Σενάρια επιστημονικής φαντασίας για να μη δεχτούμε μια χυλόπιτα

«Το 2020 η ανθρώπινη νοημοσύνη θα έχει εξελιχθεί τόσο που θα έχουν δημιουργήσει αποικίες μέχρι και στο φεγγάρι», κάτι απ’ αυτά που υπέθεταν και οραματίζονταν οι προηγούμενες γενιές. Αμ δε! Με μεγάλη μου λύπη διαψεύδω κι αποκαλύπτω πως κάπου τα φώτα ενός σπιτιού μέσα στην άγρια νύχτα παραμένουν αναμμένα και μια πληγωμένη καρδιά πλάθει σενάρια επιστημονικής φαντασίας για να κάνει τη χυλόπιτα πιο εύπεπτη.

Αν ανακαλύψετε όνομα γι’ αυτή τη βαριά ασθένεια, πείτε μας. Εμείς σίγουρα μπορούμε να σας την αιτιολογήσουμε  και να σας παρέχουμε τα μέσα για τη θεραπεία, αρκεί βέβαια να το θελήσετε. Όλα ξεκινούν συνήθως όταν μια ωραία πρωία ή μια νυχτιά πέφτουν οι τίτλοι τέλους σε κάτι που α) ήταν σχέση β) σχεδόν σχέση γ) ούτε καν.

Νομίζω ότι ο εγκέφαλος παθαίνει τέτοιο βραχυκύκλωμα κι αισθανόμαστε πως δε θα το ξεπεράσουμε ποτέ. Σίγουρα πάντα όποτε πληγωθούμε από μια κατάσταση ή από έναν άνθρωπο παίρνουμε το χρόνο μας για να κλείσουμε τις πληγές μας. Τι γίνεται όμως, όταν η πληγή βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας ή δεν είναι τόσο επώδυνη όσο προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας;

Τότε μάλλον βρισκόμαστε στο ρόλο του κατ’ φαντασίαν ασθενή.  Η αρρώστια που μας χτύπησε είναι η απόρριψη από το αντικείμενο λατρείας κι έρωτά μας. Αν και σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν πιο συνετό να βάζαμε μπροστά τη λέξη άρνηση. Πάμε όλοι μαζί δυνατά και καθαρά για να το εμπεδώσουμε: «η άρνηση της απόρριψης».

Ίσως είμαστε εκ γενετής λάτρεις ενός καλού ερωτικού δράματος με εμάς στο ρόλο του πρωταγωνιστή την καρδούλα του οποίου ράγισαν. Από την άλλη ίσως να είμαστε τόσο καλά συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι εμείς είμαστε το θύμα κι ο απέναντί μας ο κακός λύκος είτε ο πρίγκιπας ή η πανέμορφη πριγκίπισσα  που χάθηκε στο σκοτεινό δάσος κι εμείς πρέπει να λύσουμε το ξόρκι.

Καλλιεργούμε ηθελημένα στον εαυτό μας τη πεποίθηση πως το άτομο απέναντί μας είχε ένα τέτοιο κόλλημα, παύλα εμπόδιο αδιαπέραστο. Ως αποτέλεσμα, αποστασιοποιήθηκε ή κι έκοψε εντελώς ό, τι το δένει μαζί μας. Πολύ βολικό.  Μυξοκλαίγοντας δηλώνουμε πεισματικά τη δική μας εκδοχή. «Πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από την προηγούμενη σχέση», «δεν ήταν σε φάση για κάτι σοβαρό», «νιώθει πως δε με αξίζει», «με θέλει τόσο, που δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί».

Κι άλλα τέτοια ωραία που ψιθυρίζουμε στο υποσυνείδητό μας ώσπου μετά μας τα σερβίρουμε κανονικότατα και σε καθημερινή βάση,  γιατί άμα δεν υπεραναλύσεις θα πέσει το ταβάνι λογικά  να σε πλακώσει στον ύπνο σου.  Άλλο κεφάλαιο κι αυτό. Πώς έχουμε τα στάδια του πένθους ρε παιδί μου -θεός φυλάξοι δε θέλουμε να τον θάψουμε τον άνθρωπο- εσύ για να στο κάνω λιανά έχεις κολλήσει στην άρνηση και δε λες να κάνεις restart με τίποτα.

Να χτυπιέσαι εσύ, εκεί το δικό σου τροπάρι. Κάθε φορά και με διαφορετική παρέα. Προσεγγίζεις το «θέμα» από παντού. Δεν αφήνεις τίποτα, εξαντλείς όλες τις πιθανότητες κι όλα τα σενάρια. Βαθιά μέσα σου ίσως νιώσεις πως είναι λάθος, αλλά κλείνεις αυτό τον διακόπτη με μεγάλη μαεστρία γιατί είναι η συνείδησή σου που σου λέει τη σκληρή αλήθεια, μάλλον.

Όταν μαθαίνεις να συμφιλιώνεσαι μ’ αυτά που δε δύνασαι ν’ αλλάξεις, όμως, γιατί δεν επιδέχονται αλλαγών,  αποδέχεσαι τη ζωή. Είχα διαβάσει κάπου πως «οι λάθος άνθρωποι μας δίνουν τα πιο σωστά μαθήματα»  και θα ήθελα να προσθέσω σ’ αυτό τη φράση «οι λάθος για εμάς άνθρωποι». Κυρίως γιατί δεν υπήρχαν προοπτικές. Όσο απομακρυνόμαστε από το να κατανοήσουμε αυτή την απλή αλήθεια θα εμμένουμε στο να ταλαιπωρούμε άδικα τους εαυτούς μας. Δεν έχει σημασία αν μπορείς έστω και κάπως να λειτουργείς και να συνεχίζεις, εφόσον δε μετακινείς τον κέρσορα από το παρελθόν στο παρόν.

Αρκέσου στο να χαμογελάσεις επειδή συνέβη. Δεν έχουν όλα επίλογο. Πολλές φορές καλούμαστε να ξεπεράσουμε αυτό το γεγονός, ίσως να τα βαφτίσουμε απωθημένα και να τα πετάξουμε στη λήθη κάποια στιγμή. Ας μη μας πάρει παραπάνω από το φυσιολογικό ακόμη κι αν αυτό μετριέται διαφορετικά για τον καθένα.  Επομένως λέμε όχι στην επιστημονική φαντασία που μας φουσκώνει τα μυαλά και λέμε ναι στην πραγματικότητα.