Η υπερβολή είναι το καύσιμο του έρωτα

«Όλα ή τίποτα» ακούγαμε απ’ τον περίγυρο και τις παρέες μας, προσδίδοντας ένα σωρό ερμηνείες στη φράση, πολλές φορές καθόλου αναλογιζόμενοι την άλλη μοναδική χροιά που μπορεί να αποκτήσει αυτή η φράση∙ τον έρωτα, εκεί όπου όλα επιτρέπονται και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πόσοι από εμάς, ειλικρινά, είμαστε ικανοί να τον βιώσουμε ως στο τέλος του, που δεν είναι άλλο απ’ το να ζήσουμε στο έπακρο, στην πιο απόλυτη μορφή του; Στον δρόμο για την πραγμάτωση του πιο απρόβλεπτου συναισθήματος δεν υπάρχει χώρος για δισταγμούς και «πρέπει».

Η ζωή είναι μία και δε μας προσφέρει ούτε κατά διάνοια την πολυτέλεια να εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας με το σταγονόμετρο. Αλίμονο αν όποτε ερωτευόμασταν υποκύπταμε στον φόβο μην τυχόν γίνουμε υπερβολικοί και τρομοκρατήσουμε τον αποδέκτη των συναισθημάτων μας με τη φόρα που παίρναμε. Αυτή η υπερβολή που τόσο τρέμεις και κάθε φορά κάνεις τα πάντα για να την αποφύγεις αποτελεί συστατικό στοιχείο στη συνάρτηση του έρωτα, γιατί όπου x έρωτας κι όπου y υπερβολή. Έρωτας ίσον υπερβολή και τίποτα λιγότερο.

Να ερωτεύεσαι, να ερωτεύεσαι με όλο σου το είναι και να το δείχνεις εξίσου. Αξία πραγματική θα βρίσκεις μόνο σε αυτές τις στιγμές, όταν θα θες να ρίξεις μια ματιά πίσω. Τις στιγμές που ο αυθορμητισμός ήταν διάχυτος κι άφηνες ελεύθερα να χοροπηδούν στην επιφάνεια όλα όσα αισθανόσουν. Η υπερβολή του έρωτα ήταν το καύσιμό σου, την άφηνες να σε κατακλύζει και την ακολουθούσες, γιατί απλά δεν είχες άλλη επιλογή. Κάθε είδους τρέλα που περνούσε απ’ το μυαλό σου απαιτούσε να την αγκαλιάσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Να φωνάξεις στον κόσμο τον έρωτά σου, όταν ζηλεύεις να γίνεσαι πράσινος, όταν σου ψιθυρίζει απαλά στο αφτί πόσο σε θέλει κόκκινος, όταν φεύγει μακριά σου άσπρος σαν το χαρτί.  Να πονά το σώμα απ’ την έλλειψη εκείνου του προσώπου και να σπαρταρά η καρδιά μέσα στο στήθος σε κάθε συνάντηση, λες κι είναι η πρώτη φορά που αντικρίζετε ο ένας τον άλλον. Τα σώματα κι οι ψυχές σας να δένουν τόσο ιδανικά μεταξύ τους σαν μαγνήτες που έλκονται. Κανένα ήσυχο βράδυ στον καναπέ. Να γελάτε τόσο που θα πιάνετε τις κοιλιές σας απ’ τον πόνο. Οι τσακωμοί σας επεισοδιακοί κι η επανένωση ακόμη πιο πολύ.

Να ‘στε θόρυβος κι όχι σιωπή. Καταιγίδα σε μια καλοκαιρινή νύχτα που ξεπλένει τα πάντα στο διάβημά της κι όχι ψιλόβροχο που δεν ακουμπά ούτε φυλλαράκι. Οι συμβιβασμένοι έρωτες με τις ισχνές εκδηλώσεις συναισθημάτων που αναπαράγουν τα κλισέ στερεότυπα δεν πλησιάζουν καν τον απόλυτο, τον ένα και μοναδικό έρωτα που υπάρχει.

Όλοι ερωτευόμαστε, σαφώς με τον δικό μας τρόπο. Μοναδική απαίτηση που να ‘χουμε απ’ τον εαυτό μας, να μη βάζουμε σε κουτάκια όσα νιώθουμε, να τα εκφράζουμε σε κάθε ευκαιρία και με κάθε δυνατό τρόπο. Αν είναι να δώσουμε στον έρωτα έναν ορισμό να δώσουμε αυτόν του απόλυτου, της υπερβολής και της τρέλας.