Είναι Σάββατο βράδυ. Έχεις βουλιάξει στον καναπέ, αγκαλιά με έναν κουβά παγωτό και την ταινία στη διαπασών, η ένταση ικανή να κουφάνει άνθρωπο. Κοιτάς με λάγνο ύφος το ψυγείο, αναρωτιέσαι τι άλλο άραγε να έχει όρεξη η ψυχούλα σου απόψε να κατεβάσει. Σηκώνεσαι και το πλησιάζεις λες και είναι ο έρωτας της ζωής σου που ξαναβρίσκεις μετά από πολλά χρόνια. Σας χωρίζει ένα λεπτό από το σμίξιμο και την πρόσκαιρη μεν, ακαταμάχητη δε, ικανοποίηση του φαγητού. Χτυπάει το τηλέφωνο, ξινίζεις καθώς σε διακόπτουν από την ιερότερη στιγμή, το σηκώνεις όμως. Το κολλητάρι προσκαλεί για ποτάκι, χαλάς χατίρι; Όχι βέβαια, ποτέ δεν αρνήθηκες αυθόρμητα σχέδια.
Εντάξει, βγαλμένη από τις χρυσές εποχές της αμερικανικής κωμωδίας η εισαγωγή. Τέλος πάντων, κάπου ήσουν, κάτι έκανες. Είτε από συνειδητή επιλογή είτε λόγω του λεγόμενου παράγοντα τύχη εσύ παρέμεινες στάσιμος και ενεργό μέλος της λέσχης μπακούρηδων. Σε ξεσήκωσαν και, μη λες ψέματα στον εαυτό σου, ένα ποτό με την παρέα το είχες παραπάνω από ανάγκη. Βολεμένος στην ιδέα του να είσαι single, δημιούργησες το δικό σου comfort zone αυστηρά περιφραγμένο. Έκανες ό,τι μπορούσες μην τυχόν και απογοητευτείς, ή ίσως δεν ήταν αυτό το ζητούμενο σου: δεν πίστευες στο μπαμ και κάτω, στον κεραυνοβόλο έρωτα που σου παίρνει τα μυαλά.
Υπάρχει ένα μυστικό, ή μάλλον δεν το λες και κρυφό, απλούστατα οι περισσότεροι από εμάς δεν θα το αναλογιστήκαμε ποτέ: κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα πεπρωμένο για μας. Μερικοί το λένε Θεό, μοίρα, συνωμοσία ανώτερων δυνάμεων, τύχη και ούτω καθεξής. Κάπου λοιπόν υπάρχει κάτι για μας, κάποιος άνθρωπος που μας περιμένει. Μοιρολατρικό φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά η μαγεία του ξαφνικού και αναπάντεχου κάπου εκεί έγκειται, προέρχεται από μια πηγή, η ύπαρξη της οποίας μας είναι αδιάφορη. Το θέμα είναι η διατήρηση της ελπίδας.
Είχαμε μείνει όμως στην έξοδο. Εκεί που προσχεδιάζεται η αρχή του τέλους. Κάθεσαι ξέγνοιαστος, απολαμβάνεις τη συζήτηση που έχεις ξεκινήσει με τους φίλους, τσιμπάς και από τα συνοδευτικά. Ενδεχομένως να προγραμματίζεις για τη αυριανή μέρα κάτι, κατά τα φαινόμενα μια ακόμη συνηθισμένη και απόλυτα φυσιολογική ημέρα θεωρείς ότι ξημερώνει.
Η ανατροπή αυτής της σκέψης πλησιάζει. Η σκηνή εκτυλίσσεται εντελώς κινηματογραφικά. Έχουν απομείνει μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν τη μετωπική σύγκρουση. Βλέπεις τους φίλους σου ξαφνικά να κοιτάνε πίσω από την πλάτη σου και να χαμογελάνε. Αμυδρά σου έρχεται μια ανάμνηση, κάτι για μια προσθήκη τελευταίας στιγμής στην αποψινή σας έξοδο.
Ακόμα δεν έχεις καταλάβει τίποτα, ποτέ άλλοτε η λαϊκή ρήση για τα καλύτερα που έρχονται χωρίς προειδοποίηση δεν έβρισκε τόση εφαρμογή. Γυρνάς το κεφάλι σου και… Κανείς δεν ξέρει τι είδες εκείνη τη στιγμή, αστεράκια γύρω-γύρω, ίσως μάτια που βγάζουν καρδούλες να αντανακλώνται στα μάτια του άλλου απέναντι σου, μπορεί και πεταλούδες σε στομάχια να κάνουν τριπλό άξελ και λουπ. Θρυλείται πως το μυαλό σου κατέβηκε σε απεργία και εκρήξεις συναισθημάτων διαδέχονταν η μια την άλλη. Δεν μιλάμε για μια απλή έλξη, η κομμένη αναπνοή είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Συστήνεται και εσύ αμέσως τρέχεις σενάρια. Αναλογίζεσαι μήπως είναι νωρίς να στείλεις ευχαριστήρια κάρτα στους γονείς αυτού του πλάσματος που το έφεραν στον κόσμο, μάλλον αργότερα. Κάθεται απέναντι σου και με ευχαρίστηση διακρίνεις πως το ενδιαφέρον ήταν αμοιβαίο. Και για ένα δευτερόλεπτο ο χρόνος πάγωσε, κάτι είπατε, χαμογελάσατε και όλα γύρω σας σώπασαν, μόνο εσείς οι δύο και τίποτα άλλο ανάμεσα σας. Η βραδιά κυλούσε γρήγορα και βρεθήκατε καθισμένοι δίπλα να συζητάτε και να ανταλλάξετε απόψεις. Όσο μοιάζετε άλλο τόσο διαφέρετε, θαρρείς πως μπροστά σου είναι μια πρόκληση, ένα παζλ που επιβάλλεται να λύσεις.
Δράση και αντίδραση, φλερτ και αντεπίθεση, ο κύκλος που εύχεσαι να είναι ατέρμονος. Αυτά που θα μέλλει να μας φέρουν τα πιο έντονα συναισθήματα και τη πραγματική ευτυχία έρχονται ξαφνικά και φέρνουν τα πάνω-κάτω. Γιατί αν ήταν να παρομοιάσουμε τον έρωτα με κάτι, αυτό θα ήταν με κεραυνό εν αιθρία. Δεν γίνεται να έχεις ιδέα για τον ερχομό του, ούτε να προετοιμάσεις τον εαυτό σου με οποιοδήποτε τρόπο. Μπορείς μόνο να αράξεις και να τον ζήσεις στο έπακρο.
Επιμέλεια κειμένου: Μιχάλης Μαρκόνης