχεις ανοίξει τα μάτια σου. Το γαλάζιο που γίνεται ένα σκούρο μπλε, σαν θάλασσα που αν την παρατηρείς ώρα θα θες να βυθιστείς μέσα της. Διατηρεί επάξια τον τίτλο του και κραυγάζει μέσα από τους γυαλιστερούς και μόνιμα βρεγμένους του δρόμους πόσο ανόητοι είμαστε να φοβόμαστε το γκρίζο.

Έχει μια γλυκιά αγριάδα η συννεφιά, και το Λονδίνο ξέρει να την υφαίνει περίτεχνα. Οι μέρες που περνάνε σου αφήνουν μια αίσθηση απροσδιορίστου, να αναρωτιέσαι πότε πέρασε ο χρόνος έτσι. Πολύβουοι οι δρόμοι με την κίνηση να μην παύει κι άνθρωποι να περπατάνε παράλληλα με τις ζωές τους να υφαίνονται σε πολλαπλές άγνωστες σε αυτούς γραμμές.

Ένας ουρανός γεμάτος σύννεφα μοιάζει να σχηματίζεται από πολλά μικρότερα κομμάτια, το καθένα έχοντας φυσικά να διηγηθεί μια ιστορία και να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στον ουρανό. Κι εσύ -ίσως όχι μόνος μα με παρέα- να περπατάτε μ’ έναν ήλιο κρυμμένο να σας παρακολουθεί πίσω από μια γκρίζα γοητευτική μελαγχολία να σας καλύπτει. Συννεφιά και ρομαντζάδα, δύο σε ένα.

Και μιας και πιάσαμε τον βασιλιά του γκρίζου μα και του ρομάντζου, έρχεται να χρωματίσει το γκρι σαν μια γιγαντιαία παλέτα, σαν ένα Notting Hill γεμάτο χρώμα, το ουράνιο τόξο. Και μοιάζουν τόσο αυτά τα δύο. Μια περιοχή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το πιο φανταχτερό φαινόμενο της φύσης, εννοώντας το από μια μεταφορική διάσταση. Σπίτια πολύχρωμα, vintage μαγαζάκια να ξεπροβάλλουν από παντού και βιβλιοπωλεία που όμοιά τους δύσκολα θα έβρισκες. Μα πώς να φανεί η ομορφιά του, χωρίς τον γκρίζο καμβά να παραχωρεί με χάρη μια ουδετερότητα;

Θα μπορούσα να αφιερώσω πολλές μα πολλές ακόμη γραμμές, παραγράφους και σελίδες προσπαθώντας να μεταδώσω αυτήν την απροσδιόριστη αίσθηση που σου αφήνει η συννεφιά. Σκαλώνεις λίγο, αναρωτιέσαι γιατί να σε ανακουφίζει τόσο μια αίσθηση που φαινομενικά φέρνει μελαγχολία. Δύσκολο να βρεις τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστείς, να μεταφέρεις όπως αρμόζει την κάθαρση που κουβαλάει μια βροχή όταν με δύναμη πέφτει επάνω μας.

Αυτή η μελαγχολική διάθεση που αποπνέει ο καιρός αυτός κουβαλάει έναν ερωτισμό και το στέμμα φοράει η πόλη που είναι αδύνατο να σε αφήσει ανεπηρέαστο.  Η πόλη που θα ορκιζόμουν πως καλεί τους ανθρώπους της να τη ζήσουν, να τη μάθουν αγαπώντας κάτι άλλο, κάτι που παραγκωνίστηκε δίπλα στο θεό ήλιο που πάντα απολάμβανε αγάπη και συμπάθεια χωρίς να προσπαθήσει γι’ αυτό, αφήνοντας τη συννεφιά μονίμως κρυμμένη σε μια ενοχή.

Εσείς οι ερωτευμένοι που διαβάζετε αυτές τις αράδες, πείτε αλήθεια, μια ρομαντική Χόλιγουντ ίσως και λίγο κλισέ φωνούλα μέσα σας, δε ζητάει ένα φιλί διαρκείας κάποιο συννεφιασμένο απόγευμα προς βράδυ με τόνους βροχής να πέφτουν γύρω σας; Δηλαδή πραγματικά, τώρα που το σκέφτομαι, ποιος ερωτεύεται με ήλιο;