Στις μαύρες σου οι φίλοι ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν καν το ζητήσεις

Γκρινιάρηδες, εκνευρισμένοι, σε απόγνωση και με διάθεση να απομονωθούμε όταν όλα μοιάζουν βουνό. Λες και τα προβλήματα και οι δυσκολίες βρίσκουν μόνο εμάς. Οι υπόλοιποι άραγε πόσο μακριά από το ραντάρ της κακοτυχίας να έχουν ξεπέσει; Το αφεντικό σου που σου έχει κάνει τον βίο αβίωτο, το αμόρε που σου τα λέει περίεργα το τελευταίο διάστημα, ο εαυτός σου που μοιάζει να βρίσκεται σε μια σύγχυση.

Βιώνεις με λίγα λόγια τη δική σου μικρή κόλαση κι αυτό που άμεσα χρειάζεσαι είναι μια δίοδο από το ψυχοπλάκωμα. Κάτι που θα σε τονώσει ψυχολογικά και θα λειτουργήσει ευεργετικά για τη διάθεσή σου. Ενδεχομένως να μη θες ανθρώπους γύρω σου να ‘σαι το άτομο που αντιμετωπίζει τα ζόρια του στην απομόνωση. Από την άλλη ίσως και να είσαι αυτός ο τύπος ανθρώπου που δε θα διστάσει να στραφεί για συναισθηματική στήριξη στα προσφιλή του πρόσωπα με την πρώτη αναποδιά. Είσαι όμως πραγματικά ευλογημένος και τυχερός όταν αυτοί οι άνθρωποι, οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι σου, έρθουν και σου χτυπήσουν την πόρτα από μόνοι τους. Δε θα χρειαστεί καν να το ζητήσεις ή να κάνεις κάποια νύξη, αλλιώς δε θα είχαν στη ζωή σου τη θέση που έχουν. Οι ατέλειωτες συζητήσεις, οι αναλύσεις του προβλήματος, οι κουβέντες της παρηγοριάς δίνουν και παίρνουν. Το να επιμένεις όμως στη μαυρίλα που ωφελεί ακριβώς;

Ναι, σαφέστατα πρόκειται για ένα βέβαιο σταρτερ πακ πραγμάτων που θα ακολουθήσουν όταν όλα θα δείχνουν ότι πάνε κατά διαόλου.
Η πιο πραγματική κι αποτελεσματική παρηγοριά όμως που μπορεί να σου προσφέρει ο κύκλος σου όταν είσαι στα κάτω σου είναι ένα είδος λήθης. Να αφεθείς και να αφήσεις όποιες σκοτούρες σε προβληματίζουν πίσω. Είναι αυτές ακριβώς οι χειρονομίες που μήνες -μη σας πω χρόνια- αργότερα θα αναπολείτε μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Αυτά τα απρόσμενα που μένουν στη μνήμη μας ανεξίτηλα γιατί έφεραν στην καρδιά μας αυτήν ακριβώς τη ζεστασιά που αποζητούσαμε διακαώς.

Οι πιο ευχάριστες αποδράσεις από μια δυσάρεστη πραγματικότητα κατά γενική ομολογία έγιναν με μια καλή παρέα και φαγητό για όλους. Τρώγοντας, κερδίζεις πάντα γενναιόδωρες ποσότητες ενέργειας και το κέφι σου, αν το έχασες, επιστρέφει στις συχνότητές του. Οπότε, απλώς κάνε εικόνα το παρόν σκηνικό, εσένα να κάθεσαι σπίτι σου βουτηγμένος στη μελαγχολία κι ενδεχομένως να ατενίζεις με περίσσεια προσοχή το ταβάνι σου. Χτυπά το κουδούνι κι έρχεσαι αντιμέτωπος με το πιο γλυκό θέαμα που θα μπορούσες. Τα φιλαράκια σου κρατώντας στο χέρι το αγαπημένο σου φαγητό και γλυκά, αρκετά για να πάθεις ζάχαρο. Μοιάζει λες κι έχουν κάνει μαζικά επιδρομή. Τους κοιτάς και ξαφνικά γνωρίζεις ότι όλα θα πάνε καλύτερα αν όχι ιδανικά και τέλεια. Μπουκωμένοι από το φαγητό προσπαθείτε να συγκρατήσετε τα γέλια σας αναρωτώμενοι πόσο φαΐ ακόμη να χωράνε τα στόματά σας.

Και τότε είναι που εμφανίζεται αυτή η αίσθηση. Λες και είχες έναν κόμπο μέσα σου. Σιγά-σιγά νιώθεις το σφίξιμο να χαλαρώνει. Όλο και πιο πολύ, ώσπου ξαφνικά λύνεται ο κόμπος και βιώνεις μια αίσθηση αρμονίας. Όλα είναι στη θέση τους εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται για λόγους που δεν έχουν σημασία γιατί εσύ είσαι επιτέλους καλά. Αυτό τους φτάνει και τους περισσεύει, πέτυχαν το στόχο τους.

Μ’ αυτά τα άτομα λοιπόν είναι στην ουσία αδύνατο να μην αναπτύξεις έναν ιδιαίτερο δεσμό λόγω της συγκεκριμένης παράδοσης που θεσπίσατε από κοινού. Είναι αυτή η ώρα της μέρας ή και της νύχτας που σας ανήκει ξεκάθαρα. Πολλές φορές λοιπόν τα παρηγορητικά λόγια δεν πιάνουν μία μπροστά σε τέτοιες χειρονομίες. Η απλότητα μάλλον είναι αυτό που τις καθιστά τόσο ιδιαίτερες για εμάς. Ίσως από την άλλη να παίζουν ρόλο κι αυτά τα αισθήματα που φωλιάζουν μέσα μας με τη συνειδητοποίηση του ότι έχουμε ανθρώπους που μας νοιάζονται και θέλουν να απαλύνουν τους πόνους μας και να πάρουν τα ζόρια μας μακριά, λες και είναι δικά τους ζόρια.

Αν μη τι άλλο αυτοί οι φίλοι ήρθαν για να μείνουν. Ίσως το να σκεφτούν να μας παραγγείλουν την αγαπημένη πίτσα όταν η διάθεσή μας έχει πέσει στα τάρταρα να φαντάζει απλά δεδομένο, εντάξει ήξεραν τις προτιμήσεις μας πολύ καλά. Στην πραγματικότητα εκτιμούμε τη σκέψη γιατί μέσα στη φάση που περνάμε, είναι σωτήριο να σκέφτονται για εσένα πριν από εσένα. Μετράει περισσότερο από όσες πολύωρες συζητήσεις κι αν κάνουμε γιατί βγαίνει από μέσα τους και το μέσα τους είναι που αγαπάμε όσο τίποτα άλλο πάνω τους.

Τελικά, το να νοιάζεσαι και ν’ αγαπάς δεν είναι τόσο πολύπλοκο όσο μοιάζει. Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που θα κάνεις, έτσι απλά και μόνο για να προσφέρεις χαρά στον άλλον. Ένα κομμάτι πίτσα, καλή μουσική και χώρο στο σαλόνι σου. Βασικά, διέγραψε τον χώρο. Και σε καμαρούλα μια σταλιά, χίλιοι καλοί χωράνε. Κι αυτοί, οι δικοί σου ξεχωριστοί άνθρωποι, είναι σίγουρα οι καλύτεροι.