Να 'σαι περήφανος για τα ραγίσματά σου

Ερχόμενοι σ’ αυτόν τον κόσμο, το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε χωρίς να έχουμε απόλυτη συνείδηση του τι ήταν αλλά και τα μέσα να το εκφράσουμε, ήταν ένα δίχτυ, καμωμένο από αγάπη. Το δίχτυ μεν αόρατο στα μάτια μας, ήταν η αγάπη των δικών μας, βαθιά και αστείρευτη. Φυσικά κι ήμασταν κύριοι του εαυτού μας ο καθένας στο δίχτυ του, δεν ήταν φυλακή αυτό, ήταν πλέγμα αγάπης και προστασία απ’ αυτό που ως ενήλικες θα βιώναμε και δεν ήταν αναγκαίο να βιώσουμε νωρίτερα, το να πληγωθούμε.

Οι πληγές, όσο δύσκολα επουλώνονται, άλλο τόσο περίπλοκο είναι να βρεις τον τρόπο να αφήσεις τη λήθη να τις σκεπάσει, ίσως γιατί μένουν οι ουλές ως ενθύμιο και τις κουβαλάς μαζί σου. Πολλές φορές, η απλούστερη λύση βρίσκεται μπροστά μας κι αν παύαμε να ασκούμε πίεση στους εαυτούς μας να ξεχάσουν θα ήταν ολοφάνερο και σε μας. Συμφιλίωση.

Η αποδοχή των ρωγμών μας σημαίνει αποδοχή της αλήθειας. Συμφιλιώνεσαι με τα μέρη της ψυχής σου που ράγισαν, κι αυτό το ατελές πια αποτέλεσε κομμάτι σου συστατικό, σε συναποτελεί, ακόμη και τώρα που μιλάμε, σε χρόνο ενεστώτα. Θα στο αποδείξω όμως, μη βιάζεσαι. Μια ιστορία να θυμάσαι για την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως οι πληγές σου σε έχουν ραγίσει.

Αιώνες πριν, κάπου στα βάθη της Ανατολής, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός αντιμετώπιζε τη στεναχώρια του αφού ένα αντικείμενο συναισθηματικής αξίας για εκείνον, το φλιτζάνι τσαγιού του, είχε διαλυθεί. Η επιδιόρθωση είχε γίνει άτσαλα και το φλιτζάνι του δε θύμιζε σε τίποτα αυτό που άλλοτε κρατούσε στα χέρια του. Μια πρόκληση αποτέλεσε αυτό για τους τεχνίτες της αυλής του. Ώσπου ένας προσέφερε τη λύση στο πρόβλημα, και τι λύση.

Τα ραγίσματα στο φλιτζάνι συγκολλήθηκαν με βερνίκι, το οποίο προσέφερε μια επιχρυσωμένη όψη. Μέταλλα και μέσα τους μια πολύτιμη χρυσή σκόνη που δεν επιδιόρθωσε μόνο, αλλά προσέδωσε κομψότητα στο αντικείμενο. Το φλιτζανάκι απέκτησε την ιστορία του και μαζί μ’ αυτή και κάτι ακόμη, την ταυτότητά του. Η τεχνική ονομάστηκε “Kintsugi”, διαποτισμένη από φιλοσοφικά νοήματα στην πορεία.

Το στοιχείο της ομορφιάς στην ατέλεια. Εκείνο το φλιτζάνι που έσπασε είμαστε εμείς, είσαι εσύ, είμαι εγώ. Ασφυκτιούμε απ’ τις ρωγμές που συγκρατούν όσα μέσα μας καλά κρατούν. Παλεύουμε για να επιστρέψουμε στην πρότερή μας κατάσταση, να γίνουμε ξανά εκείνο το εντυπωσιακό, πορσελάνινο φλιτζάνι, περήφανο και καμαρωτό. Βρεθήκαμε να κρατάμε τον εαυτό μας σε κομμάτια, όπως ο στρατηγός το άλλοτε φλιτζάνι του.

Πολλά χέρια άγγιξαν τα κομμάτια που κρατούσαμε στην αγκαλιά μας και προσπάθησαν να μας επιδιορθώσουν, αυτά όμως αιχμηρά έκοβαν όποιο χέρι τολμούσε να τ’ αγγίξει. Κανείς δε γνώριζε πώς να τα ενώσει, ούτε εμείς οι ίδιοι τι χρειαζόταν, ώστε να αισθανθούμε ολόκληροι και πάλι.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι ν’ αντιληφθούμε πως οι ρωγμές μας είμαστε εμείς. Μας συναποτελούν και είναι αυτές που μας φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό μας, καθιστώντας μας διαφορετικούς απ’ όλους τους άλλους. Η ταυτότητά μας δεν ορίζεται μόνο απ’ αυτό που είμαστε, αλλά και απ’ το πώς φτάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Κουβαλάμε ουλές και πληγές πολλές, θεωρώντας πως είναι βάρος για μας. Στην πραγματικότητα είναι η ιστορία μας.

Αυτό το χρυσό βερνίκι που χρησιμοποιήθηκε ως τεχνική επισκεύασης, η χρυσή γραμμή που κομψά συνένωσε τα διαλυμένα κομμάτια του φλιτζανιού έγινε αυτό που του προσέδωσε νέες ιδιότητες.

Οι άνθρωποι γύρω σας με τα μάτια της ψυχής τους θα διακρίνουν τη χρυσή αυτή γραμμή μέσα σας, δε θα δύνανται ίσως να ερμηνεύσουν τη σημασία της, αλλά θα τους ασκεί μια γοητεία το μυστήριο γύρω απ’ αυτή. Η επιδιόρθωση προκύπτει με διαφορετικούς τρόπους και ποτέ δεν είναι αυτό που αναμένουμε. Κάποιες φορές το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την αλήθεια και μαζί της τη θλίψη πως ό,τι έφυγε δε γυρίζει πίσω. Κι αν πάλι γυρίσει, δε θα είναι το ίδιο. Προχωράμε και πλέον τα άλλοτε ραγίσματα, τα κάνουμε παράσημα, παράσημα ανδρείας.