Το θέατρο μας δίνει ζωή

Αναζητούμε με πάθος, σε όλη μας τη ζωή, κάτι να αφοσιωθούμε. Κάτι πέρα απ’ τους ανθρώπους μας κι όσους επιλέγουμε να κρατήσουμε στο πλευρό μας. Οι επιλογές ποικίλλουν κι ο δρόμος που ο καθένας θα επιλέξει να πάρει δε θα ‘ναι ποτέ ο ίδιος.

Το θέατρο είναι ένας τέτοιος δρόμος.  Είτε τον περπατάς ως θεατής –απολαμβάνοντας παραστάσεις και δρώμενα– είτε γίνεσαι ένα με αυτό, ένα με το σανίδι, μόνο χαμένος δε βγαίνεις. Είναι ένας δάσκαλος το θέατρο. Άλλοτε θα σε ανυψώσει στα ουράνια, άλλοτε θα βρίσκεσαι προσγειωμένος –κάπως απότομα κι αναπάντεχα– με τα μούτρα στο πάτωμα, να ψάχνεσαι για το πώς βρέθηκες εξαρχής σε αυτή τη θέση. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα σε αυτή τη ζωή.

Αξίζει τα πάντα όμως. Οι  εμπειρίες που θα αποκομίσεις, τα πρόσωπα με τα οποία θα δημιουργήσεις δεσμούς και θα αλληλεπιδράσεις επί σκηνής, θα ‘ναι τα πιο πολύτιμα αποκτήματά σου μα συνάμα και τα ισχυρότερα όπλα που θα ‘χεις στη διάθεσή σου.

Η στιγμή που θα λάβεις την απόφαση να εντάξεις το θέατρο στη ζωή σου και στο πλαίσιο της καθημερινότητάς σου είναι, αν μη τι άλλο, καθοριστική. Ο χώρος του θεάτρου, βλέπεις, είναι σαν τη Χώρα των Θαυμάτων∙ γεμάτος εκπλήξεις, ανατροπές και ξέφρενους ρυθμούς. Ένας τελείως διαφορετικός μικρόκοσμος  μέσα στην ευρύτερη σφαίρα που αποτελεί τον κόσμο μας, την πραγματικότητά μας.  Άπαξ και πατήσεις  στο σανίδι της σκηνής, νιώσεις το φως του προβολέα να χαϊδεύει το πρόσωπό σου κι αφού με το βλέμμα σου χορτάσεις τον ιερό αυτό χώρο, γυρισμός πια δεν υπάρχει. Η μαγεία του θεάτρου βρίσκεται ακριβώς στο ότι τοποθετείσαι σε έναν άλλο χωροχρόνο, όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο και ποτέ δεν έχεις ιδέα τι θα σου ξημερώσει.

Ο χώρος του θεάτρου σου προσφέρει την ευκαιρία να τσαλακώσεις και παράλληλα να ξεδιπλώσεις τον εαυτό σου με ρυθμούς αδύνατους να τους συλλάβει ο νους -αρκεί φυσικά να κάνεις το βήμα. Το να πάρεις στα χέρια σου ένα κείμενο, να απορροφήσεις τα νοήματά του, κάθε λέξη και κάθε ηχόχρωμά της, σημαίνει πολλά παραπάνω από μια ξερή αποστήθιση ενός ρόλου.  Η δέσμευση που κάνεις όταν κερδίσεις ένα ρόλο στη σκηνή και γίνεις κομμάτι ενός έργου δεν αφορά μόνο το θεατρικό σου περίγυρο αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το θέατρο πέρα απ’ την ελευθερία και την περιπετειώδη φύση του σημαίνει πειθαρχία, συνέπεια και σκληρή δουλειά. Ο χώρος του θεάτρου έχει, αναμφισβήτητα, πολλά να διδάξει. Αφοσίωση σε κάτι που αγαπάς αλλά και στο κοινό που μέσα απ’ την παράσταση ή το δρώμενο που παρουσιάζεται γεύεται τους καρπούς των κόπων σου. Το πολυτιμότερο δώρο του θεάτρου προς εσένα –είτε το έκανες κομμάτι σου είτε σκοπεύεις– είναι ο κύκλος της ενέργειας. Παίρνεις ενέργεια από αυτόν με τον οποίον μοιράζεσαι τη σκηνή, αλλά παράλληλα φροντίζεις να επιστρέψεις την ενέργεια πίσω. Ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος που εξασφαλίζει την ισορροπία, αλλά μας παρέχει και ένα σημαντικό μάθημα: την αξία της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.

Μεταξύ άλλων, το θέατρο μπορεί να αποδειχθεί κι εξαιρετικά ευεργετικό και σε προσωπικό επίπεδο. Πολλές φορές ανεβαίνεις στη σκηνή μεταφέροντας ασυναίσθητα και τα προβλήματα της ζωής σου. Απαιτείται αληθινή θέληση κι αρκετή πίστη προκειμένου να ξεπεράσεις ό,τι σε πόνεσε και σε βασάνισε. Λένε ότι ο χρόνος επουλώνει όλες τις πληγές. Εγώ έχω να σας δώσω ένα νέο ρητό: Το θέατρο επουλώνει όλες τις πληγές μας.

Από όποια σκοπιά και να βρίσκεσαι, είτε αυτή του θεατή (του λάτρη μιας καλής παράστασης) είτε του ηθοποιού, που προσφέρει μια διαφυγή απ’ το καθημερινό και το συνηθισμένο, ένα είναι σίγουρο: Το θέατρο μας δίνει ζωή. Ξεφεύγουμε απ’ τα τετριμμένα, σαλπάρουμε για νέους κόσμους κάθε φορά που γευόμαστε τη μαγεία του χώρου. Ανθίζουμε κάθε φορά που βγαίνουμε από μια παράσταση.  Φεύγουμε έχοντας αποκτήσει νέες γνώσεις, σκέψεις αλλά κι αμφιβολίες για το ως τότε δικό μας σωστό και δεδομένο.

Πάντα να το θυμάστε αυτό, να μένετε κοντά σε ό,τι σας κάνει να νιώθετε ζωντανοί, σε ό,τι σας βγάζει τη φλόγα που έχετε μέσα σας.