Ο τόπος είναι το «εδώ» κι ο χρόνος πάντα το «τώρα»!

Πόσες φορές άραγε έχουμε ακούσει κλισέ μπούρδες περί ευτυχίας κι αισιοδοξίας με τσιτάτα που έχουν βγει από το λαβύρινθο του ίντερνετ; Χάνω το μέτρημα. Κανείς μας δε διαθέτει  ενσωματωμένο διακόπτη. Μ’ ένα πάτημα να μπορέσεις να ξεχάσεις τα πάντα.  Ό, τι προηγήθηκε. Ό, τι πλήγωσε. Ό, τι έφυγε και γνωρίζεις πως δε θα επιστρέψει. Οπότε μια φράση που θα σου γλείψει λίγο τις πληγές, έστω κι αν είναι κλισέ, βοηθάει.

Κάποιες φορές έχουμε αυτή την αίσθηση πως οι πληγές μας δε θα επουλωθούν. Επιμένουμε. Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά. Πιέζουμε τους εαυτούς μας. Ασφυκτιούμε από την υπερπροσπάθεια και κάπου εκεί μάλλον γινόμαστε εμείς αυτοί που βάζουμε τη τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Άλλοτε το εμπόδιο αποτελεί η αδράνεια στην οποία βρεθήκαμε. Κολλημένοι με το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο να προσπαθεί να κάνει άλμα στο παρόν. Ορισμένες  φορές όμως, δεν έχουμε καν γνώση αυτού που αντιμετωπίζουμε. Τα συναισθήματά μας μπλεγμένα μεταξύ τους, ένα κουβάρι. Κρατάμε το νήμα στα χέρια μας ακόμη κι αν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.

Προτού πάρουμε την οποιαδήποτε απόφαση όμως, δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας. Όσο χρειαζόμαστε ώστε να επιτύχουμε την αποδοχή. Βλέπετε η συμφιλίωση με το παρόν προϋποθέτει τη καταβολή προσπάθειας. Πώς μπορείς να μετακινηθείς από τη θέση σου χωρίς να έχεις κλείσει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Να ζεις  το τώρα, σημαίνει να το αντιλαμβάνεσαι, να το χαίρεσαι, να είσαι εδώ, χρόνος ενεστώτας.

Το μάθαμε άλλωστε και το σχολείο. Κανένα σώμα δεν πρόκειται να κινηθεί αν δε του ασκηθεί δύναμη. Αλλιώς παραμένει καταδικασμένο στην αδράνεια. Πώς θα μπορούσα άραγε να γνωρίζω, χρόνια πριν, τότε που αντέγραφα αυτή τη θεωρία από τον πίνακα στο τετράδιό μου πόσο ανταποκρίνεται στη πραγματική ζωή;

Μια σχέση από την οποία βγήκαμε ανεπανόρθωτα πληγωμένοι ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε. Μια φιλία που μας έκανε καχύποπτους. Αγάπη που δε λάβαμε ποτέ  από τους γονείς  μας. Είναι στ’ αλήθεια όμως έτσι τα πράγματα; Μήπως μείναμε παραπάνω προσκολλημένοι σε όσα προηγήθηκαν; Παραπάνω από το φυσιολογικό. Βέβαια μην ξεχνάμε το φυσιολογικό για τον καθένα ναι μεν είναι υποκειμενικό, όμως δεν παύει ν’ αποτελεί ένα μέτρο.

Μη στερείς από τον εαυτό σου το χρόνο και την απομόνωση που σου χρειάζονται για να επεξεργαστείς όσα σε προβληματίζουν, σου προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα, σε πνίγουν μέσα στην καθημερινότητά σου. Ξέσπασε. Στάσου απέναντι από τα συναισθήματά σου προτού διογκωθούν και άλλο. Διαφορετικά δε θα μπορείς να είσαι σε αρμονία ούτε με τον εαυτό σου αλλά κι ούτε με τους ανθρώπους στη ζωή σου, μ’ αυτούς που θέλουν να μπουν αλλά εσύ τους κρατάς σε απόσταση. Ίσως γιατί έτσι νομίζεις ότι ξορκίζεις αυτά που έχουν προηγηθεί από το να τα ξανά βιώσεις.

Διστάζεις. Ίσως να τα έχεις και χαμένα. Είχα διαβάσει κάποτε πως αυτό που φοβόμαστε είναι κι αυτό που θέλουμε περισσότερο να κάνουμε στην πραγματικότητα.  Γιατί βαθιά μέσα μας, η φωνή περιμένει να υψωθεί, να ορθώσει το ανάστημά της. Βλέπεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτά που στοιβάζεις μέσα σου. Προσωρινά ίσως βρίσκεις μια κάποια παρηγοριά σ’ αυτή σου την επιλογή. Γυρνάς την πλάτη, κλείνεις  ερμητικά  τα μάτια και φροντίζεις όσο μπορείς καλύτερα να συνεχίσεις. Αγνοείς όμως πως βαδίζεις σε κινούμενη άμμο.

Σίγουρα ως παρουσία βρίσκεσαι στο τώρα. Η ερώτησή μου βέβαια είναι αν το ζεις; Το να αποδέχεσαι συνεπάγεται πως έχεις συμφιλιωθεί τόσο μ’ αυτά που προηγήθηκαν όσο και μ’ αυτά που αποτελούν τη νέα πραγματικότητα. Πέρα από κάθε διαμόρφωση. Σε περιμένει μία ζωή εκεί έξω, περιπέτειες να ζήσεις , τρέλες να κάνεις, ανθρώπους να γνωρίσεις που με τον τρόπο τους θα συμβάλλουν στην πορεία σου κι εσύ στη δική τους.

Τον εαυτό σου τον ορίζεις εσύ και μόνο. Η συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου είναι κάτι πέρα από τον έλεγχό σου. Το πώς όμως επιλέγεις  να το διαχειριστείς και να βάλεις σε προτεραιότητα εσένα, καταλαβαίνουμε κι οι δυο μας από ποιον εξαρτάται.