Τα (και καλά) τυχαία που έγιναν τελείως επίτηδες

«Συγγνώμη» δεν το ήθελα, δηλώνεις μετανιωμένα την ώρα που το μυαλό σου επεξεργάζεται αντιδράσεις. Πέτυχες το στόχο σου που δε θες να παραδεχτείς φωναχτά ή όχι; Παρατηρείς τώρα. Μύες που σφίγγονται, ένα χαμόγελο που δειλά ξεπροβάλλει ή μια θυμωμένη έκφραση πολλά υποσχόμενη. Κατά τύχη συνέβη συμπληρώνεις λες και δε συνέβη τίποτα.

Μόνο που ξέρουμε και οι δύο μας πως δεν ήταν τυχαία η κίνησή σου. Βλέπεις το εντελώς ανεπιτήδευτο που έκανες και βάφτισες «τυχαίο» στη πραγματικότητα ήταν αυτό που ενδόμυχα ήθελες.  Η πυροδότηση μιας αντίδρασης μοιάζει αρκετά με αυτή του πυροτεχνήματος. Ξαφνικά, από το πουθενά έχεις μια θύελλα χρωμάτων με τον ήχο κρότων. Εκεί δε βρίσκεται όλη η ουσία της πρόκλησης; Κάτι ανάμεσα σε λέξη και πράξη, αυτό που θες να δώσεις στον άλλο να καταλάβει, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, να μην το δώσουμε και στο πιάτο, έτσι δεν είναι;

Οι κινήσεις που ισχυριζόμαστε πως έγιναν τυχαία, τελικά κάθε άλλο παρά τέτοιες ήταν. Μα πώς μπορεί να μας κατηγορήσει κάποιος που κάνουμε τα ηθελημένα να μοιάζουν ανεπιτήδευτα; Απάντηση: δεν μπορεί. Κάτι που γίνεται τόσο φυσικά, αποτελεί ίσως μια από τις πιο έγκυρες αποδείξεις της έλξης που νιώθετε ο ένας για τον άλλον. Δείτε το και ως test drive, η απάντηση στην ερώτηση αν όντως σου αρέσει.

Σε σχέση ή όχι οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να μην προκαλέσουμε το αντικείμενο της αρεσκείας, του ενδιαφέροντος, του πόθου μας. Πείτε το όπως θέλετε εσείς. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένη ότι είμαστε πλασμένοι έτσι. Προγραμματισμένοι να κάνουμε αυτό ακριβώς το πράγμα. Αν, ας πούμε, ορίσουμε τους εαυτούς μας ως μηχανές τότε σίγουρα κάπου στις οδηγίες χρήσης, κάτω-κάτω με ψιλά μαύρα γράμματα και μπόλικους αστερίσκους θα το λέει ξεκάθαρα πως είμαστε επιρρεπείς στο να εκτονώσουμε την έλξη μας προκαλώντας. Είναι στη φύση μας επομένως.

Ειλικρινά πώς να αποτρέψεις τον εαυτό σου όταν έχεις τον άλλον φαρδύ-πλατύ να κάθεται ήσυχα κι αμέριμνα. Να μην προκαλέσεις λίγο τόσο δα, έτσι για το καλό, έτσι να ανάψουν τα αίματα; Όχι δεν είναι μόνο μηνύματα γεμάτα υπονοούμενα και υποσχόμενες στιγμές. Η αληθινή πρόσκληση και η πλήρης απόλαυσή της έγκειται στο να μπορείς να αντικρίσεις το μικρό χάος αντιδράσεων που έφερε η κίνησή σου, το να αισθανθείς την αδρεναλίνη της αναμονής μιας απάντησης από τον άλλον.

Δήθεν τυχαία ακούμπησες συνεχόμενα το σημείο που ξέρεις καλά ότι σιχαίνεται να ακουμπάνε άλλοι, ακόμα και οικείοι. Μια, δύο, τρεις, ώσπου στο τέλος κερδίζεις συμμετοχή σ’ ένα ατελείωτο κυνηγητό γύρω από τα έπιπλα που σιγά-σιγά εξαπλώνεται σε όλο το σπίτι και η τιμωρία σου κάθε άλλο παρά δυσάρεστη θα είναι, θα μοιάζει πιο πολύ με επιβράβευση. Φοράς αυτή την ξεχειλωμένη φανέλα με τη κλείδα σου να διαγράφεται ξεκάθαρα γιατί ξέρεις ότι δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτό το σημείο του σώματός σου. Τα ρούχα σου, όλα για πλύσιμο, εσύ φόρεσες απλώς ό, τι βρήκες μπροστά σου. Πολύ βολικό.

Ας μην γελιόμαστε, μεταξύ μας μιλάμε τώρα αγαπητέ ή αγαπητή που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές. Μπορώ να διακρίνω με τη φαντασία μου ένα χαμόγελο να φεύγει από τα χείλη σου και τα μάτια σου αντανακλαστικά να κλείνουν, να αποχωρίζονται την οθόνη. Έπεσα διάνα μάλλον.

Σίγουρα έχεις και είχες νιώσει αυτήν την παρόρμηση. Αν έχεις δισταγμούς, δεν υπάρχει λόγος. Είναι μάταιο να εμποδίζεις τον εαυτό σου από το να πράξει αυτό που το συναίσθημα προστάζει. Και γιατί όχι στην τελική, αφού οτιδήποτε άλλο θα ήταν απολύτως βαρετό χωρίς λίγο παιχνίδι.  Αν θες να παίξεις με τα νεύρα του άλλου κατ’ αυτόν τον τρόπο, να δοκιμάσεις μέχρι πού φτάνουν τα όρια σας, γιατί όχι; Μην αποκλείσεις κάτι το οποίο πηγάζει από μέσα σου. Δεν υπάρχει πουθενά εγχειρίδιο που να σου δίνει δίνει βήμα πώς να εκφράσεις το ότι θέλεις, ή μάλλον υπάρχει, φροντίσαμε γι΄αυτό αλλά δεν είναι εδώ το θέμα. Επίλεξε την αυθόρμητη οδό και δε θα χάσεις κι άσε να αναρωτιέται αν ήταν τυχαίο ή όσο δεν πάει επίτηδες.