Οι ταινίες της Disney μας σύστησαν τον έρωτα

Αγάπη κι έρωτας, έρχονται σε οποιοδήποτε σχήμα και μορφή χωρίς κανέναν περιορισμό ως προς το ποιοι θα ‘ναι οι αποδέκτες αυτών των συναισθημάτων. Δε ρωτάνε ποτέ και κανέναν. Φαίνεται, εκνευριστικά εκ πρώτης όψεως, πως έχουν παγιωθεί ορισμένες αντιλήψεις: «Η αγάπη ξεπερνάει κάθε εμπόδιο, το καλό υπερνικά το κακό, άνθρωποι από διαφορετικά σύμπαντα και κόσμους μπορούν να ‘ναι μαζί στο τέλος». Το λεγόμενο ροζ συννεφάκι, η φούσκα στην οποία έχουμε κάνει κατάληψη κάποιοι από εμάς, και ούτω καθεξής.

Κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά μας χρόνια σίγουρα δεθήκαμε με τις απεικονίσεις αυτών των αντιλήψεων, ζωντανή απόδειξη το πόσες ώρες μπορούσαμε να περάσουμε μπροστά από μια οθόνη καθηλωμένοι απ’ τις παιδικές ταινίες της Disney. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, έχοντας κερδίσει μια θέση στην καρδιά τόσο μικρών όσο και μεγάλων. Αγαπήσαμε τους ήρωες των ταινιών της, γελάσαμε με τις επικές γκάφες, τις ατάκες που μας έμειναν ανεξίτηλες και βιώσαμε μαζί τους την προσμονή του πρώτου φιλιού των ηρώων, το κοκκίνισμα στα μάγουλά τους, κλάψαμε στις κακές στιγμές τους. Ναι, τα κάναμε όλα αυτά και με το παραπάνω, ήταν για μας το προστάδιο της ενηλικίωσης.

Αλλά πιο πολύ από όλα αυτά τα συναισθήματα, αξίζουν ειδική μνεία όλοι αυτοί οι ανεπανάληπτοι έρωτες που χαράχθηκαν βαθιά στη μνήμη μας. Ρομάντζα που μας μεγάλωσαν και μας έδωσαν μια μικρή και –ναι, σίγουρα, πιο εξιδανικευμένη– εικόνα του roller coaster που ονομάζεται «ανθρώπινες σχέσεις», μια εικόνα που ευκολότερα θα κατανοούσε το παιδικό μυαλουδάκι μας. Φυσικά είχαμε και τα αγαπημένα μας ζευγάρια. Παρακολουθούσαμε με περίσσιο ζήλο και προσήλωση την πρώτη γνωριμία, το σκίρτημα που ένιωθαν κι ύστερα όταν, με σουφρωμένα τα πρόσωπα, προσπαθούσαν να αντιληφθούν τι ήταν αυτό που συνέβαινε και τους τάραζε τόσο.

Άριελ και πρίγκιπας Έρικ. Πόσο βαθύ κι έντονο, στα αλήθεια, πρέπει να ήταν αυτό που αισθανόταν η νεαρή γοργόνα για τον γοητευτικό θνητό; Αρκετά μάλλον για να απαρνηθεί την ίδια της τη φύση και να εισέλθει στον κόσμο των θνητών προσπαθώντας να τον κατακτήσει. Ας μην ξεχνάμε πως δεν πλήρωσε και μικρό τίμημα μέχρι το happy end της. Η Ούρσουλα σίγουρα έβαλε τα δυνατά της για να κρατήσει χωριστά τους ήρωές μας, περνώντας τους από σαράντα κύματα, στο τέλος όμως το καλό θριάμβευσε και τότε, στην ηλικία που βρισκόμασταν, αυτό είχαμε ανάγκη, λίγη από αυτή τη μαγεία της αθωότητας.

Ποκαχόντας και Τζον Σμιθ. Εκείνη κόρη του αρχηγού της φυλής των ιθαγενών, εκείνος στρατιώτης αυτού που ερχόταν να υποτάξει τη φυλή. Εχθροί με την πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς. Η Ποκαχόντας είδε κάτι στον Σμιθ, κοίταξε βαθιά μέσα του και βρήκε μόνο καλό κι αγνότητα. Ο Σμιθ ήθελε να την προστατέψει απ’ την απληστία του διοικητή του ενάντια σε κάθε κόστος ενώ ταυτόχρονα έμενε εμβρόντητος με τη μαχητικότητά της αλλά και με το μεγαλείο της ψυχής της. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι επρόκειτο να συγκρουστούν κι αυτοί οι δυο, μέσα στη ζώνη πυρός, έτοιμοι να παλέψουν. Η σύγκρουση λήγει κι εκείνος φεύγει και την αφήνει με την υπόσχεση πως θα ξανασμίξουν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα βρεθούν σε ένα σημείο όπου οι κόσμοι τους θα τέμνονται κι οι ζωές τους δε θα ‘ναι πια παράλληλες.

Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Βασικά κανένα love story. Ήταν σίγουρα οι συγκυρίες που τους έφεραν κοντά, αλλά αυτό που κράτησε την Μπελ στο πλευρό του στην πορεία της ιστορίας ήταν κάτι διαφορετικό. Ο πρίγκιπας κάποτε ήταν ένα τέρας εσωτερικά με την αποκρουστική συμπεριφορά του. Η μάγισσα θέλοντας να του δώσει ένα μάθημα μετατατοπίζει την ασχήμια της ψυχής του προς τα έξω, κάνοντας τη σάρκα του να ‘ναι αυτό που θα τον κατατρώει και θα τον καταδιώκει συνεχώς. Η Μπελ απαλύνει την πληγή που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του. Γύρισε για αυτόν όταν διαπίστωσε τον κίνδυνο να καραδοκεί, γιατί και μόνο η ιδέα πως θα τον έχανε της προκαλούσε θλίψη. Τον σώζει κι η αγάπη της γίνεται το γιατρικό που χρειαζόταν εξαρχής, όχι για να μείνει εν ζωή αλλά να αναγεννηθεί ως ένας ομορφότερος στην ψυχή άνθρωπος.

Ηρακλής και Μεγκ. Ο λόγος γίνεται για τον γιο του Δία που μετά απ’ τις σκευωρία του Άδη, θεού του Κάτω Κόσμου, καταλήγει να μεγαλώνει στη Γη σε οικογένεια θνητών, αγνοώντας την ταυτότητά του και την επικείμενη απειλή. Ημίθεος μεν, επικίνδυνος για τον Άδη δε. Πέρα απ’ τις απόπειρές του να τον ξεφορτωθεί, στέλνει στον δρόμο του αυτό που κουφαίνει και τυφλώνει πολλούς από εμάς όταν μας συμβαίνει, τον έρωτα. Στην περίπτωση του Ηρακλή ήταν μια εκθαμβωτική θνητή, κατάσκοπος του Άδη και συνεργός στο σχέδιο εξόντωσής του. Η Μεγκ όμως βλέπουμε πως στην πορεία μετανοεί για τη συμπεριφορά της κι απαρνείται τον ρόλο που της προσέφερε ο Άδης. Η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη και λίγο πριν το τέλος, εκεί που όλα φαίνεται πως έχουν χαθεί, ο Ηρακλής αποδεικνύεται πιο δυνατός από ό,τι πίστευε ο Άδης, όχι λόγω της θεϊκής του ιδιότητας αλλά για αυτό που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να ορίσουμε. Το υλικό απ’ το οποίο είμαστε φτιαγμένοι όλοι μας, το πείσμα και το κουράγιο με το οποίο είμαστε εξοπλισμένοι, η εσωτερική δύναμη που μας κάνει μαχητές.

Αυτά τα κινούμενα σχέδια γεμάτα απ’ το παραμυθικό στοιχείο είναι αυτό που έχουμε ανάγκη όταν όλα φαίνονται γκρίζα. Ναι, προφανώς πλέον γνωρίζουμε ότι το καλό δεν κερδίζει πάντα κι οι ερωτευμένοι δεν έχουν την ευκαιρία για το δικό τους happy ending κάθε φορά. Κάποιοι δεν είναι απλά για να καταλήξουν μαζί. Αυτοί οι ξεχωριστοί έρωτες της Disney, όμως, μας δίνουν μια γεύση ελπίδας σε μια εποχή που απογοητευόμαστε συχνά και νιώθουμε τα ραγίσματα πιο έντονα μετά από κάθε πέσιμο.

Είμαστε ενήλικες αλλά δε γεννηθήκαμε έτσι. Ήμασταν μικρά παιδιά που πιστέψαμε με πάθος σε αυτό που βλέπαμε σε αυτά τα κινούμενα σχέδια κι αν είναι κάτι να κρατήσουμε από αυτά, ας είναι η ελπίδα. Τα ωραιότερα μας περιμένουν στη γωνία κι εμείς να είμαστε έτοιμοι να τα ζήσουμε με οτιδήποτε μπορεί να συνεπάγεται αυτό.