Οι ατελείς και τέλειοι εαυτοί μας

Οι εαυτοί μας. Οι πλασμένοι με τελειότητες κι ατέλειες. Δυστυχείς κι ευτυχείς, μαχητές και δειλοί, νικητές κι ηττημένοι.

Παρατηρείστε πώς το ένα απλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Μα γιατί παιδευόμαστε τόσο; Υπάρχουν μέρες που θα μισούμε τα πάντα γύρω μας. Το να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι θα δείχνει άθλος. Θα κοιτάμε το ταβάνι μας, λες κι αναμένουμε κάποια απάντηση από αυτό.

Το μαύρο ανθρωπάκι έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Έτσι το βαφτίσαμε. Μα το να μη δίνεις υπόσταση σε κάτι που σε τρώει δεν το εξαφανίζει. Να σας αποκαλύψω κάτι; Αυτό το μαύρο ανθρωπάκι είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε εμείς. Στην αρχή της ημέρας, στη μέση και στο τέλος ο εαυτός μας μάς συντροφεύει.

Ας αγκαλιάσουμε αυτό το ανθρωπάκι, όπως αγκαλιάζουμε το άσπρο, το φωτεινό, το χαρούμενο. Μην απαρνείστε αυτό που είστε, αυτό που έχετε μέσα σας. Κάθε σας ελάττωμα, κάθε σας ψεγάδι, αποδεχθείτε τα όλα, κάντε τα δικά σας, δύναμή σας. Δεν είναι ένα θαύμα από μόνο του το ποσό διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας;

Αν μη τι άλλο πρόκειται περί εξαίσιου θαύματος. Όλα αυτά τα στοιχεία που μας αποτελούν και μας κάνουν αυτό το οποίο είμαστε, τόσο μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Καλούπια τα οποία σχεδιάστηκαν να υπάρξουν σε μία ζωή και να την απολαύσουν στο έπακρο.

Ο Καζαντζάκης μάλιστα είχε πει κάποτε κάτι πολύ σπουδαίο: «Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.» Εμείς οι ίδιοι κατέχουμε τα μέσα που θα μας βοηθήσουν να ευδοκιμήσουμε και να γευτούμε την ευτυχία στη ζωή μας. Κάποιες φορές ο άνθρωπος δε δύναται καν να αντιληφθεί τη δύναμη της ψυχής του. Η λανθασμένη πεποίθηση που πλάθουμε για τους εαυτούς μας ή που οι άλλοι πλάθουν για εμάς, ορισμένες φορές ριζώνει τόσο βαθιά μέσα μας, και κάπου εκεί ξεκινά η σύγκρουση. Αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε, αυτό στο οποίο προσδοκούμε να μοιάσουμε και –κάπου εκεί, τελευταίο και καταϊδρωμένο– αυτό που θέλουμε να είμαστε, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας κοιτώντας στον καθρέφτη ένα είδωλο κι ελπίζοντας σε ένα άλλο. Η προσδοκία κι η αναμονή να ανταποκριθείς στην εικόνα που άλλοι έπλασαν για τους εαυτούς τους κι όρισαν ως την τέλεια κι αψεγάδιαστη εκδοχή. Τι είναι το «τέλειο» που ακούμε συνέχεια; Υπάρχει όντως; Άραγε, πρόκειται για ακόμη ένα αποκύημα της φαντασίας του ανθρώπου σε μια απελπισμένη προσπάθεια να καλύψει ό,τι θεωρεί χαλασμένο και δυσλειτουργικό μέσα του;

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Κρυμμένη από ανθρώπου όραση αναμένει να ανακαλυφθεί. Περιμένει τον καθένα να χαράξει το δικό του μονοπάτι, να σκοντάψει, να πέσει, να χτυπήσει, να πονέσει, αλλά στο τέλος να βρίσκει τη δύναμη να σηκώνεται και πάλι. Είναι υποχρέωση στον εαυτό μας να περπατήσουμε αυτό το μονοπάτι, τον φαινομενικά μακρύ κι ατελείωτο δρόμο. Μια υπόσχεση που καρτερικά αναμένει την εκπλήρωσή της.

Τολμήστε να ‘στε ακριβώς οι άνθρωποι που ονειρευτήκατε∙ τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.